Muizenissen

Vannacht droomde ik dat ik op de operatietafel lag en dat, terwijl ik onder narcose was, mijn linkeroog werd verwijderd in plaats van het rechter. Ik ontwaakte uit de narcose en bleek blind te zijn geworden. Een medische misser die glashard werd ontkend door iedereen. Ik voelde me volkomen machteloos.

Nu loop ik rond met een naar gevoel. Dat duurt al de hele dag. Stel je toch eens voor dat…

Dit soort muizenissen moet ik me niet in het hoofd halen.

Sterkte

Er zijn veel mensen die mij sterkte wensen. Soms via een kaartje, een enkeling met chocola of een boek en weer een ander met een plaatje en bidsnoertje van Santa Rita da Cascia, de heilige van het Onmogelijke.

Dat is lief en het doet mij goed.

Moeilijk

Toch is het moeilijk om te bepalen wat ik nu nodig heb.

In lastige tijden kon ik me altijd prima overeind houden met doorgaan met mijn normale dagelijkse leven. Dat was in de situatie dat onheil mij overkwam. De ellende gebeurde en daarna moest ik leren me ertoe te verhouden.

Nu ik precies weet wanneer de volgende rotperiode gaat beginnen, over anderhalve week, is het enige dat een beetje werkt: afleiding zoeken.

Ik voel me zoals het water op de foto hierboven, ingesloten en onrustig, verlangend naar de vrijheid van open zee en onbeperkt in doen en laten. Ik kan alleen hopen op afleiding die van de rotsen komt, de vrijheid is te veel gevraagd.

Costa Brava – Illes Medes

Afgelopen week verbleef ik voor een mini-vakantie met mijn moeder en mijn zus aan de Spaanse Costa Brava. Betere afleiding dan door Smam en Zel gebracht, had ik zelf niet kunnen bedenken.

Ons appartement werd al snel omgedoopt tot ‘De Kijkdoos’. Het was ieniemienie klein. Het had een balkon met prachtig uitzicht op de Middellandse Zee en de Illes Medes, waar ik zomaar een hele tijd naar kon kijken.

Drie van de vijf dagen woei de Tramontana (een soort Spaanse Mistral), erg warm was het daardoor niet, maar het was wel zonnig en aan het einde van de dag verscheen er een typische Tramontana-bewolking in de lucht.

Nogmaals muizenissen

Zorgen voor morgen hebben volstrekt geen zin, maar probeer maar eens niet te denken aan wat komen gaat, als je weet dat wat komt onherroepelijk is en bovendien echt niet fijn.

Mij lukt het niet, tenzij ik word afgeleid. Bijvoorbeeld door prachtige baaitjes.

Salvador Dalí

Afleiding was er ook door de bijzondere kunst van Salvador Dalí in het kasteel waar zijn vrouw en muze Gala de laatste jaren van haar leven woonde, met haar jonge minnaar(s).

Als je ooit in deze Noordoostelijke hoek van Spanje bent, dan móet je de nalatenschap van Dalí gaan bekijken. Met het bekijken van Castell-Museu Gala Dalí in Púbol heb ik nu alles gezien wat er in Spanje van Dalí te bekijken valt.

Dalí was een narcist eersteklas en zijn vrouw Gala kon er ook wat van, maar alles was voor hem kunst en kunst was alles voor hem en zij hielp hem in dat ‘alles’ en vergat haar eigen behoeftes niet.

De drie hoofdattracties in dit deel van Spanje:

• Casa-Museu Salvador Dalí in Port Lligat
• Teatre-Museu Dalí in Figueras
• Castell-Museu Gala Dalí in Púbol.

Afleiding

De laatste afleiding vormde een boottochtje rond de Illes Medes. Vanwege de stevige wind konden we er niet omheen varen, maar moesten we aan de kant van het strand blijven.

Gelukkig hebben we de foto’s en het tegeltje nog. Smam en Zel het laatste in fysieke vorm en ik digitaal.

7 oktober 2018