Vereniging Oog-in-oog
In Nederland hebben we voor alles een vereniging of een stichting. Zo is er ook een vereniging voor mensen die zijn geboren of leven met maar één oog: vereniging oog-in-oog.
Ik werd lid ergens in het late voorjaar. Een beetje voorlichting en een vleugje lotgenotencontact waren welkom. Als lid ontvang ik sindsdien het driemaandelijkse magazine waarin, naast allerhande medische informatie over oogkwalen waarvan ik het bestaan niet eens heb vermoed, veel ervaringsverhalen staan. Deze hebben soms een hoog en-toen-en-toen-en-toen-gehalte.
Ik bedacht dat het magazine wel wat Blindiaanse schrijfheid kon gebruiken. Dat vond de eindredactie gelukkig ook een goed idee.
Nu schrijf ik driemaandelijks een column onder het pseudoniem ‘Blindiaan’. Vandaag lag mijn eerste bijdrage in hardcopy op de fysieke mat. Ik heb driehonderdnogwat woorden tot mijn beschikking. Dat is verrassend weinig.
Lees maar.
Blindiaan – de schok
Ik verloor het zicht in mijn rechteroog volkomen onverwacht in een tijd van 48 uur in het weekend dat de jongste lente begon. Een schokkende gebeurtenis.
Ik bezocht sindsdien het ziekenhuis ontelbare keren en was kind aan huis op de poli’s Oogheelkunde, Interne Geneeskunde en Neurologie. Mijn oogarts bleek een knappe techneut, de internist heb ik één keer gezien en daarna liet hij alles over aan een vrolijke verpleegkundige en de neuroloog was een goedmoedige dikzak die mij leefregels voorschreef die hij zelf ook weleens kon navolgen.
De aandacht voor de medische kant van de zaak was prima, daar heb ik geen klachten over. De aandacht voor de mentale kant van de zaak was bedroevend. Het enige dat ik te horen kreeg van de oogarts was: ‘u zult de eerste drie maanden heel moe zijn’.
Verder werd er met GEEN WOORD gesproken over mijn verlies.
Ik verloor wel zomaar opeens, op klaarlichte dag, een heel oog. Dat is een GROOT VERLIES. Mijn venster op de wereld was ineens gehalveerd. Letterlijk. Ik was ook angstig, als het met het ene oog zo makkelijk kon gebeuren, waarom dan niet ook met het andere? Dan zou ik geen blindiaan zijn, maar stekeblind.
Ik was niet onvoorbereid op verlies. Het leven had mij al wat lessen geleerd. Ik wist zo’n beetje wat mij te doen stond. Om te beginnen zei ik allerlei verplichtingen af en leefde ik op de vierkante centimeter. Door het ‘moeten’ te verminderen is er ruimte om te zijn met alles wat zich aandient. Dat geeft mentale ruimte.
Ik besloot te blijven werken. Deels omdat ik me als niet-verzekerde-zelfstandige niet kon veroorloven geen inkomen te genereren, maar ook omdat de dagelijkse routine goed helpt bij het niet verdwijnen in de diepe afgrond van verlies.
Mijn blog runningrita.nl is ook een grote steun. Ik kon en kan er mijn ei kwijt, en houd toch afstand, want wat ik in de diepste ellende schrijf, publiceer ik niet. Ik heb alles bij elkaar vijftien blogs geschreven over alles wat er gebeurde na dat eerste lenteweekend.
Voor Oog-in-oog ga ik columns schrijven. Ik verheug me erop.
Wordt vervolgd…
~~~~
Ook online is het verhaal te vinden: zie deze link en vervolgens naar beneden scrollen.
16 december 2015