Feuilleton 3xVentoux040 – Actieblog uit 2012
Aflevering -9-
***
Classico Giro Utrecht
Vandaag zou ik bij wijze van training deelnemen aan de Classico Giro Utrecht, een pelotonstocht van 110 km. Samen met circa 2.500 andere fietsers zou ik in één lang lint door de provincie Utrecht fietsen.
Bij deze tocht wordt het peloton vooruitgegaan door enkele auto’s, een respectabel aantal motoren en in en om het peloton fietsen ‘wegkapiteins’ (cyclisten in helgele truien).
De deelnemers fietsen met een gemiddelde van 27 km/u over grote wegen. Voor een keer kun je de ervaring opdoen dat het hele verkeer wordt stilgelegd voor ons fietsrenners. Dat leek me machtig mooi. Ook het rijden in zo’n lint van fietsers had een zekere aantrekkingskracht op me toen ik me inschreef.
Pelotonfietsen
De vraag was natuurlijk of ik in een peloton zou durven fietsen na mijn crash waarbij ik in het ziekenhuis belandde.
Daarnaast vroeg ik me ook af of ik in staat zou zijn het gemiddelde per uur te halen met mijn oude randonneur, want mijn nieuwe racefiets heb ik bij het ongeluk helaas total loss gereden.
Wel of niet
Vanmorgen had ik nog steeds niet beslist wat ik zou doen. Wel en niet wisselden elkaar af in mijn hoofd.
Op de startplaats aangekomen, stonden al heel wat renners in het startvak klaar.
Toen ik die massa zag, was het me duidelijk: dit ga ik vandaag NIET doen. Geen Classico Giro Utrecht voor mij, in ieder geval niet vandaag. Ik had ineens visioenen van valpartijen waarbij ik betrokken zou kunnen raken. Nee, vandaag geen valpartij voor mij.
Kortere individuele tocht
Als alternatief heb ik mijn inschrijving omgezet naar een kortere individuele tocht van 75 km. In mijn eentje.
De eerste 20 kilometers waren onwennig. Vooral mijn sturen in bochten is onzekerder geworden. Ik keek met Arendsogen voortdurend alert op plotseling verschijnende auto’s. Die niet verschenen.
De tocht
De tocht was prima uitgepijld (zo heet dat in fietsjargon) en het was lekker fietsweer. Na de eerste 20 kilometer reden we door het plassengebied bij de Loosdrechtse Plassen.
Een mooie omgeving die jammer genoeg helemaal is volgebouwd met grote luxe villa’s. Het zicht op de plassen is daardoor nagenoeg verloren gegaan. Het lukte om af en toe aan te pikken bij langsfietsende groepjes. Al te lang wilde ik dat niet volhouden want door het verminderde zicht in zo’n groepje, voelde ik me niet helemaal safe.
Langs de Vecht
Na de plassen volgde de rechteroever van de Vecht bij Nigtevegt en Nieuwersluis. Hier is het in één woord prachtig.
Ik heb tegenover de gevangenis in Nieuwersluis, waarin oudere lezers de plaats herkennen waar totaalweigeraars werden opgesloten eind jaren ’70-begin jaren ’80, op een terras aan de Vecht een kopje cappuccino gedronken. En daarna nog één.
Gezelschap
Na deze pauze ging het fietsen eigenlijk weer als vanouds. Op een gegeven moment werd ik vergezeld door een man die net als ik op een randonneur fietste en ook heel Europa op die fiets had doorgecrosst, met en zonder kinderen. Leuk, zo’n ontmoeting op de fiets.
Zéker toen hij na een kilometer of tien aangaf dat hij even rustiger ging fietsen want hij kon me niet bijhouden.
Kijk! Dat zijn de morele oppeppers die een gevallen vrouw nodig heeft!
Maarsseveense Plassen
Het laatste stuk flitste ik terug naar Utrecht, door het gebied van de Maarsseveense Plassen. Hier heb ik ooit, in mijn jeugd, kilometer-zwemwerk gedaan. Met de Eindhovense Watervrienden gingen we er ieder jaar in augustus prestatiezwemmen. Ik zwom dan bijna twee kilometer op een dag door alle afstanden mee te zwemmen (250m, 500m, 1000m). Alles in borstcrawl.
Misschien moet ik maar eens gaan nadenken over een overstap naar de triatlon na onze expeditie op de Mont Ventoux.
O nee, dat kan helemaal niet; dat kost nóg meer tijd.
Dankwoord
Ter afsluiting nog een welgemeend woord van dank voor alle soorten van harten onder de riem die ik afgelopen week heb gehad van iedereen.
De bemoediging was werkelijk hartverwarmend. Je zou er bijna voor tegen een auto aan willen knallen…
15 maart 2020