Windmolens

Op vakantie in Duitsland vallen twee dingen op. Het aantal huizen met zonnepanelen op het dak is groot en nog groter is het aantal windmolens dat her en der door het (platte)land staat.

Duitsland is bezig met een inhaalrace op het gebied van duurzame energie. De drie Scandinavische landen zijn moeilijk in te halen, zij winnen veel energie uit waterkracht en aardwarmte (geothermie), maar daarna stoomt Duitsland op in internationale lijstjes. Ter vergelijking, Nederland staat in diverse lijstjes die ik googelde steeds in de achterhoede.

Rondom het huis waarin wij verblijven staan grote en kleinere windmolens. Het zijn er een stuk of dertig. Je ziet ze, maar je hoort ze niet. Tot de avond valt en de stilte van de aankomende nacht wordt overstemt door het woevoesh-woevoesh-woevoesh van de dichtstbijzijnde windmolen.

De windmolens staan als stalen bomen in het gelid. Ze getuigen ervan dat er altijd wind is en daarmee altijd energie. En die energie gaat niet ten koste van de aarde. Dit Duitsland maakt duidelijk dat wij moeten leren een landschap te waarderen met een horizon met daarin de vele contouren van de hoge en stille stalen kolossen.

En ’s nachts het woevoesh-woevoesh-woevoesh van de wieken.

Zonnepanelen

Een huis met zonnepanelen op het dak is minder lelijk, hoewel een pannendak mooier is. Of is het zo dat wij mooi vinden waaraan we gewend zijn? En dat we zonnepanelen – en misschien ook wel windmolens – uiteindelijk vanzelf mooi gaan vinden?

Er zijn ook huizen waarbij je niet ziet dat er zonnepanelen op staan.

Ons eigen huis is zo’n huis. Het hele platdak staat al ruim tien jaar vol met zonnepanelen. We hebben warm water via een zonneboiler en elektriciteit op zonne-energie. Het is even een investering, maar daarna heb je er jarenlang plezier van. Ook financieel.

Geen auto

Wij hebben ook al tweeënhalf jaar geen auto meer. Dat is geen principiële keuze geweest, maar het is wel een lekker gevoel dat we op deze manier niet bijdragen aan al te veel CO2-uitstoot. We hebben een abonnement op Greenwheels, dat we verrassend weinig gebruiken, en voor deze weken vakantie hebben we een (hybride) auto gehuurd.

We maken wel regelmatig gebruik van de rode Kangoo van huisvriend Cle. Niet om hele einden mee te rijden, dat gaat prima met de trein, maar om tuinafval te lozen of bij een bouwmarkt klusmateriaal in te slaan. En als mijn moeder er is, ga ik meteen inslaan bij de supermarkt, met haar autootje natuurlijk.

Milieufreak

Ben ik een milieufreak?

Nou nee, verre van. Ik houd niet van het gemoraliseer dat de milieuactivist doorgaans kenmerkt. Wel vind ik het belangrijk dat we de aarde sparen en niet helemaal verrot stoken en verrijden. Om nog maar te zwijgen over de milieuschade door vliegen.

Vliegen

Als wij als gezin een heel jaar braaf ons best hebben gedaan met al onze zonnepanelen en beperking in fossiele autokilometers vanwege het gebrek aan auto en we besluiten een maand naar Australië op vakantie te gaan, verviervoudigen we in één keer onze familie-jaar-CO2-uitstoot. De besparing die door onze zonnepanelen is geleverd, is daarbij vergeleken verwaarloosbaar.

Zelfs met één keer per jaar een vliegvakantie naar Zuid-Europa verdubbelen we onze CO2-uitstoot in één klap. Er is een berekentool -natuurlijk – waarmee je je eigen jaarlijkse CO2-uitstoot kunt schatten.

Bereken hier je eigen CO2-uitstoot.

Regelmatig vliegen

Van een keer Australië had ik ook een aantal keer per jaar naar Zuid-Europa kunnen maken. Dat is tegenwoordig zo goedkoop dat wonen op twee plekken al binnen handbereik is, althans voor wie niet vast zit aan werken voor een baas. Maar leven op twee plaatsen is voor het  milieu een zeer belastende leefstijl.

Vliegen is enorm milieubelastend. Je kunt het afkopen door geld te doneren aan een organisatie die klimaatcompensatie regelt, maar dat doet slechts een minderheid van de mensen die (regelmatig) vliegt. Ik vermoed dat een probleem daarbij is, dat veel van deze klimaatorganisaties een ‘ver-van-mijn-bed’-uitstraling hebben, je wilt wel het gevoel hebben dat je geld goed terecht komt.

Het alternatief, reizen met bijvoorbeeld de hoge snelheidstrein, is al weinig beter, als je dit artikel mag geloven.

Mobiliteit is heel snel niet duurzaam.

Vlees eten

In een artikel las ik het volgende:

“Minder vlees eten is de meest duurzame ontwikkeling die we als maatschappij kunnen realiseren, samen met minder vliegen.” – Jelmer Vierstra van Natuur & Milieu in ‘Kijkje in de keuken’.

Tsja, minder vlees eten. Dat is ook zo wat.

Wat doe ik daaraan?

Welnu, ik ben geen vegetariër. Ik eet daarentegen niet echt veel vlees en zuivelproducten gebruik ik weinig sinds ik op het cholesterol moet letten. Vis of groentemaaltijden staan regelmatig op het menu.

Toch zou ik best eens een tijd kunnen proberen om geen vlees te eten. In het verre verleden deed ik dat al eens een paar jaar.

Lupineboon

De witte lupineboon zou daarbij weleens uitkomst kunnen bieden.

Deze onbekende boon maakt een opmars in de Nederlandse voedselketen. Op Powerpeul staat een aantal recepten. Een van de mensen erachter startte ooit haar werkloopbaan bij mij als stagiaire HRM. Al die jaren hielden we af en toe contact.

Laatst zag ik haar op straat lopen en toen we een praatje maakten, vertelde zij van haar ontdekking van de lupineboon als vleesvervanger.

Ik ga er werk van maken, van de lupineboon én van vlees vervangen.

Na de vakantie dan.

Eerst slapen we nog een heel aantal nachten vergezeld van het woevoesh-woevoesh-woevoesh van de Duiste windmolens in onze tijdelijke achtertuin in Rhein-Hunsrück.

11 augustus 2015