Fotoboeken maken
Je hebt mensen die van het fotoboeken maken zijn, je hebt mensen die daar helemaal niet van zijn en je hebt mensen die er wel van zijn, maar die hun hele leven hopeloos achter lopen in het maken van de beoogde fotoboeken.
Ik vrees dat ik tot de laatste categorie hoor.
De documentatie van mijn eigen herinneringen vind ik belangrijk genoeg, maar het geduld om fotoboeken te maken gaat verloren in de drukte van het leven van alledag. Wat natuurlijk een flauw excuus is, want als ik het belangrijk genoeg zou vinden, zou deze tijd prioriteit zijn.
Zoals ik ook altijd tijd heb voor een of andere sportieve activiteit, voor het bekijken van weer een nieuwe tv-serie, of voor bijpraatsessies met vriendinnen.
80 jaar
Toen mijn moeder 80 jaar zou worden, zou ik zorgen voor een fotoboek, een hartstikke leuk en persoonlijk cadeau.
Dit fotoboek is er nog altijd niet. De foto’s die ik destijds verzamelde zijn inmiddels alweer flink belegen en eerlijk gezegd geen fotoboek meer waard.
Mijn moeder helpt mij er graag aan herinneren. En noemt dan in een moeite door alle ‘tegoedbonnen’ van mij die ze in de loop van haar leven verzamelde. Mijn zus mag mij ook nog graag herinneren aan een bikini die ik zou maken van rode boerenzakdoeken. De tegoedbon daarvoor moet ook nog ergens zijn. Let wel, die stamt ergens uit de jaren ’70 van de vorige eeuw.
Mijn plannen zijn altijd groter dan mijn tijd.
