Dag 28 – twenty-eight down, three to go

Artikel in De Volkskrant

Vorige week zaterdag stond er een artikel in De Volkskrant over de enorme toename in Nederland van het gebruik van de sterke pijnstiller oxycodon. De kop van het artikel luidde:

“De dokter als dealer: ‘In Nederland is allang sprake van een stille opioïde-epidemie’

Steeds vaker worden in Nederland zware pijnstillers voorgeschreven, hoewel uit de VS bekend is dat ze te vergelijken zijn met heroïne. De Volkskrant sprak met vier patiënten die verslaafd raakten. ‘Als mijn vrouw de oxycodon niet had verstopt, was ik zo weer begonnen.’”

Herkenning

‘Hej!’, dacht ik op zijn Zweeds, ‘dat middel heb ik ook geslikt na de tweede cryo-behandeling.’ Plus nog een variant erop: oxycontin. En daarnaast óók nog naproxen, waarvoor je ook nog een maagbeschermer moet slikken, en een dagelijks vloertje van paracetamol.

In de periode na de behandeling slikte ik 28 pillen per dag. Dat duurde niet maar een paar dagen, dat duurde bijna twee maanden en na die periode was ik weliswaar aan het afbouwen, maar was ik nog niet pijnstillervrij.

Als ik het artikel mag geloven, was ik tegen die tijd al dik verslaafd aan de opioïde middelen die ik in grote hoeveelheden naar binnen werkte.

Waarom voorgeschreven?

Waarom ik deze rotzooi ben gaan slikken? Heel simpel; ik verging van de hoofdpijn na de retinale-cryopexiebehandeling aan mijn blinde oog.

Het was een stekende, verlammende pijn die me wanhopig maakte en me bijna een paniekaanval bezorgde op de eerste avond na de behandeling. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest van de pijn.

Twee keer riep ik die dag de hulp in van het ziekenhuis en iedere keer werd er een extra pijnstiller voorgeschreven. Dat mocht volgens het pijnprotocol. Ik was het pijnprotocol dankbaar want ik wilde maar een ding, van die ellendige pijn afkomen, weer een beetje normaal kunnen ademhalen en gewoon iets kunnen doen met mijn tijd.

Bij-effecten

Alle middelen samen maakten de dagen dragelijk, proberen met iets te minderen, leverde alleen op dat de hoofdpijn acuut op oorlogssterkte terug was. Dan wil je wel blijven doorslikken.

De eerste paar dagen werd ik misselijk van de oxycodon en oxycontin, daarna was ik er alleen nog suf en moe van. Ik sliep als een os. Twaalf uur slapen achter elkaar was geen uitzondering. Natuurlijk wist en weet ik dat op deze manier slapen onnatuurlijk is, maar ik vond het stiekem vooral lekker. Door te slapen had ik even vakantie van de pijn.

Een ander bij-effect was: een flinke obstipatie. Die werd bestreden met een poeder dat moest worden opgelost in water. Het drankje moest op een vast tijdstip worden gedronken. Het was een goor middel, zowel in smaak als in textuur, en dat op de nuchtere maag want ik slikte het voor het ontbijt. Om het doorslikken te vergemakkelijken gooide ik er een hele teug roosvicee door, zo was de smaak net wat beter en het doorslikken ging met bloedspoed om de snotterige textuur maar niet te hoeven ervaren.

Wazig terugkijken

Als ik terugkijk naar de periode tussen 13 april en het begin van mijn vakantie naar Spanje, vijf weken later, heb ik amper herinneringen aan wat ik deed. De hele periode is een grote wazige deken. Natuurlijk herinner ik me het logeerpartijtje van een vriendin, de verjaardag van mijn zus en de controles in het ziekenhuis, maar wat ik de hele dag door deed; ik heb geen idee.

Na bijna vier weken ziek thuis te zijn geweest, ben ik weer halve dagen gaan werken. Ik was op mijn werk, maar weet totaal niet meer wat ik heb gedaan die halve dagen. Soms kom ik nu iets tegen waarvan ik ineens weer weet: ‘Ach ja, dit heb ik toen geschreven’ of ‘die actie heb ik destijds opgepakt’.

De conclusie is dat ik, vreemd genoeg, ín het moment zelf wel accuraat functioneerde, maar dat het veeleer mijn lange termijn geheugen is dat tijdelijk ‘out-of-order’ moet zijn geweest.

Voorlichting

Vanuit het doktersgilde dat de middelen voorschreef, is er hoegenaamd geen voorlichting geweest over hoe verslavend deze middelen zijn. Nieuwe recepten werden zonder blikken of blozen voorgeschreven, ongeacht of ik het een oogarts of een oogarts in opleiding vroeg.

Bij de apotheek kreeg ik een extra A4’tje met informatie over de werking en de bijwerkingen. Ik heb het gelezen, maar het probleem is dat als je iets al slikt, de werking én de bijwerkingen al aanwezig zijn, in mijn geval betekende dat dat mijn geheugen al op de stand ‘zeef’ stond.

Achteraf gezien heb ik niet in de gaten gehad, in de periode zelf, dat ik zo suf was. Ik snapte wel dat de manier waarop ik sliep niet normaal was. Ik ben geen slechte slaper, maar lig normaliter wel een tijdje wakker voor ik inslaap. In de oxycodon-tijd sliep ik al als ik ging liggen.

Afbouwen

In de week voor de fietsvakantie naar Spanje startte ik met afbouwen, met de bedoeling in de eerste periode van de vakantie er helemaal vanaf te komen. Dat lukte slechts gedeeltelijk.

Voor de vakantie staakte ik het slikken van de oxycontin, die pijnbestrijder moet vooral pijnpieken opvangen. Dat lukte. Daarna halveerde ik de dosis oxycodon. Dat lukte ook. Vervolgens wilde ik de oxycodon er helemaal uitgooien, maar dat bleek te ambitieus. De hoofdpijn kwam terug en ik sliep meteen super slecht.

Dan maar doorslikken.

Helemaal stoppen

Ik realiseerde me dat stoppen met de oxycodon ongetwijfeld gepaard zou gaan met slaapproblemen. Als je wilt stoppen met dit soort middelen, moet je het bovenal mentaal kunnen opbrengen dat je onherroepelijk door een periode van slecht slapen heen moet.

Na twee weken vakantie heb ik opnieuw een poging gewaagd om te geheel te stoppen met de oxycodon, wetende dat ik slecht zou slapen, waarbij vooral het inslapen de nodige wakkere uren zou opleveren.

Zo gezegd, zo gedaan. De oxycodon werd taboe verklaard.

Hoewel ik door het fietsen overdag lichamelijk moe was, sliep ik meteen amper meer en heb uren wakker gelegen. Dat was vol te houden omdat de hoofdpijn weg bleef; ik had deze pijnstiller echt niet meer nodig. Ook heb ik mezelf ingeprent dat het slechte slapen na een week of twee echt wel weer zou veranderen naar mijn normale patroon.

En zo geschiedde. Hoewel de fysieke verslaving er al was, was ik mentaal gelukkig nog niet verslaafd.

Artikel

Terug naar het artikel in De Volkskrant. Een citaat:

Oxycodon is een zware pijnstiller. Een opioïde, qua chemische samenstelling vergelijkbaar met morfine en heroïne.

Het is toch vreemd en niet goed te praten dat je hoegenaamd geen informatie krijgt over de verslavende werking van dit middel.

Gestopt

Met mijn afbouwen kwam het in de vakantie toch nog goed.

Na te zijn gestopt met de oxycodon, staakte ik drie dagen later ook met de naproxen en paracetamol. Zo kon het gebeuren dat ik geheel pijnbestrijding-vrij in Nederland terugkwam.

Ik ben verbaasd geweest over hoe helder ik de wereld om mij heen weer ervoer en bovenal hoezeer ik weer ouderwets energiek was. Ik voelde me eindelijk weer mijzelf.

Mijn schip strandde niet en daarom vaar ik vrolijk verder naar en in een pijnloze verte! 😎

Het Volkskrant artikel kun je hier in zijn geheel lezen.

28  juli 2018