Terug van weggeweest

Vandaag is de Utrecht Marathon. Na drie jaar zonder groot marathonfestijn, is Utrecht weer een echte stadsmarathon rijker. Van een grote stad mag je verwachten dat die er is.

De gemeente Utrecht wilde graag dat het een loop zou worden voor en door stad en streekgenoten. Alweer anderhalf jaar geleden was ik bij een aantal besprekingen over hoe we dat konden bereiken. Als nou de drie Utrechtse atletiekverenigingen loopclinics zouden aanbieden…

Kortere afstanden

Zo gezegd zo gedaan. De clubs hadden bedongen dat er dan een 5 en 10 kilometer op het dagprogramma moesten staan. Aan clinics nemen doorgaans alleen beginners deel en die gaan echt niet meteen een halve marathon lopen, laat staan een hele.

Wij kregen onze 5 en 10 kilometer. Zij kregen hun clinics. Iedereen gelukkig.

Fietsers gevraagd

Vanwege mijn tijdelijke status van non-runningrita, heb ik de voorbereiding verder niet gevolgd. Als ik had doorgetraind had ik ongetwijfeld deelgenomen aan de 10 kilometer, misschien zelfs aan de halve marathon. Maar ik trainde niet, ik stopte.

Zo kon het gebeuren dat ik een week geleden een oproep in mijn mail kreeg waaruit bleek dat er dringend behoefte was aan een aantal fietsers om de snelste lopers te begeleiden. Kijk, dat kwam goed uit; wel betrokken zijn bij een loopevenement, maar niet hoeven hardlopen. Ik gaf aan dat ik graag de snelste vrouwen wilde begeleiden.

5 km

Zo kon het gebeuren dat ik vandaag, in mijn sportieve outfit en op mijn sportieve fiets, met een geel bordje aan het stuur dat zei ‘5 km’, de eerste vrouw in de wedstrijd al fietsend begeleidde.

De vrouw die ik als eerste oppikte bleef de hele wedstrijd op kop. Ze heette Feisa NogWat, was heel lang, droeg heur haar in een paardenstaart, had mooie lange passen en liep super gelijkmatig. Na de wedstrijd kwam ze me bedanken en vertelde en passant dat dit haar eerste hardloopwedstrijd was, want ze was net geswitcht van voetbal naar hardlopen.

Een kleine kramp van jaloezie ging door me heen; nog nooit gelopen en meteen eerste worden. Wat is de sport toch onrechtvaardig. Talent is zoveel meer waard dan hard trainen.

10 km

Ook de 10 kilometer stond op mijn vrijwilligersprogramma. Het bordje ‘5 km’ maakte plaats voor een bordje ’10 km’ en weer stond ik zo’n 150 meter na de startlijn klaar met mijn fiets en mijn goede fatsoen. Opnieuw met enige zenuwen omdat het best spannend zou zijn of ik tussen de horde snelle heren in staat zou zijn die ene snelste dame eruit te pikken.

Gelukkig had de snelste vrouw ook hier een paardenstaart, ze was dus snel ontdekt. Deze dame trok er lekker aan en haalde al snel een aantal te snel gestarte heren in, hen daarmee een mentale dreun van jewelste uitdelend.

Wie-o-wie

Na een kilometer of vier vroeg ik aan de mede-fietser die illegaal met haar mee fietste: ‘hoe heet ze eigenlijk?’

‘Jeanine’, luidde het antwoord.

‘Van welke atletiekvereniging?’

‘Prins Hendrik.’

‘Aha, uit Vught.’

Daarna kon ik haar aanmoedigen door af en toe haar naam te noemen en ondertussen het weinige publiek dat op de been was, te wijzen op ‘de eerste vrouw in de wedstrijd’. Het meeste publiek keek me glazig aan, alleen bij de grote bochten in het parcours stonden echte hardloop-fans, want die juichten naar iedereen en naar Jeanine een flink pak harder.

Intermezzo

Beste mensen: als je kijkt bij een hardloopevenement, ga dan niet als een zoutzak aan de kant staan, maar KLAP, SCHREEUW, FLUIT en GIL. Dat is niet alleen leuker voor jezelf, dat is vooral inspirerend voor de lopers. Snel of langzaam, alle lopers vinden het leuk als publiek aanmoedigt.

Het zoutpilaarpubliek ziet er meer uit alsof er wordt gedacht: ‘die zijn gek’. Trouwens, misschien denken ze dat ook wel.

Science Park Utrecht

Wat een beetje jammer is, is dat de 5 en 10 kilometerloop niet door de stad gaan, maar door de Oostelijke Utrechtse weidelandschappen omdat het officieel de Utrecht Science Park Marathon is en er daarom vanwege de commercie moet worden gestart en gefinisht op de bar ongezellige Uithof die blijkbaar is omgedoopt tot Utrecht Science Park.

Voor de gelegenheid was er een handje vol publiek dat zich had verzameld bij de finish. De speaker deed ook zijn best, maar het blijft jammer dat zo’n spektakel precies daar, tussen de kille lappendeken van hoog- en laagbouwkolossen van de Utrechtse universiteit en hogeschool moet plaatsvinden.

Jeanine van U-Track

Jeanine finishte in de mooie tijd van 36:51 en pas toen de speaker haar volledige naam omriep, begreep ik dat ik de hele tijd had gefietst naast U-Tracks hoogst eigen Jeanine van de Klashorst. Ik kende haar toentertijd als iele tiener en omdat ik gedurende de loop alleen haar zij-aanzicht zag, had ik in die jonge vrouw die naast mij liep te denderen, helemaal het jonge kind niet herkend. De tiener die ik nog eens eigenhandig de enig echte clubbokaal had uitgereikt omdat ze op de 10 kilometer clubkampioene was geworden.

Maar kleine meisjes worden groot en Jeanine is nu dus van Prins Hendrik. Inmiddels heeft U-Track nieuwe cracks bij de vrouwen, dus misschien is het gewoon een vlucht geweest.

Na de finish

Eenmaal klaar met mijn fietswerk toog ik op huis aan. Ik besloot al fietsende dat ik toch maar eens moest bellen naar de huisartsenpost. Het zicht in mijn rechteroog was al sinds het opstaan troebel door een soort grijzig waas dat mijn blikveld vooral in het midden danig verminderde.

De doktersassistent aan de telefoon leek het nodig dat ik moest worden gezien door de dienstdoende huisarts.

Een bizar staartje

Daar ging ik, opnieuw op de fiets, maar nu met de man erbij, naar het Diaconessenhuis waar de huisartsenpost in ons deel van de stad zit. Er werden wat vragen gesteld en de conclusie daarvan was dat ik een oogtest moest doen. Tot mijn verrassing zag ik het hele bord met de steeds kleiner wordende letters in zijn geheel niet. Bij het naar voren lopen zag ik het bord uiteindelijk toch. Toen stond ik wel op ongeveer anderhalve meter afstand van het bord en de letters waren nog steeds onleesbaar, hoewel ik wel wat zwart zag door een soort gatenkaas in de waas.

Vreemd.

De huisarts ging bellen met de oogarts die zondagdienst had. We hoorden haar na een halve minuut ‘jeetje’ zeggen.

Dat klonk niet oké.

Dat klonk helemaal niet oké.

De voorlopige diagnose klonk heftig genoeg: een netvliesloslating. Ernstig, maar gelukkig wel operabel. Dat gebeurt waarschijnlijk morgen al, in het UMC of AMC.

Welk een bizar slot aan het eind van deze mooie Utrecht-Marathonochtend.

De marathon

Op de terugweg naar huis passeerden we het parcours met juist op dat moment de koplopers in de hele marathon. Het parcours van de hele en halve loopt gelukkig wel door de stad.

We hebben nog even staan aanmoedigen. Althans, de man deed dat. Ook fotografeerde hij de koploper.

En ik? Ik stond er als een zoutpilaar naast.

22 maart 2015