De dag dat de aarde haar baan verliet

Aan de mogelijkheid dat het leven op een moment radicaal kon veranderen, had ik nooit gedacht.

Tot het gebeurde. 

Op 10 juni 2005 bij het ontwaken, tussen sluimeren en wakker in, drong een opdringerige gek mijn bewustzijn binnen.

In die nanosecondes werd ik een hoge, schelle en keiharde piep gewaar. Met mijn hoofd schudden, in mijn oor frutten, me omdraaien.

Het hielp allemaal niet. Snerpend gepiep in mijn hoofd.  Alle volgende uren en dagen.

‘Wat is dit?’, schreeuwde iemand van binnen.

‘Hou op! Wees stil! Ga weg! Stop!’, riep ik terug.

Piep en erger

Maar de piep had er lang over gedaan om het juiste moment te bepalen waarop ze haar entree kon maken, dus toen ze haar ‘moment of fame’ gevonden had, bleef ze. Ze startte als parasiet van mijn ongeluk en zou daarvan al snel het onomkeerbare middelpunt worden.

De eerstvolgende dagen ontwikkelde ik een destructieve kracht van weerzin, verzet en strijdbaarheid, gericht op slechts een doel: die klotenherrie moet stoppen. De piep bleek sterker. In slechts 14 dagen groeide de piep uit tot een storm van lawaai die mij overspoelde, knevelde en mij volledig in haar macht had. Nooit was ik daarna nog 100 procent waar ik was, maar was een deel van mij ín de piep. Haar registrerend, beoordelend, verachtend, hatend.

Hel-se hel

Mijn bestaan verkruimelde tot de hel op aarde. Van alles waar ik me groot en sterk door voelde, veranderde mijn leven, nee niet mijn leven, maar ík, in een miezerig hoopje ellende. De grip op mijn hele leven raakte ik kwijt. Als droge zandkorrels tussen de vingers van een hand glipten alle zekerheden weg. Mijn werk, mijn gezin, mijn relatie, mijn vrienden, wat had ik eraan als ik nóóit meer stilte zou ervaren en altijd in dit hel-se kabaal moest verblijven waarop ik hels was?

Verlies van stilte

Hoe waardevol is stilte? In de lente, de eerste kop koffie buiten in de tuin, overdag als het rustig is en alle kinderen op school zijn en hun ouders aan het werk. Of in de zomer, fietsend door een verre streek, uitkijkend over een meer. Of wandelend in de herst door een verstild herfstbos waar je de verdrogende bladeren hoort ruisen aan de bomen. En tot slot in de winter, zittend met een boek voor de open haard.

Hoe waardevol is stilte?

Luister je weleens écht naar de stilte?

Wanhoop

Het verlies van de stilte is het grootste verlies in mijn leven. In de wanhoop van de eerste weken vond ik mezelf terug in de wachtkamer van de eerste van vele hulpverleners die ik bezocht in de jaren daarna. Deze KNO-arts sprak na drie weken leven in de hel de woorden ‘wij kunnen u niet helpen, u moet hiermee leren leven’.

Hoe ik dat moest leren werd er gemakshalve niet bij verteld.

Een bevriende KNO-arts die ik later raadpleegde bevestigde dat er niets aan te doen was. Op mijn vraag hoe dat ‘leren leven’ er dan uit moest zien, antwoordde hij: ‘de piep moet niet je vijand zijn, maar je moet er vriendschap mee sluiten. De piep moet je beste vriend worden’.

Nu, in 2013

Vandaag werd ik wakker met exact dezelfde pieptoon in mijn hoofd als zeveneneenhalf jaar geleden.

Alle jaren, maanden, dagen en uren daartussen was het geluid er. Als een niet verkozen reisgezel begeleidde het mij bij al mijn activiteiten, in alle stemmingen.

Ik leerde delen van mezelf kennen die verborgen waren. Die verborgen hadden mogen blijven als ik het voor het kiezen had gehad. Maar dat had ik niet, zoveel is duidelijk.

De piep veranderde mijn baan in de wereld, en de wereld in haar baan.

Tinnitus: wat is het?

Ik vertel hier (af en toe)  over de reis van 2005 naar nu en verder. Over een kwaal (tinnitus) die niet levensgevaarlijk is, maar wel ernstig.

Tinnitus is in het Nederlands bekend als ‘oorsuizen’, dat klinkt vriendelijker dan het is.

Het gaat om lawaai dat er eigenlijk niet is, maar door je eigen hersenen wordt gemaakt. Meestal als gevolg van een stoornis in een van de gehoorcentra of in beide. Vaak is dexe stoornis te herleiden naar een gehoorbeschadiging.

Bij mij is dat het geval. Ik heb een gehoorbeschadiging die ik opliep in mijn studentenjaren toen ik dagelijks uitging en het liefst ín de boxen stond te swingen. Vooral de zware bassen vond ik geweldig; de fysieke gewaarwording van de trillingen van de muziek in mijn buik vond ik héérlijk.

Tot het eerste bezoek aan de KNO-arts in juli 2005 wist ik niet dat ik een gehoorbeschadiging had.

Wordt vervolgd…

11 mei 2013