Inhoudelijk zwak

Als je geen zin hebt in een inhoudelijk zwak blog, dan raad ik je aan niet verder te lezen. Dit blog wordt namelijk alles behalve inhoudelijk.

Het gaat in het algemeen gesproken helemaal nergens over en meer specifiek heeft het daar bovenop ook nog eens niet veel om het lijf. Het wordt een regelrecht flutblog.

Maar wel een flutblog met een boodschap.

Of beter, waarmee je om een boodschap kan.

Opvouwbaar en handig

Ik heb al jaren van die handige opvouwbare boodschaptassen in diverse tassen. Er zit en een in mijn favoriete handtas, een in mijn werktas en een in mijn sporttas. En, toen we nog een auto hadden, lag er een in het handschoenenvakje van de auto.

Ik gebruik ze nooit. Ik weet niet waardoor dat komt, want iedere keer als ik weer zo’n opvouwtasje koop, denk ik: ‘wat een handig ding en nog milieuvriendelijk ook’. Zo’n tasje geeft je meteen een biobetrouwbare uitstraling en laat zien aan het grote publiek dat jou met dat tasje ziet hannesen, dat je praktisch bent en toch milieubewust. Als combinatie is dat vrij uniek want meestal is biobetrouwbaar gewoon onhandig. Je moet ervoor omfietsen en je moet vieze troep scheiden en meer van die tijdverslindende vrije-uitloopfratsen.

Zo niet het gebruik van vouwtasjes. Er is echt geen speld tussen te krijgen. Vouwtasjes zijn handig en hebben de toekomst.

Voordeel

Het grootste voordeel is dat je bij de Albert of de Plus of waar jij je boodschappen ook maar doet, geen plastic draagtassen meer hoeft te kopen. Dat scheelt in de pecunia en het scheelt in de hoeveelheid plastic tassen thuis, want die gooi je natuurlijk niet weg. Die bewaar je.

Vergeetobject

Als je eenmaal zo’n vouwboodschappentas hebt, is het maar een kleine stap naar het gebruiken ervan.

Jammer is evenwel dat ik er nooit aan denk. Het zijn van die vergeetobjecten. Je hebt het in huis maar weet het niet meer. Zoals je ook kunt hebben met nagelvijlen, luizenkammen en schoenpoets, om maar een paar vergelijkbare grootheden te noemen. Of blikken gepelde tomaten, pakjes kruidenpaneermeel en bakpoeder. Die je dan eens in de drie jaar, als die kast echt eens moet worden opgeruimd, achter elkaar in de vuilnisbak gooit wegens het met een ruim jaar verlopen van de houdbaarheidsdatum of omdat er op onverklaarbare wijze een meelwormenplaag in die kast is ontstaan. Waar je dan toch vies van bent, hoewel die kast best weer drie jaar onopgeruimd kan blijven en als vanzelf na een tijdje weer een aantal vergeetobjecten gaat bevatten.

Het leven kent domweg andere prioriteiten.

Moraal van het verhaal

Ik zei het toch, dit blog gaat helemaal nergens over. Er is geen moraal.

Soms is dat gewoon lekker.

7 mei 2014