Tweeling

Wij begonnen ons gezin meteen goed; de eerste bleek met tweeën te komen. Lekker efficiënt. Een zwangerschap, een bevalling, twee kinderen. Meteen een jongen en een meisje, ons eigen koningskoppel. 

Stress

Een babytweeling leverde niet alleen maar schattige oh’s en ah’s op. Het was soms puur stressen. Bij het badderen lag er altijd een te huilen, waardoor je de andere niet ontspannen badderde. Bij het uit bed halen was het steeds weer een verrassing hoe lang de ene baby zich zou stilhouden als je met de luier van de andere bezig was.

Poepchinees

Na ongeveer een jaar was er een vast ritme. Bij het uit bed halen, hadden beide een dikke poepluier. P, mijn huisband, riep altijd enthousiast bij het losmaken van de luiers: ‘Jaaaaa, goeiemorgen, we hebben weer een poepchinees!’ En dan kraaiden de kinderen van plezier. Ze hadden er echt zin in.

Plasjapanner

Weer ongeveer een jaar verder veranderde het patroon en werd onze dochter, in plaats van met een poepluier, met een minder bewerkelijke plasluier wakker. Huisband P. riep dan nog enthousiaster: ‘Jaaaaa, goeiemorgen, we hebben een heuse plasjapanner!’ En maakte onze dochter extra aan het lachen, want een plasjapanner was voor ons als ouder veel fijner dan een poepchinees. Zeker in de vroege ochtend.

Zo ging het nog een hele tijd door. Bij onze zoon riepen we voortaan ‘een poepchinees’, bij onze dochter ‘een plasjapanner’.

Een piemel en een miemel

Enige jaren later aten we bij vrienden die een zoon hadden van de leeftijd van onze tweeling en een dochter in de leeftijd van onze jongste, een zoon die er in zijn eentje achteraan was gekomen.

Op een gegeven moment kwamen alle vijf kinderen ruziemakend de trap af. ‘Jongens hebben een piemel en meisjes hebben een miemel’ riepen de kinderen van onze vrienden. ‘Nee, nee, nee, niet waar’, riepen die van ons, ‘jongens hebben een piemel en meisjes hebben een plasjapanner!!’

Dus. Dat je het weet. Meisjes hebben een plasjapanner. Punt Uit.

27 april 2013