In memoriam: Anne Weyers-de Ruiter

6 maart 1963 – 12 april 2021

~~~

Anne Weyers

Op 12 april 2021 stierf een van mijn hardloopvriendinnen: Anne Weyers. Dit blog schreef ik ter nagedachtenis aan haar en aan alle duurlopen en trainingen die we samen deden in het Zeister Panbos.

Op de kaart staat haar laatste boodschap.

Enkele jaren geleden nam mijn leven een wending waar ik erg van schrok. Die me ontregelde, me verlamde.

Vol goede moed had ik echter die uitdaging ook al snel omarmd.

Nu echter – hoe hard ik ook knijp – glipt het leven als fijn zand weg tussen mijn vingers.

Hoe graag zou ik nog heel lang met jullie op willen trekken. Met jullie willen genieten, lachen en ernstig zijn…

Maar dat gaat me nu niet meer lukken. Weet dat ik me rijk voel als ik terug kijk op mijn leven.

Anne

Vier weken voor haar sterven was ik voor het laatst bij haar. Als altijd de laatste jaren was ze opgewekt en klaagde nergens over. Beide wisten we dat het de laatste keer was dat we elkaar zouden zien en spreken. Ik kwam om afscheid te nemen. Maar hoe doe je dat?

Ik was er een uurtje en dat was precies goed. Er stond een bed in de huiskamer en ze zou meteen nadat ik weg was gegaan in bed gaan liggen want bezoek vermoeide haar. Vlak daarvoor was haar familie van ver een hele week geweest en dat bezoek had haar goed gedaan maar ook uitgeput.

Eerste ontmoeting

Ik ontmoette Anne in het najaar van 2006 toen ik als vers lid van atletiekvereniging U-Track voor het eerst kwam meetrainen op maandagavond bij de Lange-Afstand-baangroep. Anne was een van de twee trainers op maandagavond. Waar Peter (Kootstra) bulderde over de baan, was Anne’s stem zacht. Ze moest haar best doen om gehoord te worden bij de uitleg van de loopscholing.

De sfeer in de loopgroep was gemoedelijk en de groep was een fijne mengelmoes van fanatieke lopers en meer relaxte lopers. Ik schaarde me bij de relaxte lopers.

Na een tijdje stopte Anne met de maandagavondtraining, er was een conflict op haar werk en dat vroeg veel energie. Ze was ondertussen wel begonnen als trainer van de recreantengroep in het Panbos. Eens per maand gaf ze daar training.

Ik was in de tussentijd ook van die recreantengroep, de HLG groep, lid geworden. Destijds was ik een van de weinige bosgroepatleten met een wedstrijdlicentie. Hoewel die licentie nergens op sloeg. Het was puur jeugdsentiment en had weinig van doen met mijn fanatisme van weleer. Dat was al lang op zijn retour, mijn lijf wist dat lang voordat mijn hoofd het toegaf.

Loopscholing met Anne

Ze ging ons vele keren voor in de loopscholingsoefeningen die wij te doen kregen. Loopscholing is in de atletiek de basis van een juiste loophouding. De oefeningen zijn coördinatief pittig.

Ik herinner me de HLG groep staand in een lang lint als een haag aan twee kanten van het pad met daar tussenin Anne die dartelend en ogenschijnlijk heel makkelijk, een moeilijk soort loopscholingsoefening voordeed die de HLG’ers dan hoegenaamd niet konden nadoen.

Het werd vaak lachen, gieren, brullen bij die oefeningen. Als je op oudere leeftijd de oefeningen moet aanleren, lukt dat vrijwel niet meer. Je moet er heel erg je best voor doen en zelfs dan ziet het er meestentijd niet uit. Een horde mislukte circuspaarden leken we.

Trainingen met Anne

Ik herinner me de instructies van Anne die, hoe meer lawaai wij gingen maken, steeds zachter begon te praten net zolang tot wij stil waren omdat we haar echt niet konden verstaan.

Vaak liepen we in inlooptempo naar de driehoek in het Panbos vlak bij haar huis, waar we intervaltrainingen deden. Meestal kwam Anne, nog fit en gezond, hardlopend naar het Panhuys, onze startplaats, om dan een hele training mee te doen en dan weer vrolijk terug naar huis te lopen. Opnieuw hardlopend welteverstaan. Vaak was ze zich aan het voorbereiden op loopevenementen met afstanden die nooit mijn ambitie zijn geweest, zoals hele marathons.

Later, toen ze al ziek was en niet meer de energie had om helemaal hardlopend naar het Panhuys te komen, wachtte ze ons op bij de intervaldriehoek, die wij de Bermudadriehoek noemen. Evengoed gaf ze dan haar training, met evenveel enthousiasme en vrolijk als altijd.

Geen zin

De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik niet altijd zin had in de loopscholing en intervaltrainingen. Als ik van huis was gekomen met het vaste voornemen om een lange duurloop te doen, dan kwam mijn persoonlijke doel in conflict met die van de training die Anne in gedachten had.

Ik ging meestal mijn eigen gang en bood Anne bij voorbaat mijn verontschuldiging aan dat ik niet meedeed. Ze vond het nooit erg, als je maar lol in het hardlopen had, dan was het goed.

Soms liet ik me toch overhalen om mee te doen en liep braaf het langzaam, iets sneller en snel op de Bermudadriehoek en daarna nog even de heuveltjes naast de Golfbaan om te eindigen met een stuk of vier Steigerungen en gezamenlijke stretching-oefeningen.

Het voordeel van deze trainingen was dat ze je altijd een reuze voldaan gevoel gaven.

Ook secretaris

Anne was secretaris bij U-Track voor mij en dat gaf ook een band. Tussen haar en mij was er een jaar iemand anders, maar dat werd niet wat het moest zijn, dus iedereen was blij dat ik mijn vinger opstak toen er weer een vacature was.

Anne had het archief van de vereniging nog in haar huis liggen, dus op een avond ben ik het archief gaan ophalen bij haar thuis. Het was de eerste keer dat ik op de Spechtlaan in Bilthoven langskwam.

Het aantal archiefdozen viel mee. Anne was in de jaren ervoor, samen met de voorzitter van die tijd Edward Tol, bezig geweest het hele archief van atletiekvereniging Hermes op te ruimen en dat was ter bewaring voor het nageslacht overgedragen aan het Utrechtse stadsarchief, waar het nog steeds is en kan worden geraadpleegd door ieder die er interesse in heeft.

Ik erfde zodoende alleen wat dozen van de laatste jaren en verder kreeg ik een klein zilverkleurig apparaatje mee; de externe back-up van de vereniging. Anne was destijds archivaris van beroep dus de wijze waarop alles werd overgedragen was uitmuntend.

Hardlopen met Anne

Mijn liefste herinneringen aan haar zijn die aan het samen hardlopen. Onze basissnelheden waren ongeveer gelijk en we hadden veel gedeelde levenservaringen.

Tijdens het hardlopen namen we het hele leven door en vooral alle ellende die ons beide van tijd tot tijd ten deel viel. Daarbij was ik toch altijd degene die aan het langere eind trok, dus het was relativerend voor mij en Anne raakte er niet in het minst door uit het lood geslagen. Ik kon met verbazing kijken hoe optimistisch en goedgehumeurd ze bleef.

Ook toen ze te horen had gekregen dat er uitzaaiingen waren en dat er alleen nog levensverlenging mogelijk was, ging ze er vol voor. Ze bleef kranig en optimistisch.

Bij ons laatste contact sprak ze luchtig over haar naderende einde. Het was niet moeilijk om afscheid te nemen en dat lag geheel aan de manier waarop zij het onzeglijke makkelijk maakte voor mij. Door er luchtig over te doen en er ook niet de hele tijd over te willen praten.

Ik had oneindig met haar te doen. Zo jong sterven: het zou verboden moeten worden!

Afscheidswandeling

Na haar overlijden zijn wij op uitnodiging van haar man Peter een afscheidswandeling wezen maken. De Bermudadriehoek was onderdeel van de wandeling.

We waren met naar schatting 50-60 mensen waaronder vele mensen van de atletiekclub. Netjes op afstand liepen we in een lang lint door het Panbos en dronken een glaasje op Anne.

Anne Weyers Memorial Cup

Enige tijd na haar overlijden merkte ik dat ik graag iets wilde organiseren dat haar leven zou gedenken. Meerdere mensen bij U-Track ervoeren dit ook, en zo ontstond het voornemen een nieuwe prijs in te stellen voor de Trainer van het Jaar. Deze cup zal ter gedachtenis aan Anne de naam Anne Weyers Memorial Cup dragen.

Het wordt een jaarlijks terugkerende uitreiking aan de U-Track trainer die dat jaar de best gemotiveerde nominatie krijgt. Atleten kunnen zelf hun trainer voordragen, met motivatie natuurlijk. De Algemene Ledenvergadering van de club heeft het idee omarmd, dus haar cup komt er.

De nieuwe cup, een foeilelijke en glanzend zilveren sportbeker, maatje ‘moet-dit-echt-zo-monsterlijk?’, wordt gepresenteerd tijdens de herdenking aan Anne die wordt georganiseerd door haar man in de zomer als de coronabeperkingen zijn opgeheven.

Anne Weyers bankje

Daarnaast is er het initiatief om een bankje te laten plaatsen, ergens langs de Bermudadriehoek in het Panbos, met haar naam erop.

Anne had de laatste jaren een eigen praktijk in running-therapie en een groepje vrouwen dat zij begeleidde heeft dit bedacht. Het mooie aan dit initiatief, is dat het plaatje met haar naam erop nog bij leven aan haar is gegeven.

Anne is gezien.

Ik ga haar missen.

14 mei 2021