Non-runningrita
avatar

Huh? Non-runningrita?

Amelisweerd

Ik ren al zo’n twee maanden niet. Mijn benen zijn té moe. Het is net of ik twee keer tien kilo de lucht in moet krijgen om mijn voeten een stuk naar voren te krijgen.

Als het lopen tegen heug en meug gaat, gaat het niet lekker. Ik besloot vlak voor Kerst dat ik beter niets kon doen, dan met tegenzin doordrammen.

Nu loop ik in het geheel niet. Al twee maanden.

Dat is raar.

Dat is wennen.

Dat is niks voor mij.

Maar ja, het is zo.

Moe = moe

runnertjeNu slaap ik op zaterdagochtend uit. Ook best lekker. Toch liep ik liever een stuk in het bos en kletste ik met de meiden.

Iets weerhoud me.

Dat iets is ‘moe’.

Het kwam vanzelf dus het gaat vast vanzelf weer over. Daar troost ik me maar mee.

En op een dag huppel ik weer door het bos en zal ik er weer zijn: runningrita in optima forma.

Tot die dag loop ik met mijn ziel onder mijn armen.

En dat is zwaar, dat mag je geloven. Daar word je moe van.

ziel

13 februari 2015

PS:

Non-runningrita was er al vaker. Zie hier een blog van precies een jaar geleden. Toen was een blessure de boosdoener, nu ook zoiets, maar dan anders.

2e PS:

Deze en gene gooien het op de horrormonen. Daar schreef ik ook al over. Tsja, het valt allemaal, maar niet mee.


Reacties

Non-runningrita — 8 reacties

  1. Geef maar even toe, het komt wel weer. Raar zal het zeker zijn!! Laat die ziel niet te zwaar zijn, dat is misschien je schuldgevoel?

  2. Ach, dat even geen zin, te moe, hoort er bij toch; hebben we allemaal wel eens. Zeker in deze herfstachtige februari….. Komt vanzelf weer goed. Leuk plaatje/zinspeling trouwens; “Ziel”, haha

  3. Pingback: Blindiaan met hoge bloeddruk - runningrita

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Maak de som af om je reactie te plaatsen * Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.