Nieuwe werkelijkheid
Vanaf nu ben ik een blindiaan.
Een blindiaan met hoge bloeddruk, maar hoe dat zit, komt zo.
Ik ben dat niet alleen.
In het land der zienden is éénoog onzichtbaar, zoveel is mij duidelijk geworden in deze korte periode van twee weken, die toch net zo lang lijkt als een heel seizoen.
Veel mensen blijken iemand te kennen die ook met maar één oog leeft en toch hockeyt, tennist, hardloopt, wielrent, autorijdt, leest, werkt, naspeuringen doet en, het belangrijkste, gelukkig is.
Dat geeft hoop.
Positivo
In mijn vorige blog was ik optimistisch, ik had hoop op herstel. Het is niet zo dat die hoop vandaag de dag helemaal is verdwenen, maar ik heb ook vele momenten van wanhoop en angst gehad de laatste tien dagen. Het oog is nog steeds heel donker en het verbetert voor geen nanometer.
Ik zou graag een positiever beeld schetsen, maar helaas, er is gewoon geen vooruitgang.
Helemaal niks.
Nul.
Nada.
Bloeddruk als een wolkenkrabber
Ik heb ondertussen wel een 24-uurbloeddrukmeting achter de rug omdat het vermoeden bestond dat mijn bloeddruk te hoog zou zijn.
Die bleek niet een beetje te hoog, die bloeddruk was torenhoog.
Het Empire State Building is laag vergeleken met mijn hoge bloeddruk. Mijn hoge bloeddruk kan wedijveren met het hoogste gebouw in de wereld, de Burj Khalifa in Dubai.
Nu ben ik aan de ACE-remmers en ben ik voor de rest van mijn leven hart- en vaatpatiënt.
Twee weken geleden was ik nog runningrita en nu ben ik blindiaan, die niet mag sporten omdat dat te gevaarlijk is!
Onwerkelijk.
Bizar.
En toch maar al te waar.
