Spelletjes

Er zijn mensen die een hekel hebben aan spelletjes.

De-man-over-wie-ik-niet-schrijf is er zo één. Geen spelletje of spel is aan hem besteed. Het maakt niet uit of het gaat om een bordspel, een kaartspel of een online game. Hij doet het gewoon niet. Hij is wel heel genereus naar anderen: ’Als jij een spelletje wilt spelen, ga je gang, mijn zegen heb je.’

Ik ken hem al best lang, deze man, maar waarom hij geen spelletjes wil spelen is nog steeds in nevelen gehuld. Vindt hij het dom tijdverdrijf? Heeft hij wel wat beters te doen? Kan hij de lol er niet van inzien? Houdt hij niet van al die verschillende spelregels of kan het doel van een spel (winnen) hem niet boeien?

Punt is dat wij een spelletjesloos huwelijk hebben. Dat is eigenlijk net zoiets als een seksloos huwelijk, maar dan logischerwijs mét seks en zonder spelletjes. Hoe het vervolgens zit met seksspelletjes laat zich raden… Maar daar gaat dit verhaal niet over.

Dit verhaal gaat over spelletjes.

Ík houd er wel van. Ik lust er wel pap van.

Van spelletjes bedoel ik.

Soorten spelletjes

We hebben een kast vol bordspelen en allerlei stok kaarten, van de laatste overigens wel opvallend veel met minder dan 52 kaarten, dus ik kan ze beter weggooien, maar het weggooien van een stok kaarten is als het wegdoen van de kerstboom. Je wilt wel, maar je moet eerst door zoveel werk, namelijk uitzoeken wel stok nog wel compleet is welke niet meer.

Kleine kinderen in huis hebben heeft veel nadelen, maar een groot voordeel is wel dat de meeste kinderen van spelletjes houden. Die van mij wel in ieder geval. Daarvoor heb ik ze behandeld.

Mijn motto: ‘Jullie krijgen linksom of rechtsom mijn spelletjes-genen mee’.

En zo geschiedde.

Kinderen en spelletjes

Eindeloos deden we Kleurentorentje, legpuzzels, Memory, Mens-erger-je-niet, Mikado, Pesten, Zwarte-Pieten, Monopoly Junior, gewoon Monopoly, Jokeren, Zeeslag, Triominos, Scrabble, Scrabble met kaarten, Rummikub, Levensweg, Stratego, Wie-ben-ik?, Atlantis, Schaken, Ganzenbord, Twister, Tuimel-apen, De-betoverde-doolhof, Mastermind. Een van de laatste spellen die ik samen met de kinderen ontdekte, was Ticket-to-ride-Europe, een echt leuk treinen-bordspel.

Maar ja, kleine kinderen worden groot en zij kregen meer en meer aardigheid in digitale games en ik bleef zoals veel ouders achter in online-game-vaardigheden.

Zo ontstond onbedoeld een schisma in onze spelletjes-speelbehoeften.

Zij gingen gamen en ik wilde nog steeds aan een tafel, achter een bord, met fiches en lastige spelregels en eindeloze discussies over of je nu wel of niet een extra trein kwijt was om door een tunnel te gaan bij ticket-to-ride…

Spelletjes verlangen

Zo scheidden onze spelletjeswegen en zat ik weer in mijn piereneentje te verlangen naar een ouderwets spelletje Stratego terwijl de-man-over-wie-ik-niet-schrijf mij meewarig aankeek als ik na telkenmale zijn ‘nee, ik speel geen spelletjes’, aan te hebben gehoord, het toch weer probeerde, wat in het echte leven een lovenswaardig uitgangspunt is, maar in mijn situatie een botte, levenslange weigering betekent voor iets zo onschuldig als een beetje tijdverdrijf op een druilerige zondagmiddag.

Hij riep dan ook nog weleens de sticker aan die ik vroeger pontificaal op al mijn agenda’s plakte: ‘Weet je nog Rita, ‘Als een meisje nee zegt, bedoelt ze nee’ en zo is het voor mij ook, a-man-gotta-do-what-he-gotta-do’ en dat is dus geen spelletje.’

Einde discussie.

Daar zat ik, mijn empty-pest-syndroom nam ontzagwekkende proporties aan, de behoefte aan een spelletje speelde mij parten. Ik móest wat doen om mijn behoefte te bevredigen.

Toen kwam de dag dat ik ‘Gummy Drop’ ontdekte.

Het spelletje Gummy Drop

Gummy Drop is een online spelletje voor de smartphone.

Je moet een rijtje van drie, of vier of vijf van dezelfde gummies vormen, die klikken dan vanzelf weg met een leuk geluidje erbij, en jij verdient zo je punten.

Door een x-aantal gummies weg te werken kun je het level waarmee je bezig bent bereiken.

Na ieder level volgt een nieuw level en geleidelijk aan worden de levels moeilijker.

Dan komen er allerhande hulpattributen bij, die ‘boosts’ heten, maar die moet je verdienen.

Je kunt de boosts ook kopen, maar dat heb ik geweigerd.

Wereldreis spelletje

In het spel maak je een wereldreis via allerlei steden. Het spel begint in Sydney.

Bij bijzondere gelegenheden zijn er speciale steden die je een aantal weken kunt bezoeken. Zo was er tussen Sinterklaas en Kerstmis de Noordpool waar je de kerstman kon helpen, en na kerst kwam München waaraan je tien dagen rond Nieuwjaar een bezoek kon brengen.

Ik startte Gummy Drop in oktober en in no-time was ik verslaafd. In plaats van televisie kijken, keek en deed ik Gummy Drop.

Ik speelde bij het ontbijt, op de wc, op het werk even tussen twee afspraken door, ’s avonds op de bank en bovenal in bad. Op het gevaar af dat de telefoon in het water viel, lag ik uren gummies weg te klikken. Warm water erbij als dat koud was geworden, en hup, daar speelde ik weer verder.

Ik werd een gummy-drop-zombie.

Slaaptekort

Soms kon ik er niet van slapen. Dan wilde ik door met Let’s Go Gummy!

Dan ging ik het bed weer uit en speelde weer verder, liefst in een nieuw volgelopen bad.

Het meest irritante was dat je, als je je level niet haalde, een leven kwijt was en bij Gummy Drop krijg je maar drie levens en het duurt twintig minuten voor er weer een leven bij is.

Mateloos irritant.

Je kon wel het aantal levens verhogen, maar dat kostte twintig euro.

Dat weigerde ik te betalen.

Ik had nog wel zoveel zelfcontrole en zelfkennis, dat ik dacht, ‘als ik daaraan begin is het hek van de dam’.

Omdat het wachten op een nieuw leven natuurlijk eindeloos saai is, downloadde ik ook Candy Crush Saga, een bijna identiek spelletje, maar dan zonder wereldreis. Bij Candy Crush heette ik ‘Piep’ en ik was een kikker. Als je een leven hebt gehaald, zie je je eigen score in vergelijking met anderen, dat is voor iemand die van winnen houdt, wel een extra boost, om in gamejargon te blijven.

Candy Crush is ook verslavend en heeft ook leuke geluidjes, maar de vormgeving en het ‘verhaal’ halen het niet bij Gummy Drop. Een beetje zoals de kick bij softdrugs ook leuk is, maar het niet haalt bij die van harddrugs. Althans, dat stel ik me zo voor, want met drugs heb ik nooit veel op gehad. Niet uit angst ervoor, maar eerder door een gebrek aan nieuwsgierigheid ernaar.

Zo was ik zonder dat ik er erg in had verslaafd geraakt aan Gummy Drop en een beetje, als een wijnverslaafde die neigt naar bier als de wijn op is, aan Candy Crush. Ik bezocht zelfs regelmatig een speciale Facebookpagina van Gummy Drop, omdat ze daarop verklappen hoe bepaalde moeilijke levels kunnen worden gehaald.

Tokio

Aan het eind van de München-periode moest ik terug naar Tokio, de tweede stad in het spel, waarin ik vast zat in een onhaalbaar level, een level dat je eigenlijk alleen kon halen door te gaan betalen voor boosts die je konden helpen het level wel te halen.

Dat weigerde ik. Ergens is een grens.

Afkickprogramma van dit spelletje

Op de dag dat ik alleen nog terug kon naar Tokio dacht ik: ‘Nu is het genoeg. Ik kick cold-turkey af. Ik hoef alleen de spelletjes van mijn telefoon te gooien en klaar is Kees’.

Ze gezegd zo gedaan. Hieronder zie je hoe het afkickprogramma eruit ziet. Een kwestie van klikken en doorklikken, net zolang tot de spelletjes zijn verwijderd.

Ex-Gummy-Drop-verslaafde

Ik ben nu drie weken verder. Langzaam keer ik terug in het normale leven.

Het leven van de ex-Gummy-Drop-verslaafde met daarin de-man-over-wie-ik-niet-schrijf, die nog steeds geen enkel spelletje speelt.

Het leven met de man die er al die maanden geen hout van snapte waarmee ik bezig was, al die uren op mijn telefoon, al die niet-slaapuren in bad, maar die er tegelijkertijd niet al te veel over zei, laat staan klaagde. Hij moet gedacht hebben: ‘Ze komt vast bij zinnen. Ieder spelletje heeft een verzadigingspunt.’

Hij kreeg gelijk.

Vaarwel Gummy Drop, vaarwel Candy Crush

Het was leuk zolang het duurde, maar nu richt ik me weer op het echte leven, het leven buiten mijn telefoon als ex-Gummy-Drop-verslaafde.

Alleen ticket-to-ride mag blijven.

22 januari 2017