Verplichte kost

Er zijn mensen die van opruimen hun werk maken.

On-voor-stel-baar. Dat. Je. Daar. Lol. In. Kunt. Hebben.

Opruimen is verplichte kost voor mij. Af en toe kun je er niet onderuit. In mijn geval meestal omdat ik iets kwijt ben dat ik beslist moet terugvinden. Eerst graai ik door allerhande papierstapels. Ik gebruik sinds kort Evernote, maar dat wil nog niet zeggen dat de papierstapels helemaal uitgebannen zijn.

Meestal helpt dat niet.

Dan graai ik nog maar eens door dezelfde stapels.

Dat helpt doorgaans nog steeds niet.

Er zit maar een ding op.

Opruimen die handel.

Stapels worden stapeltjes

Eerst maak ik van een paar grote stapels allemaal kleine stapeltjes. Per stapeltje weet ik precies wat in welke map moet. De dingen die weg kunnen, komen op een steeds groter wordende stapel. Na verloop van tijd is het altijd weer verbazingwekkend wat allemaal weg kan van de dingen die je eerst niet meteen wilde weggooien.

Heel vaak belanden alle kleine stapeltjes weer op een grote stapel. Dan zet ik net niet het laatste stapje om de boel echt helemaal op te ruimen, wat inhoudt dat het tot en met ‘in de mappen’ is opgeruimd.

Leeg

Vandaag heb ik doorgezet en heb ik van een paar papierbergen een helemaal leeg bureau en een lege tafel kunnen maken. Nou ja, alleen de dingen waar ik nog wat mee moet, liggen nu bovenop elkaar in een bakje.

Kasten

Er is nog veel meer wat moet worden opgeruimd. In de huiskamer hebben we nog een kast half vol speelgoed liggen. De kinderen spelen er al zeker zeven jaar niet meer mee. Je zou zeggen, tijd zat om dat een keer te schonen. Ook de VHS banden met zo ongeveer alle kinder-Disneyfilms die je je kunt wensen en de complete serie Thunderbirds, die we overigens ook helemaal op DVD hebben, kan een beurt gebruiken.

Maar ja, opruimen is niet mijn favoriete hobby en er is blijkbaar genoeg ruimte om de boel de boel te laten.

Schriftje

Er zijn dingen die echt waardevol zijn, die, als je ze kwijt bent, echt een bres slaan in je geduld en in de tevredenheid waarmee je over jezelf denkt. Pas geleden was ik mijn schriftje kwijt. Mijn schriftje is een schriftje waarin ik allerhande to-do-dingen schrijf. Het is eigenlijk hetzelfde als Evernote, maar dan analoog.

Ik gebruik het privé en op het werk. Anderhalve week geleden was ik mijn schriftje kwijt. Dat was niet alleen onhandig, het was ook erg, want als HR professional schrijf ik er ook persoonlijke dingen in. Niet over mezelf, maar over anderen. Dus zoiets kwijtraken is als het weggeven van je Google login en wachtwoord aan het tijdschrift Privé. Heel onhandig. En heel onprofessioneel.

Zeker weten

Na ettelijke keren de stapels thuis te hebben doorgevlooid en mijn gangen minutieus te zijn nagegaan, wist ik in ieder geval ZEKER dat het niet op het werk bij FRISS kon liggen. Het moest ergens thuis liggen. Maar waar? Dat bleef dag na dag een raadsel.

Ik wijdde ten lange leste een nieuw schriftje in tot notitie-heiligdom.

Kier

Afgelopen donderdag werkte ik bij FRISS aan hetzelfde bureau als een tiental dagen daarvoor.

Bij toeval keek ik in de kier tussen het bureau en de muur en, grote opluchting, daar lag mijn schriftje.

Niemand had het ontdekt al die dagen.

Het lag daar gewoon verloren en onaangeraakt te zijn, in die spleet tussen beton en MDF.

Mijn dag was goed en mijn gemoed schoon. Voor straf moest ik van mezelf thuis opruimen. Ik had me voorgenomen de papierstapels op te ruimen als ik mijn schriftje toch onverhoopt bij FRISS zou terugvinden.

Vandaag loste ik deze opruim-schuld in.

Psychisch schoon schip

Er is alle reden om regelmatig op te ruimen. De belangrijkste is dat je er psychisch schoon schip mee maakt. Je loopt als vanzelf door het laatste half jaar – of drie maanden als je vaker opruimt dan ik – en als vanzelf reinig je je geest door te kiezen welke dingen je wilt houden en welke dingen weggegooid kunnen worden. Ook doorleef je met een behoorlijke afstand de laatste maanden nog een keer. Dat kan meestal helemaal geen kwaad.

Na een paar uur opruimen ben ik altijd reuze tevreden over mezelf. Dus naast een psychische douchebeurt is het ook goed voor je zelfbeeld.

Verdienste

Énnn…, je verdient er nog eens wat mee. Zo vind ik regelmatig een tegoedbon voor de sauna of een bos bloemen of, nog beter, een geschreven belofte voor een dinertje-voor-twee. Heel regelmatig kom ik dingen tegen waarvan ik denk: ‘Dat lidmaatschap kan ik eigenlijk wel opzeggen’.

Als ik dan toch in een opruim-bui ben, doe ik dat meteen. Zo zei ik ons gezinslidmaatschap Stay Okay op en paste ik de doorlopende gezinsreisverzekering eindelijk eens aan omdat onze grote kinderen al jaren niet meer mee gaan.

Al met al ben ik er best handig in, in opruimen. Ik zou er best mijn beroep van kunnen maken.

Maar. Dat. Blijft. Echt. En. Eeuwig. On-voor-stel-baar.

12 juli 2015