Heupoperatie

Deze week staat in het teken van een levenslustig meisje van 79 dat het zó op haar heupen kreeg dat ze in één jaar tijd twee nieuwe heupen liet implanteren in het Máxima Medisch Centrum.

Afgelopen maandag was de tweede heup aan de beurt. Het klinkt naar heel wat; een nieuwe heup krijgen. Maar tegenwoordig zijn heupoperaties lopendebandwerk in ziekenhuizen. Op maandag opereren en op donderdag ontslaan. Zonder oprotpremie weliswaar, maar toch.

Vanmiddag haal ik haar op, smam. Met twee nieuwe heupen, twee rollators, waar ze zich een jaar geleden nog volkomen tegen afzette (lees: Gratis inspiratie-advies), en bovenal  bijna iedere minuut van de dag vol levenslust.

Ik vind dat knap. 79 jaar, weduwe, lichamelijk in de aftakeling en toch vol plannen en grappen. De bron waaruit dat komt, ik noem het maar even de levenlustmotor, is onuitputtelijk als hij ergens in je systeem huist. Mijn vader is alweer bijna tien jaar dood en mijn moeder mist hem nog iedere dag en toch maakt ze er wat van.

Dat verdient een dikke knuffel. Geschreven welteverstaan.

Yogaheupen

Een ander familielid, mijn zus, heeft in een onbewaakt moment yogaheupen gekweekt. Ze draait ze in, opent er chakra’s mee en draait ze even vrolijk weer uit. Ze opende drie maanden geleden haar Yogastudio Love & Light in de binnenstad van Eindhoven (zie: Yogastudio L&L) en gisteren draaide ik een lesje mee.

Dat werd een lesje nederigheid want een ding is duidelijk; ik kan beter hardlopen dan yoga’en. En van dat hardlopen komt ook al weinig terecht de laatste tijd, dus kun je nagaan wat dat zegt over mijn yogatalent. Een hark is lenig in vergelijking met mij.

Mijn zus daarentegen springt in de omlaagkijkende hond en duwt zich vervolgens in de omhoogkijkende hond alsof het niets is. Het zonnegroeten is haar honderd procent op het lijf geschreven, ik daarentegen sta erbij en klungel verder.

Om het verschil in yogakwaliteiten tussen mij en mijn zus te illustreren plak ik hieronder een gifje. Ik stel de yoga’ende vrouw voor en mijn zus de hond. Zo begrijp je om en nabij welk hemelsbreed verschil er bestaat tussen mijn zus en mij qua fysieke buigzaamheid.

Om terug te komen op levenslust,  die heeft mijn zus geërfd van mijn moeder. In moeilijker tijden wordt dat misschien overlevingslust maar die bron sleept haar er toch iedere keer weer doorheen. Ik wens haar alle liefde en een goedlopende yogastudio. (Tussen haakjes; nieuwe klanten zijn van harte welkom.) Namasté!

Heupen liegen niet

Dit gemijmer over de heupen in mijn familie doet me denken aan Shakira’s hit ‘Hips don’t lie’. Het is een van die liedjes die als je ze hoort, de hele dag in je hoofd blijven zitten. Veel plezier daarmee (#gnagna).

20 maart 2014

PS:

Gisteren was mijn weblog 1 jaar live. Ik ben het straal vergeten. Tot nu, nu ik de datum van vandaag moest bedenken.

Daarom een welgemeend ‘hiep hiep hoera’ voor mijn blog; dat ze nog maar lang mag meegaan! Opdat jullie en ikzelf er nog veel lol aan mogen beleven.

2e PS:

Niet onvermeld mag blijven dat de inspiratie voor dit blog van hardloopcollega Wilco ‘Klusklus’ Machielse kwam die mij begin deze week een mailtje stuurde met de titel als kop.

3e PS:

Als je mijn moeder een ansichtkaart wilt sturen, zij leeft nog geheel in het predigitale tijdperk, geef me dan even een seintje, bijvoorbeeld via het contactformulier.

4e PS:

Bij nader inzien haalt mijn zus smam op uit het ziekenhuis, brengt haar naar Utrecht waarna wij een dikke week mantelzorgen. De participatiemaatschappij zoals deze is bedoeld. Denk ik.

Wat alleen kan omdat ik geen structureel werk heb en mijn zus ineens een gat in haar agenda heeft vanmiddag. Mantelzorgen by hazard.