Goede doel

Wat was dat ook al weer? Schaatsen voor Cabane?

Hierbij zouden een aantal kleine schaatsteams zoveel mogelijk sponsorgeld bij elkaar schaatsen voor inloophuis Cabane in Utrecht. Dit centrum zet zich in voor opvang en begeleiding voor mensen die leven met kanker.

Cabane organiseert activiteiten die ontspanning brengen of herkenning van ervaringen of die een andere manier van uiten opleveren, bijvoorbeeld bij creatieve activiteiten. Dat de bezoekers kanker hebben of hebben gehad is niet iets dat opvalt, maar wat wel als rode draad door de ontmoetingen heen loopt. Cabane is vrijwel geheel afhankelijk van giften.

U-Track bosgroepteam

Vorige week donderdagavond was het zover; ons gelegenheidsschaatsteam had twee uurtjes de tijd om op de Vechtsebanen zoveel mogelijk rondjes te schaatsen voor Cabane. Ik zeg ‘ons team’ en daarmee bedoel ik het kleine clubje mannen en vrouwen dat volledig bestond uit U-Track atleten.

Nu zijn atleten doorgaans goed in springen, werpen of lopen, of in alle drie, maar meestal zijn ze niet zo goed in glijden.

Als er al wordt gegleden, is dat uit. En dan belanden ze met een treurig gezicht onbedoeld in de modder of op het tartan.

Kees

Het team was klein en fijn. Ik stel de leden even voor.

Voorop hadden we Kees (Jansen). Kees is een echte KKK, neen, geen Ku Klux Klan, maar een Kordate Krasse Knar. Hij loopt en hij fietst en hij schaatst. Kees is met pensioen, maar dat is dan ook alles wat herinnert aan een leven dat al een heel eind op streek is. In de hele atletiekclub is er geen man die zulke mooi gevormde kuiten heeft als Kees. De KKK staat dus eigenlijk voor Knal Kuiten Kees.

Vorig jaar fietste Kees nog een slordige 3000 km naar Santiago de Compostela, hij loopt iedereen er nog uit in het bos en nu blijkt hij ook nog als de beste te kunnen schaatsen.

Bij het aanmoedigen klonk er regelmatig over de baan: ‘Heia Keessie, Heia Keessie’. En dan schroefde Kees zijn tempo op en vloog hij in een prachtige techniek over de baan. Zo kwam Kees op 116 rondjes in twee uur ‘Schaatsen voor Cabane’.

Tonny

Kees is getrouwd met Tonny.

Aha, denk je nu, Kees is homo.

En Tonny ook.

Dat is dan logisch.

Maar nee, Tonny is een vrouw.

Kees’ vrouw om precies te zijn. Daarnaast is Tonny gewoon Tonny.

Ze is het type ‘als we er dan toch zijn…’. En zo loopt ze, weliswaar langzamer dan Kees, maar dat is geen wonder want we lopen allemaal langzamer dan Kees. En ze fietst, hoewel niet zo ver als Kees, maar weer wel als in de atletiekclub een Toer de Boer wordt georganiseerd.

Bij een Toer de Boer maken alle gepensioneerde U-Track’ers een fietstocht en daarna plukken ze appels. Hetgeen een volkomen logische combinatie is. Ik heb nog nooit een Toer de Boer gemaakt, want ja, niet gepensioneerd en niet bijster geïnteresseerd in het plukken van appels.

Terug naar Tonny, ze schaatst namelijk ook. Natuurlijk niet zo hard als Kees, maar dat deed niemand van ons. Tonny schaatste wel vijftig rondjes, volgens eigen zeggen.

Verder over Tonny. Ze is het type vrouw dat borstkanker krijgt en dan gewoon met alles blijft doorgaan wat ze al deed, hooguit op een lager pitje. Samen lieten Tonny en Kees zich niet uit het veld slaan door de diagnose kanker.

Dat beide mee schaatsten voor Cabane was vanzelfsprekend. Kees zei direct ‘ja’ en toen zei Tonny ‘Als we er dan toch zijn…’.

Gerrit

Bij de naam ‘Gerrit’ denk je acuut aan de volgende gepensioneerde. Maar nee, Gerrit is jonger dan ik, hoewel niet veel.

Gerrit liep vroeger harder dan Kees, maar Gerrit heeft een haat-liefde-verhouding met zijn achillespees, tegenwoordig houdt hij Kees amper bij. Tegen de tijd dat hij Kees conditioneel voorbij gaat, is er altijd wel weer een moment dat zijn pees ontsteekt en kan Gerrit weer rust houden en verliest hij zijn conditie en loopt hij weer langzamer dan Kees…. enzovoorts, enzovoorts.

Gerrit is bekend om zijn gulle goede doelen inzet. We kunnen met gemak spreken van GGGG. Ikzelf ken het GGGG-model uit de psychologie: gebeurtenis, gedachten, gevoel en gevolg. Een cognitief gedragsmodel om mensen beter te leren omgaan met nare gevoelens. In dit geval staan de 4G’s voor Gulle Goededoelen Gever Gerrit.

Gerrit fietste al een paar keer mee met Alpe du Zes en nu was hij er ook snel bij. Gerrit schaatst of fietst in gedachten voor Marianne, zijn vrouw, die alweer meer dan tien jaar geleden overleed aan de gevolgen van borstkanker. Gerrit voedde zijn dochter Annemoon goeddeels alleen op. Ik heb daar diepe bewondering voor.

Op de ijsbaan bleek Gerrit geconcentreerd op de techniek. Het ging niet knetterhard, maar hij maakte toch een kleine zestig rondjes in de twee uur Schaatsen voor Cabane.

Rita

Tsja, wat moet ik over mezelf schrijven? Net als Kees en Gerrit fiets ik hele afstanden, hoewel ik dat doorgaans alleen in de vakantie doe. Ik loop al bijna mijn hele leven hard, vroeger harder dan nu. Schaatsen doe ik alleen op natuurijs. Als dat er ligt, neem ik er vrije dagen voor op om toertochten te kunnen rijden. Mijn langste toertocht tot nu toe was de Holland-Venetiëtocht van 75 kilometer.

Ik compenseer met deze toertochten-hobby waarschijnlijk een diep verlangen naar Toer de Boer.

Mijn techniek is niet uitzonderlijk goed, maar ik schaats in een uur een aardig stuk weg. Exact veertig rondjes om precies te zijn. Aan het eind van het uur kwam ik de bochten zelfs weer pootje-over-rijdend door.

Van te voren had ik tegen Marleen, die ook lid is van U-Track en in haar werkleven directeur is van Cabane, gezegd dat ik wel wilde schaatsen, maar niet ging bedelen om geld omdat ik al het goede- doelen-gesport beu ben.

Ik mocht toch meedoen.

Mijn motief

Mijn motief om mee te doen was: 1. ik vind schaatsen leuk en 2. dit doel heeft toch een streepje voor. In 2009-2010 werd ik geconfronteerd met baarmoederhalskanker. Ik had mazzel  want behalve twee operaties heb ik er verder niks bijzonders van meegekregen. Dankzij het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker was ik er op tijd bij. Wel kwaadaardig, maar nog niet uitgezaaid.

Het toedeledoki-zeggen tegen mijn baarmoeder was niet problematisch. Het ding heeft haar dienst gedaan en ongesteld worden was niet iets waar ik blij van werd.  De eierstokken bleven zitten, dus ik zou het normale hormonale proces blijven volgen. Met alle recente pret van dien.

Teammotief

Zo blijkt zomaar dat ons hele team wel degelijk een extra persoonlijk motief had om mee te doen.

Kees en Tonny sleepten het meeste geld binnen. Dit deden ze door te bedelen bij het koor, de kaartclub en niet te vergeten de U-Track bosgroep. Gerrit liet zich sponsoren door allerlei collega’s en vrienden en ik schreef mijn blog.

Daarnaast wordt er geld binnengehaald voor Cabane bij de eerstvolgende Panbosloop (zondag 7 december a.s.) en proberen we een deel van de opbrengst van de Pheidippidesloop af te romen richting Cabane. Bij elkaar zal dit toch een mooi bedrag van tussen de 1200 en 1500 euro opleveren. Daar kan Marleen vast een mooie bestemming voor vinden.

Christine Aaftink en de avond zelf

Het schaatsen was zonder meer leuk. Minder leuk was dat ik in een gigantische file terecht kwam op de A28 waardoor ik bijna een uur later op de Vechtsebanen stond dan ik van plan was. Eenmaal op de baan was de stress snel weg en schaatste ik eerst nog onwennig maar later steeds steviger op mijn oude Vikingen.

Nieuwe schaatsen had ik, by the way, niet gekocht. Daar bleek helaas geheel geen tijd voor te zijn die hele week.

Na afloop van het schaatsen gingen we op de foto en kregen we een kop snert en een hot dog. In de kantine van de ijsbaan, pardon, FOYER, zaten alle schaatsers gezellig in groepjes te kletsen.

Ik raakte aan de praat met ex-topschaatser Christine Aaftink, die in werkelijkheid echt heel groot is, en zo ontdekte ik dat zij het evenement al voor de derde keer bezocht en haar naam eraan verbonden heeft. En passant kwam ik erachter dat ze tegenwoordig weinig schaatst, vooral omdat ze een tweeling heeft van 5 jaar.

‘Nou zeg, wat leuk! Ik ook. Ook een jongen en een meisje! Maar wel van 20.’

Dieper ging het gesprek niet, maar dat geeft niet. Het ijs waarop je schaatst is tenslotte ook maar een paar centimeter dik.

Medaille

Als team kregen we nog een medaille omdat wij erin waren geslaagd de meeste bekendheid aan het schaatsinitiatief te geven, door al het gebedel van Kees, Tonny en Gerrit en door al het getwitter, geblog en gefacebook van mij.

Ik heb Marleen maar niet verteld dat mijn 1295 volgers op Twitter mij heus niet allemaal echt volgen. Social Media zijn net als de zwembaden in toeristische folders. Op de foto ziet het er prachtig uit, maar eenmaal daar blijkt het zwembad dertig centimeter diep te zijn.

Wat niet wegneemt dat je er veel lol aan kunt beleven!

20 november 2014

PS:

Mocht je alsnog wat willen doneren: betaalnummer NL05INGB0003859754 tnv G.C. Verduin.