Marketing maakt meer kapot dan je lief is!

Goede doelen, wie geeft er niet aan? Als je het nieuws erover mag geloven, geven wij als Nederlanders vaak en gul. Noem een droevige ziekte en er zijn talrijke inzamelacties, noem een willekeurige ramp en giro 555 van de samenwerkende hulporganisaties is in acute paraatheid.

Toch is het nog niet genoeg in de ogen van sommige van die goede doelen. Goede doelen hebben de marketing ontdekt. Maar marketing maakt meer kapot dan je lief is!

In dit blog beschrijf ik 4 dikke marketingmissers van goede doelen waardoor ze hun eigen zaak meer kwaad dan goed doen.

Marketingmissers

De marketingmissers zijn:

1. Deurbedelen door betaalde jongens en meisjes
2. Brutale telemarketing
3. TV reclames met BN’ers
4. Zogenaamd vrijwillig.

Misser 1 – Deurbedelen door betaalde jongens en meisjes

Aan de deur bedelen voor allerhande goede doelen ging jarenlang met van die donkergroene rammelbussen waarin je een briefje of wat kleingeld kon stoppen. Sinds enige tijd komen die nog maar heel sporadisch langs.

Het heet dat er overvallen waren op de bussen en dat die te gevaarlijk werden, maar stiekem denk ik dat het kleingeld simpelweg niet hard genoeg opschoot en dat de organisatie van al die vrijwilligers niet in verhouding stond tot de opbrengsten.

Tegenwoordig komen er frisgewassen jongens en meisjes aan de deur. Steevast met een rode/witte/groene jas aan van het specifieke goede doel en achter hun rug houden ze het papierblokje vast waarin de machtigingen zich bevinden.

Uitzonderlijk vrolijk beginnen deze jongen en meisjes als ik de deur heb opgedaan, met: ‘Goedenavond mevrouw, mag ik u iets vragen?’

Dan weet ik direct: het gaat om een machtiging, waarvan ik, 10 tegen 1, verrekte moeilijk af kom.

‘Als u komt voor een machtiging, dan kan ik u nu al zeggen dat ik daar niet aan meedoe. Ik geef graag aan rammelbussen, maar ik weiger goede-doelenmachtigingen af te geven.’

Meestal sputteren ze dan nog even, deze jongens en meisjes, maar als ik vervolg zeg dat ik het volkomen fout vind dat het goede doel in kwestie degene die voor mijn neus staat domweg inhuurt en daar dus geld aan uitgeeft, dan begrijpen ze dat er echt niets te halen is aan mijn deur.

Dit soort hebberigheid van goede doelen stuit mij tegen de borst.

Misser 2 – Brutale telemarketing

Wat ik met deze misser bedoel, leg ik uit aan de hand van een voorbeeld.

Jaren geleden had ik een kwartaaldonatie over voor Amnesty International. Ik startte daarmee in het guldentijdperk. Na de overgang naar de euro ging enige tijd later op een avond de telefoon. Een vriendelijke callcenter medewerkster vroeg mij:

‘Klopt het dat u per kwartaal 11 euro 34 bedrag overmaakt naar Amnesty International?’

‘Ja.’

‘Wat vindt u ervan dat we dat lelijke bedrag van 11 euro 34 afronden (naar boven) tot het mooie, ronde bedrag van 15 euro?’

‘Pardon?’

‘Voor de introductie van de euro had u ook zo’n mooi rond bedrag van 25 gulden. Dus wij stellen voor het bedrag nu ook mooi rond te maken en er 15 euro van te maken.’

‘Maar uhm, dat wil ik helemaal niet.’

‘O, u wilt het niet? Amnesty maakt er anders heel graag gebruik van.’

‘O nou, oké, laten we het dan maar doen.’

‘Dan weet ik het goed gemaakt, dan maken we er het mooie bedrag van 15 euro van en weet u wat, we maken er tegelijkertijd een maandelijkse overboeking van.’

‘WAT?! U verhoogt het bedrag en laat het meteen drie keer zo vaak afschrijven?’

‘We maken er een maandelijkse storting van, meer niet.’

‘Waar zijn jullie mee bezig? Ik doneer naar jullie omdat mij dat een goed idee leek. Ik wil niet dat jullie mij met het mes op de keel extra geld aftroggelen. Eerst dat bedrag en daarna de frequentie verhoging. Ik bedank ervoor. Ik bedank Amnesty helemaal. Zijn jullie helemaal gek geworden. Je bent niet een of ander commercieel bedrijf dat zo veel mogelijk moet binnen zien te halen. Jullie krijgen iets voor elkaar omdat er sympathie is voor wat jullie doen. Wat hier nu gebeurt, werkt andersom. Ik wil helemaal niet gebeld worden door een of andere telemevrouw om mijn donatie te verhogen. Welke gek heeft bedacht om deze actie op touw te zetten?’

‘Dat is de commercieel directeur mevrouw.’

‘Dan mag u van mij tegen de commercieel directeur zeggen dat ik mijn donatie stop zet. Achterlijke praktijken.’

De volgende dag werd ik ’s avonds gebeld door de commercieel directeur van Amnesty, dat hij had gehoord dat ik mijn donatie wilde intrekken en dat ze dat ernstig zouden betreuren, dat de organisatie heel blij was met mijn donatie en dat het niet de bedoeling van de belactie was om donateurs tegen zich in het harnas te jagen.

‘Het helpt helaas niet dat u belt meneer, voor mij is Amnesty International door het ijs gezakt. Ik vind het volkomen fout dat een hulporganisatie zich aan ordinaire colportage-technieken schuldig maakt om euro’s binnen te krijgen.’

Dat was Amnesty. Voor eeuwig in de ban.

Tegenwoordig ben ik gevrijwaard van dit soort colportage omdat het ‘bel-me-niet-register’ er is gekomen. Ik was er als de kippen bij om me te registreren. Telemarketing vind ik verschrikkelijk en als een goed-doel het doet, is het helemaal onverteerbaar.

Misser 3 – TV reclame met BN’ers

Je kunt geen reclameblok voorbij zien komen of er zit wel een reclame in voor een of andere loterij. Steevast met BN’ers die dat echt niet voor niks doen. De Postcodeloterij, de Bankgiroloterij en de Vriendenloterij, allemaal maken ze zich hieraan schuldig.

Hoeveel geld gaat daar eigenlijk in om? In al die TV reclames. En in andere reclames want op Facebook zie ik ze ook voorbij komen.

Ik weet niet of ik hier alleen in sta, maar ik ben die reclames zo ontzettend zat. Wat mij betreft komt er een verbod op deze reclames, net zo goed als er een verbod zit op rookreclame en alcoholreclame.

Tot mijn verbazing heeft de Postcodeloterij 155.000 vrienden op Facebook. 155.000!

Ben ik de enige die zich stoort aan deze ongebreidelde reclamestroom of heb ik medestanders?

Misser 4 – Zogenaamd vrijwillig

Goede doelen lenen zich uitstekend voor inzamelacties waarvoor een persoonlijke inspanning is gedaan. Er zijn honderden sponsoracties voor het goede doel.

Ik heb er ook aan meegedaan. Heb rondjes gelopen, mijn kinderen diverse keren gesponsord, ben een keer op een dag drie keer op en neer de Mont Ventoux gefietst, althans de bedoeling was drie keer, ik kwam niet verder dan anderhalf, maar dat is een ander verhaal. Onlangs nog, schaatste ik voor geld voor Cabane.

En toch…

Ik ben helemaal klaar met al die goede-doelensportactiviteiten.

Dat komt simpelweg door de verplichting die er vaak aan wordt gekoppeld. Je moet duizend euro bij elkaar brengen of drieduizend of zesduizend. Dat stuit mij enorm tegen de borst. Deelname is zogenaamd vrijwillig, maar ondertussen onderwerp je je aan een regelrechte verplichting. Vrijwillig én met je volle verstand.

Ook alweer jaren geleden zou ik meedoen aan de Van-Dam-Tot-Dam-Loop die dat jaar geld zou inzamelen voor de Lorna Kiplagat Foundation. Ik deed mee aan een sponsorteam en moest ook een minimum bedrag inbrengen.

Ik raakte geblesseerd en kon niet meelopen in september. De meneer die het sponsorteam organiseerde heeft mij tot in december achterna gejaagd omdat ik mijn sponsorverplichting niet was nagekomen.

‘Hallo, het was vrijwillig, toch?’

‘Nee, u bent een commitment aangegaan’, zo sprak de meneer.

‘Maar meneer, als ik niet heb gelopen, dan kan ik toch geen sponsorgeld ophalen?’

‘Dan doneert u toch zelf?’, was de reactie.

Toedeledoki met je commitment. Ik had me voor het karretje laten spannen en kon niet zomaar uitstappen ook al had ik daar een verrekte goede reden voor. Aan de Van-Dam-Tot-Dam heb ik tot op heden nimmer meegedaan.

Baas over eigen goede doelen

Mijn boodschap is simpel. Ik wil baas zijn over mijn eigen goede doelen. Iedere vorm van manipulatie en dwang vind ik: 1. verwerpelijk en 2. ergerlijk.

Over de sponsoracties wil ik nog dit zeggen: vaak ontstaat de behoefte iets te doen uit frustratie of verdriet over iets aangrijpends als het verlies van iemand uit je naaste omgeving of omdat je zelf ziek bent geweest. De sponsoractie heeft een persoonlijk doel en dat is het onacceptabele zin en betekenis geven.

De sponsoractie ontstaat uit de behoefte aan zingeving.

Natuurlijk heb ik daar begrip voor. Ga daar vooral ook mee door. Maar wees niet verbaasd als mensen geen zin hebben hun best ervoor te doen. De wereld raakt overvoerd.

Misschien kan ik het beter bij mezelf houden: ik ben overvoerd met goede-doelen-sponsoracties.

31 januari 2015