Start van de 38e Pheidippidesloop. Opname: Ted van den Bergh.

Marathon in zeven etappes

Gisteren was weer het zover: de Pheidippidesloop 2017 stond op het programma. Bij dit jaarlijks terugkerende hardloopevenement loop je met een team van zeven personen een hele marathon.

Er zijn twee afstanden: de lange afstand, die niet zo heel lang is , namelijk 6,8 kilometer en de korte, die niet zo super kort is, namelijk 4,1 kilometer. De lange afstand wordt vijf keer gelopen en de korte wordt twee keer gelopen. Bij elkaar opgeteld precies 41,2 kilometer.

Parcours

Het parcours loopt door het mooie bosgebied van Amelisweerd, je weet wel het bos langs de A27 van de slogan ‘Wie het kleine niet eert, is Amelis niet weerd’. Met de aangekondigde verbreding van de A27 wordt er nog meer Amelisweerd ingeleverd, dus de jaren ’70-slogan kan weer uit de kast.

Dat bos dus.

Het bos lag er mooi bij.

Er was een felle wind, maar die had je tijdens de eerste anderhalve kilometer tegen terwijl je door het bos liep, dus de wind werd aardig afgezwakt door de bomen.

Wisselen

Het wisselen gebeurt op de Utrechtse atletiekbaan Maarschalkerweerd.

Je geeft het zogeheten ‘wissellint’ door aan de volgende loper. Het wissellint is een sleutelkoord met daaraan een doorzichtige plastic badge met daarop de teamnaam en het nummer van het team.

Bij het wisselen moesten de finishende loper en de startende loper samen over de finishstreep lopen, wegens elektronische tijdwaarneming.

Er werd al eens een proef gedraaid met deze vorm van elektronische tijdwaarneming (ET) bij de Pheidippidesloop, maar dat was alweer een aantal jaren geleden.

Dit jaar was besloten de hele loop te doen met behulp van ET.

Het was even wennen. Sommige lopers vergaten te finishen en andere lopers vergaten te starten, maar dat mocht de pret niet drukken. Omstanders schreeuwden doorgaans de foutievelingen hardhandig toe dat het niet goed ging en dat werd er toch nog gefinisht of gewoon opnieuw gestart.

Mijn team

Ik liep dit jaar bij de Efcharistos, wat ‘dank’ betekent in het Grieks, en waarvan mij de diepere bedoeling als teamnaam is ontgaan, een van de twee ploegen die werden afgevaardigd door de bosgroep van atletiekvereniging U-Track. Ons andere team heette De Blije Eikels, met hen liep ik vorig jaar mee.

Met twee team en in totaal veertien atleten, hoe moeilijk kan het dan zijn om dan iedereen het juiste startnummer te laten krijgen?

Nou, verrassend moeilijk. Geen enkele loper van beide teams staat met zijn of haar juiste naam en startnummer in de uitslag. De teams zijn als geheel verwisseld, dus als ik mezelf wil zoeken in de uitslagen, moet ik naar de naam kijken van de loper uit het andere team die dezelfde afstand liep.

Na de loop mag je met je hele team met Pheidippides zelf op de foto. Andere jaren was Pheidip in het wit, maar dit jaar ging hij gender-neutraal gekleed in goud, zilver en regenboogvlag. Drie van de vier lopers waren al naar huis tegen de tijd dat de teamfoto werd gemaakt, maar dat maakte ons niets uit. Wij zwaaiden toch wel enthousiast naar fotograaf Ted.

>10km/u

Het is heel krap, maar ik heb tóch bij een loopje, voor het eerst als Blindiaan, weer harder gelopen dan 10 kilometer per uur. Ik ben er reuze content mee. Het kan dus nog. Mezelf een beetje verbeteren bij het hardlopen.

Wat eindelijk weer op hardlopen lijkt, in plaats van dat krachteloze afgietsel ervan dat ik de laatste jaren heb laten zien.

Ik was ook eindelijk weer eens niet de langzaamste van beide teams.

JEUH! Ik ben #backontrack.

Ik was wel een stuk trager dan mijn eigen deelnemende kind. Hij liep maar liefst 1,7 keer harder dan ik. ‘Goeie genen in de benen’, kan ik daar nog trots over zeggen. Feitelijk is het meer dan dat, want zelf liep ik nooit zó hard.

Vrijwilligen

Een loopje als de Pheidippidesloop, kan alleen maar worden georganiseerd met en dankzij vrijwilligers. Ze waren er weer in grote getalen. De parcourswachten, de verkeersregelaars, de parcoursopbouwers en -afbouwers, de koffierondbrenger, de EHBO’ers, de kantinebedienden en de organisatoren.

Dit jaar mocht ik de wissellinten opvangen van de zevende lopers, en tegelijkertijd hun ET-chip van de schoenen knippen. En ik mocht, of moest, de prijzen uitreiken. Dat zou ik bijna vergeten, dat formele rolletje stond ook op mijn lijstje. Ik raak er nog eens bedreven in, zie dit verhaal over het NK Atletiek van deze zomer.

Einde van de dag

Aan het einde van de dag keek de hele verenging en vooral het organisatieteam terug op een mooie dag.

Voor mij was het voor het eerst in acht jaar dat ik niet intensief bij de organisatie was betrokken. Ik was alleen een gelegenheidsvrijwilliger en hardlopende deelnemer zoals de meeste anderen.

Het is een geruststellende gedachte dat de organisatietraditie van de Pheidippidesloop gewoon wordt voortgezet. Nu met een paar enthousiaste jongelingen aan het roer.

Zo hoort het ook te zijn.

Óp naar de 39^e Pheidippidesloop op 27 oktober 2018.

29 oktober 2017

PS:

Hieronder het verslag van de Pheidippidesloop in tweets en andere uitingen op Social Media: