Zuurstokroze en kobaltblauw

Morgen gaat het gebeuren!

Dan ga ik voor het eerst in mijn lange, lange loopleven hardlopen met compassiekousen.

En niet zomaar onopvallende zwarte compassiekousen, maar de oogverblindende, knallende zuurstokroze versie daarvan.

Tegelijkertijd trek ik voor het eerst mijn nieuwe loopschoenen aan. Deze zijn niet traditioneel wit met gekleurde lijntjes; mijn nieuwe wonderschoenen zijn koninklijk kobaltblauw met gifgroene accenten, waaronder de veters.

Dit blog zou, by the way, nu al niet misstaan op welk modeblog dan ook.

Waarom?

Waarom, zul je je afvragen, trekt een mens zulke opzichtige en weinig flatterende hardloopspullen aan?

Nu ja, het oog wil ook wat en ik ben tenslotte geen twintig meer. En ook geen dertig of veertig en zelfs geen vijftig. Evenals mijn medeclublopers, en die kunnen nu, zelfs in het geval ze aan staar lijden, en dat is niet denkbeeldig, mij toch ontwaren tussen het groen en bruin van het bos.

Maar eigenlijk heb ik op de waarom-vraag maar één serieus antwoord: waarom niet?

Bon

Om eerlijk te zijn, vorig jaar kreeg ik tijdens onze jaarlijkse Pheidippidesloop een tegoedbon van flink veel euro’s voor al het vrijwilligerswerk dat ik voor mijn atletiekvereniging U-Track deed. Ik schrijf hier opzettelijk ‘deed’, want sinds dit blog live is, is het een stuk minder geworden met mijn vrijwillige bijdragen, maar ja, die bon had ik toen al te pakken.

Die bon dus, die lag er nog en die moest toch eens ingewisseld worden en laat ik nou net vlak voor de vakantie een knalharde kuit oplopen en nu net na de vakantie ben ik nog niet opnieuw begonnen of mijn rechter achillespees laat weer weten waarom hij achillespees heet.

Daarom!

Daarom ben ik gisteravond mét bon en portemonnee naar de Runnersworld gegaan en heb aldaar een kleurige aanvulling op mijn verder tamelijk beschaafde runnersoutfit aangeschaft.

Panbos

Morgenochtend kun je me, gewoontedier als ik ben, als altijd vanaf 9:00 uur hardlopend tegenkomen in het Panbos bij Zeist.

Ik ben herkenbaar aan:

• mijn overbekende zwarte runningrokje
• pimpelpaars loopvest
• knalroze compassiekousen en
• korenblauwe hardloopschoenen.

Tot dan en daar!

30 augustus 2013

PS

Natuurlijk weet ik wel dat het geen compassiekousen zijn maar compressiekousen…

Hoeveel liefdevoller zouden wij niet reageren op die vreselijke kniekouscommercie als ze er dat dienende woord voor hadden gebruikt in plaats van het woord ‘compressie’ dat toch veeleer associeert met ’tegengas geven en vervelend druk uitoefenen’?

Volgens de Dikke Van Dale betekent compassie: medelijden. Dat is precies wat ze doen, deze kniekousen; een beetje mee-lijden met de kuiten, de enkels, de spieren en de pezen, opdat die minder belast worden en daardoor de blessuregevoeligheid afneemt.

Voor mij zijn en blijven het compassiekousen!

2e PS

Vanmorgen, in het Panbos, na de training. Kleurigkapje. Ik zag nog een hert ook. Dat liep wel keihard weg. Waarschijnlijk heb ik haar verblind. 😆

31 augustus 2013