Kleurenpalet

Als vrouw kun je alle haarkleuren kiezen die je wilt. Grofweg kun je kiezen uit licht, donker of rood.

Bij mij thuis heet dat blondgedeerd, verzorgd en recalcitrant.  Waarom en hoezo? Onze oudste zoon vroeg ooit, lang geleden, aan zijn oma: ‘oma, waarom ben jij blondgedeerd?’ Sinds die tijd heet heel licht tot geel haar bij ons blondgedeerd. Zoals ook het onderdeel dressuur in de paardensport hier in huis ‘borduren met paarden’ heet. Dezelfde zoon was daar verantwoordelijk voor.

Om nog even op oma terug te komen, zij was niet blondgedeerd, maar wit.

Donker haar noemen wij verzorgd, want, let maar eens op, vrouwen met donker haar zien er vaak helemaal tip-top uit. Let wel, het gaat hier om de geverfde vrouwenvariant. Rood haar vat ik in de categorie recalcitrant, want: niet blond en niet donker. Dus niet gewoon en middle-of-the-road maar afwijkend.

Eigen haarkleur

Je kunt natuurlijk ook kiezen voor je eigen natuurlijke haarkleur. Dan zegt de kleur helemaal niets over verzorgd of recalcitrant, dan kun je het verder niet helpen. Bij de niet-ververs komt een nieuwe categorie tevoorschijn: donkerblond. Dat is de nette kappersvariant van melkboerenhondenhaar. Geen boter en geen vis. Net niks eigenlijk. Deze kleur wordt veel weggemoffeld onder blond, donker of rood uit een potje.

Gekleurde haartooi

In het verleden heb ik alle kleuren van de regenboog uitgeprobeerd. Reden: mijn eigen dertien-in-een-dozijnkleur, precies ja, donkerblond.

Blond werd door de zon strogeel, wat geen succes was en mijn haar vond de chemische trukendoos ook niet fijn, uit protest werd het piekig en dood. Heel donker haar maakte van mij een heroïnehoertje, zo moe, mat en afgetobd zag ik er uit.

En dan was er rood, dat stond niet alleen leuk, het was ook lekker goedkoop, want dat kon ik zelf doen, met henna. Lekker van die vieze groene smurrie in je haar, drie kwartier laten intrekken en daarna nog twee dagen die vieze hennastank in je neus. Je moest er wel iets voor over hebben. Alles voor het verbloemen van dat net-niksige donkerblond.

Grijzend

Tegen de tijd dat ik 44 was, doken de eerste grijze haren op. De dag dat mijn vader plotseling stierf bezorgde mij mijn eerste volledig witte pluk haar, precies midden in mijn pony. Het is vreemd wat een shock doet met je. Het leek een boodschap van gene zijde. Een half jaar tevoren had ik nog eens een donkere tooi geprobeerd. Geen succes als je het mij vraagt.

Niet grijzend maar grijs

Deze winter is mijn grijzende haar verschoten van kleur. Nu ben ik grijs. Gratis gekregen.

‘Wat dapper dat je het niet verft’, hoor ik regelmatig of ‘het staat je goed’, wat ik toch een twijfelachtig compliment vind, alsof het verbazing wekt dat dat zo is. Sommigen zelfs, vinden dat ik een statement maak. Pardon? Door mijn haar niet te verven?

Grijs moet weggemoffeld

De norm voor vrouwen vanaf 40 jaar is dat je je haar verft, zoveel is duidelijk. Grijs moet weggemoffeld. Je wordt er oud van, het is minder verzorgd en het staat niet sexy. Tenminste dat hoor ik nogal eens van andere, wel vervende vrouwen. De vraag is of dat laatste nog mijn grootste zorg moet zijn, maar dat terzijde.

Van mannen hoor ik er niet veel over overigens. Ik denk eerlijk gezegd dat velen het niet eens opmerken. Die hebben andere dingen aan hun hoofd. Kaal worden bijvoorbeeld 😛

Mijn kapper probeert het iedere keer weer: ‘Weet je zeker dat…’

‘Ja, ik weet het zeker. Alleen knippen.’

Optelsom

Alles bij elkaar opgeteld lijkt het erop dat grijs het nieuwe rood is, namelijk recalcitrant. Dat is mooi. Ik hou daar wel van.

In werkelijkheid ben ik gewoon lui, is het goedkoop en griezel ik van uitgroei.

Want over niet-sexy gesproken, zo’n vrijwel witte band uitgroei in een al te donker kapsel of een te hel blondgedeerde pruik bij een rimpelig gezicht, dat is pas onsexy!

Mijn oproep aan vrouwen is simpel: geniet van grijs!

20 juli 2014