Dag 25 – wereldberoemd in het verleden

Uitnodiging

‘Wil je meedoen aan een discussie over werkloosheid onder 50+’ers? Volgens het CBS ligt de nieuwe grens voor moeilijk bemiddelbaren op de Nederlandse arbeidsmarkt al ergens tussen 45 en 50 jaar.’

‘En waar is die discussie dan?’

‘Op TV, bij Hollandse Zaken van omroep MAX.’

‘En, hoe kom je op mij?’

‘Je bent toch degene die een blog schreef onder het pseudoniem Lousewies Pels over Boos en Werkloos?’

‘Jazeker, dat blog schreef ik. Het was een mislukt schrijfexperiment, ik heb het maar vijf blogs volgehouden. Ik schreef vaker over werkloosheid toen dat mijzelf trof. Toen ik alweer aan het werk was, schreef ik een open brief aan minister Lodewijk Asscher, over zijn flutaanpak van werkloosheid onder ouderen, waarop ik, by the way, geen enkele formele reactie ontving. Toch leuk dat ik het onderwerp zo nog eens terugkrijg. Ik moet er even over nadenken.’

Op TV

Op TV als ex-werkloze, wil ik dat wel?

Waarom niet eigenlijk?

Het is een onderwerp dat mij na aan het hart ligt. Ik vind het een -bijna onzichtbaar- maatschappelijk probleem dat zoveel mensen van mijn generatie aan de kant staan. Als je werkt, sta je er niet bij stil hoe lastig of zelfs onmogelijk het kan zijn om een nieuwe baan te vinden, laat staan wat het financieel betekent als je na de WW nog steeds geen werk hebt.

Ik hoef er niet eens lang over na te denken, ik doe het.

Voorgesprek

Voorafgaand aan de TV opname heb ik een voorgesprek met een redacteur van het programma. Hij legt uit hoe het er ongeveer aan toe gaat en we bespreken mijn ervaringen.

‘Je bent maar drie of vier minuten aan het woord, dat is zo voorbij’, zegt hij en: ‘jij bent het positieve voorbeeld, omdat jij weer een baan hebt bemachtigd, de anderen hebben geen werk.’

Ik ben vooral nieuwsgierig. Wanneer krijg je de kans om een kijkje te nemen in de keuken van een TV programma? Vanavond ga ik het meemaken.

Omroep MAX

Diezelfde avond moeten de-man-over-wie-ik-niet-schrijf en ik om kwart voor acht bij omroep MAX zijn op het Mediapark in Hilversum. Een portier laat ons achter het gebouw parkeren waar we naast de artiesteningang kunnen parkeren.

Vanaf dat moment tot het einde van de avond worden we voortdurend beziggehouden. Er is geen tijd om zenuwachtig te worden.

Kleedkamer en visagie

Alle gasten krijgen een eigen kleedkamer. Het is niet de bedoeling dat wij van tevoren met elkaar praten. Anders zou de discussie zomaar heel lauw kunnen verlopen. Dan hebben wij ons kruit al vooraf verschoten.

Ik zit amper in mijn privé-kleedkamer als ik word opgehaald door de visagiste. Tegenover een hele batterij aan make-up spullen krijg ik een grote beurt. Ik ga volledig door de wasstraat en zie er na de behandeling ongekend fris uit. Mijn haar krijgt ook een beurt, wat betekent dat het stijf van de haarlak in het gestylede gelid wordt gezet.

Ik ben er bijna klaar voor.

Geluid

Weer terug in de kleedkamer komt ‘mijn redacteur’ langs om nog even een praatje te maken.

Als hij een halve minuut weg is, komt de geluidsman langs om geluidsapparatuur te bevestigen.

Ik krijg een microfoon die met een beugel achter mijn oren wordt gehaakt.

Het kastje dat erbij hoort, wordt aan mijn rok gehaakt.

Machtig interessant allemaal, zo’n tv-uitzending.

Studio

Ongeveer 20 minuten voor de uitzending start, worden we opgehaald en lopen we naar de studio. Er liggen A4’tjes met namen klaar op twee banken.

Ik ga zitten op ‘mijn’ plek.

Cees Grimbergen, de presentator van het programma, is al aanwezig en entertaint iedereen door de tijd heen tot de aankondiging van het thema die vlak voor de reclame wordt uitgezonden, moet worden opgenomen en uitgezonden. Het programma is ‘live’, alles gaat direct de ether in.

Hij legt uit dat ze via Twitter al direct weten of het programma een succes is. Als er wordt getwitterd over het onderwerp is het succesvol, als het gaat over de gasten, die dan doorgaans met de grond klein worden gemaakt, is er ergens een verkeerde keuze gemaakt en als de meeste tweets gaan over Grimbergen zelf, is het onderwerp niet goed gekozen.

In beeld

De-man-over-wie-ik-niet-schrijf zit direct in beeld als de aankondiging van het programma wordt uitgezonden. Hij kreeg er later leuke reacties op.

Als het programma is gestart, blijkt het nog lastig om aan de beurt te komen, maar toch ben ik achteraf tevreden over mijn eigen zegje. De tijd vliegt, in een mum van tijd is het voorbij en is het programma al aan de aftiteling bezig.

Afterparty

Na afloop is er een afterparty. Er wordt gezellig na gekletst en ik maak van de gelegenheid gebruik om met Cees himself op de foto te gaan.

Op Twitter ging het los over het onderwerp zelf, de makers van het programma zijn er blij mee. Het onderwerp blijkt andermaal veel mensen aan te spreken. In de vier voorgaande jaren werd ook een van de dertien uitzendingen van Hollandse Zaken aan dit thema besteed. De werkloosheid in Nederland neemt af, maar niet die onder werkloze 50+’ers, en dat houdt veel mensen bezig.

Gedeeld schuitje

Na een tijdje ontdek ik de eindredacteur. Ik had van ‘mijn’ redacteur gehoord dat zij ook plotseling een oog heeft verloren. Voor ik er erg in heb, sta ik voor haar neus en vraag haar naar haar ervaringen.

Haar verhaal is totaal anders dan dat van mij, je kunt het hier nalezen als je wilt, maar toch schept het een band, zomaar ineens het zicht in een oog kwijtraken.

Na een genoeglijke afterparty blijken wij de laatste gasten die er nog zijn. We verlaten het Mediapark in Hilversum tegen half twaalf.

Ik ben een mooie ervaring rijker: dik in de make-up en een leuke afterparty!

Als je de uitzending wilt terugkijken, kan dat via deze link.

25 juli 2018

PS:

De uitzending uit dit verhaal vond vorig jaar op 29 juni 2017 plaats. Het blog dat ik wilde schrijven, is nooit afgekomen. Waar mijn juli-blogmarathon al niet goed voor is!