Vervolg column Blindiaan voor Vereniging Oog-in-oog

Eerder verschenen: in dit blog

Nieuw-vaten laseren

Het doel van de ooglaserbehandeling is: dood aan alle nieuw-vaten!

Het laseren voelt als de tactiek van de verschroeide aarde uit het Rusland van de Tweede Wereldoorlog en veroorzaakt een brandende pijn midden in mijn hoofd.

Iedere laserstoot lijkt een voltreffer. Ik krijg ongeveer honderddertig van die stoten per behandeling. Om de laser goed te kunnen richten krijg ik een lens met een doorzichtig goedje in mijn oog geduwd en daar doorheen gaan de groene laserstralen.

Na verloop van minuten gaat mijn oog steeds meer tranen en op het laatst zit ik met een compleet huilend oog met mijn kin op het ene rekje en mijn voorhoofd tegen een ander rekje.

Automatisch trekt mijn hoofd zich langzaam terug.

Het laseren doet enorm pijn.

Warme hand

Dan voel ik de warme hand van de oogarts die mij voorzichtig in mijn nek vastpakt. Het voelt als een op het juiste moment uitgereikte troostende hand. Ik huil van dankbaarheid om dat lieve en troostende gebaar. Het is best een zakelijke arts, deze oogarts. Ik ben ontroerd door dit gebaar van menselijkheid en inlevingsvermogen.

Tegelijk schaam ik me een beetje voor mijn weekhartigheid. Ik moet deze behandeling doorstaan. Het is voor mijn eigen bestwil.

De tweede keer dat ik de troostende hand in mijn nek voel, merk ik dat er een soort dwang vanuit gaat. Ineens snap ik het. Het is geen troost, het is mijn wijkende hoofd dat terug in de rekjes moet. Het laseren lukt anders niet.

Lief gebaar

De volgende keer dat ik de oogarts zie, kom ik erop terug en vertel hem dat ik het zo’n lief gebaar vond en dat het mij ontroerde.

Recht in mijn gezicht schatert de oogarts het uit: ‘Hahaha, je hoofd ging te ver naar achteren. Een troostende hand, hahaha. Wat een goeie grap!’

Wordt vervolgd…

15 oktober 2017