Vakantie in coronatijd

Weken heb ik ernaar uitgekeken en ineens is het zover: de vakantie in coronatijd is begonnen! Drie weken zonder verplichtingen in het vooruitzicht. Tijd om de batterijen weer op te laden. Wat een beetje lastig is omdat ik niet weet waar ‘de batterijen’ zitten, dus ik ben ze nog aan het zoeken.

Dit jaar is het anders dan anders; door corona blijft lang een schimmig proces gaande van: waar gaan we naartoe? (wel weg, niet weg, in Nederland blijven, toch een of ander buitenland opzoeken, als het maar niet corona-oranje is, wel naar Frankrijk, niet naar Frankrijk), moeten we iets reserveren (doen we nooit, waarom dit jaar wel?), gaan we fietsen, doen we iets anders? (het wordt iets anders, maar wel met de fietsen mee).

Boshuisje

We trappen deze vakantie af in ons boshuisje in Oud-Naarden, vlakbij het Gooimeer. Een wonderlijk rustige plek, midden in de Randstad. We kunnen er fietsen, wandelen, lezen, een blogje schrijven. Er is geen druk. Alles kan, niets hoeft of moet.

Vrijheid in het Gooi, dat is wat het is.

Heet

Deze dagen is het heet: de temperatuur gaat naar 30+ graden, maar in het bos voel je dat niet. Er is fijne, koele schaduw en er staat een lekker briesje dat door de kruinen van de bomen waait, wat een fijn ritselend geluid geeft.

Gisteren maakten we een mooie fietstocht langs typisch Hollandse dreven: bos, heide, water, zon, een fijn briesje, het was er allemaal. Soms is er weinig nodig om je een gevoel van weldaad te geven.

Werkdrukte

De laatste maanden waren intensief. Per 1 april ben in begonnen met een nieuwe baan bij het bedrijf waar ik al zes jaar werk. In plaats van HR werk, doe ik nu projectenwerk. Ik ben projectmanager en werk voor klanten van FRISS. Ik wilde heel graag nog een keer iets anders doen voor de geraniums definitief oprukken. Een baan waarin ik voor het werk internationaal zou moeten reizen, leek me de ultieme laatste klus.

Ik had duidelijk niet gerekend op de uitbraak van een pandemie.

Zo’n beetje op het moment dat ik begon, werd de intelligente lockdown afgekondigd en moest iedereen van huis uit werken. In het internationale bedrijfsleven kreeg dat zijn eigen afkorting: WFH (work from home).

WFH

WFH bleek super intensief te zijn, zéker in combinatie met een nieuwe baan. Letterlijk álles gebeurt online, met een laptop tussen mij en de buitenwereld. Vooral de veelheid van kanalen waarmee collega’s en klanten contact onderhouden deed mij de das om: je krijgt niet alleen mails, maar ook vele chatberichten via Teams, Skype (al dan niet ‘for business’) en Whatsapp.

Na de eerste week voelde ik mij al uitgewoond. Dit zou ik niet kunnen volhouden voor langere tijd.

Ik besloot tot het plannen van ‘focus time’ in mijn agenda. Dat kan technisch worden gefaciliteerd op een manier waardoor ook alle storende berichten van chats, mails, agendaherinneringen worden geblokkeerd, dus je kunt je echt concentreren. Of juist even niet concentreren en ongericht wat dingen doen.

Reizen

Reizen zat er al helemaal niet in, dus ik maakte kennis met mijn eerste FRISS-klanten via de laptop: een niet al te groot project bij VIVAT (Nederlandse verzekeraar in Chinees eigendom die onlangs door de Chinezen is verkocht aan NN en Athora (Belgisch verzekeringsconcern)), een wat grotere klus bij SCHUFA in Duitsland (de Duitse BKR) en na twee maanden een heel groot en heel technisch programma bij UNIQA een Oostenrijkse verzekeraar met satelietvestigingen in alle voormalige Oostbloklanden en alle Balkanlanden.

Leuk hoor, internationaal projectenwerk waarvoor je de deur niet uit hoeft.

Blijven leren

Toch voelt het niet als een kat in de zak, dit nieuwe werk. Het is afwisselend, het is spannend en het is technisch. Ik moet heel veel leren, wat een van mijn innerlijke drijfveren is: ik wil nieuwe dingen blijven leren, dat zit als een tweede natuur gebakken in mijn systeem. Routine is dodelijk, dan raak ik verveeld en dat is voor niemand een pretje. 😛

F2F

De afgelopen vier maanden heeft óók laten zien dat er niks boven werkelijk contact gaat: het zogeheten F2F contact (face to face). Goed communiceren is echt lastiger als je alles met een laptop ertussen moet doen, met name de interactie bij bijeenkomsten met grotere groepen is gering. Je vertelt, maar krijgt geen beeld of wat je zegt overkomt.

In Duitstalige landen geldt als extra handicap de gewoonte om geen camera’s te gebruiken tijdens online meetings; zo weet ik nog steeds niet hoe de projectmanager van SCHUFA eruit ziet terwijl ik al vier maanden intensief met hem samenwerk, ook omdat hij zo op zijn privacy is gesteld dat hij niet eens op LinkedIn staat.

Dat is toch vreemd. Wat vervolgens gebeurt is dat ik me een voorstelling heb gemaakt op basis van zijn stem en mijn algemene kennis van het uiterlijk van veel Duitsers, of zo je wilt, mijn vooroordelen over Duitsers, dat kan ook.

Ik ben benieuwd of ik gelijk heb of dat ik er compleet naast zit voor het moment dat we weer wel F2F contact kunnen hebben.

Corona in de vakantie

Terug naar het oorspronkelijke onderwerp: corona in de zomervakantie.

Allereerst moet de drukte van de laatste maanden uit mijn systeem.

Het beste werkt dat voor mij door fysiek bezig te zijn: ontspannen door inspannen. De fietstocht die wij gisteren maakten, deed daar veel goed aan. Het weer doet ook haar best: met zoveel zon en warmte kún je niet gestrest blijven.

Het beste van alles is toch te merken dat de-man-over-wie-ik-niet-schrijf precies is wat ik nodig heb: altijd onvoorwaardelijk en liefdevol, ook als ik, nog met de stress van de laatste paar maanden in mijn systeem, kortaf ben, slecht slaap en te onrustig ben om aan een boek te beginnen.

Al met al ben ik zeker nog niet het ideale vakantiemaatje, maar ik doe mijn best.

Een stukje wegtikken helpt; mijn vakantie in coronatijd is begonnen!

9 augustus 2020

PS: de reis ‘Vakantie in coronatijd’ kun je ook volgen via de app Polarsteps met deze link.