In de klas zit een kind. Het is een kleuter. De klas is vol kleuters. Ze zijn beweeglijk en rennen kabaal makend rond. Het kind zit op zijn stoeltje. Hij kijkt naar de grond. Zijn stoeltje staat naast de grote stoel van de juf. Als het kind opkijkt zie je zijn ogen die wegkijken. Als hij lacht vliegt een verlegen lachje over zijn gezicht dat zo weer is verdwenen.

Zijn lachje is magisch. Het is er zo weinig en betekent zo veel.

In de kring

De juf vraagt of het kind ook iets wil zeggen in de kring. Het kind zwijgt. Juf denkt dat zijn oren niet goed zijn. Als de kring allang is opgebroken geeft het kind antwoord op jufs vraag. Zacht zegt hij dat hij het niet weet.

Juf hoort hem niet.

In de bouwhoek

Als de kinderen mogen kiezen, kent het kind maar een ding. Hij wil in de bouwhoek. Daar praat hij met de andere kinderen en samen bouwen ze een auto, een winkel, een station. Het kind weet precies wat hij wil en bouwt vlekkeloos. Toch speelt het kind niet vaak in de bouwhoek. Als hij bij het kiezen gaat staan, is het nooit vooraan.

Juf ziet hem niet.

Op het speelplein

Als het kind naar de wc moet, gaat hij niet. Hij houdt het op. Alles, als het moet. Op de wc zijn onbekende kinderen en het ruikt er raar. Buiten kijkt het kind naar de andere kinderen. Hij staat aan de kant. Dat deert hem niet. Als juf vraagt of hij mee wil doen, vliegt zijn lachje snel over zijn gezicht en hij schudt zachtjes van ‘nee’. Gauw kijkt hij weer naar beneden.

Juf snapt hem niet.

Van binnen naar buiten

Het kind zit in de klas. Zijn lange weg van binnen naar buiten is begonnen. Zijn binnenwereld is glashelder. De buitenwereld is troebel. Het kind snapt de wereld niet en dat is wederzijds.

Het kind is mijn kind. Ik begrijp hem niet en toch is hij heel dichtbij. Hij is gelukkig in zichzelf. De wereld is hem een raadsel. Stapje voor stapje leer ik van zijn wereld en stapje voor stapje leer ik hem van de wereld. Soms ben ik moe van de stapjes. Vaker nog is hij moe van alle raadsels.

Samen struikelen we voort.

5 februari 2013