Paradiski – blog 3

Slecht weer

Dinsdag was het weer in de Franse Alpen niet best. Het regende en pas boven 2200 meter veranderde de regen in sneeuw. De wolken hingen zo laag dat je er dwars doorheen skiede. De temperatuur was zo opgelopen dat de sneeuw was veranderd in stroeve pap, tot op grote hoogtes.

Dat de sneeuw pap was geworden, wist ik niet toen ik aan de eerste afdaling begon. Door de sneeuwbril waarop de regendruppels bleven hangen, zag ik niets. En wrijven hielp niet.

Ik moest naar beneden, maar voelde de onmacht opwellen toen het besef doordrong dat skiën best lukt als blindiaan, maar niet in deze weersomstandigheden. Mijn zicht was zo slecht dat ik angstig werd en met angst in de benen verkrampen de skibewegingen zodat goed naar beneden komen onmogelijk lijkt.

Tranen

Tranen van onmacht en frustratie druppelden aan de binnenkant van de skibril. Nu besloeg het kloteding ook nog.

‘Ik wil dit niet.’

‘Ik wil naar huis.’

‘Dit is alles, behalve leuk.’

Maar ik moest naar beneden. Er is die ijzeren skiwet. Als je de lift uit bent, kun je alleen maar naar omlaag.

‘Vroeger liet ik me door geen enkel weerstype weerhouden en nu jank ik als een klein, onmachtig kind.’

Op sleeptouw genomen

De-man-met-‘s-mans-naam nam me resoluut op sleeptouw. Of ik het leuk vond of niet, ik moest hem volgen. Hetgeen ik deed. Hetgeen zowaar lukte.

Ik skiede met honderd procent focus op de twee achterkanten van zijn ski’s, volgde de bochten, volgde het spoor en trachtte het tempo te volgen. De afdaling duurde lang en het was nog een rode ook. Mijn zicht was vergelijkbaar met het kijken door een enkele wc-rol en dan vervolgens alleen maar een onscherpe, wattige witgrijze wereld zien, zonder reliëf, zonder begin of eind.

Maar ik skiede. De angst verdween en ook de verkramping. Na een eindeloze tijd te zijn gedaald, kon ik weer wat verder voor me uit kijken. De wereld kwam weer terug, ik raakte uit de verdovende deken van mist en regen.

Een herhaald gevoel

Ik probeerde uit te leggen wat het was aan de anderen wat er daar gebeurde met me boven op die berg, in de mistige deken van sneeuw, regen en wolken.

Nee, het is geen simpel verdriet.

Nee, het is geen pure angst.

Nee, het is geen machteloze woede.

Het is de overval van een plotseling opkomend, herhaald gevoel van verlies, de onmacht waarmee dat gepaard gaat en het steeds opnieuw, in grote en kleine tegenslagen, moeten accepteren dat het is zoals het is.

Zodra dat besef er is en ik geen censuur meer pleeg op mijn eigen gevoel als die momenten er zijn, is er ruimte voor nieuwe adem. Ik hóef niets te bewijzen. Ik hóef me niet te schamen.

Het is zoals het is

Mijn rechteroog is blind.

Dat is zoals het is.

Ik zie daardoor meestal net als ieder ander, hooguit met een minder breed gezichtsveld, maar soms zie ik gewoon niet goed. Dan is mijn zicht te vergelijken met dat van een slechtziende. Ik moet mezelf toestaan dat dat aanpassing vraagt van niemand anders dan van mezelf.

In het donker bijvoorbeeld. Ik rijd niet graag meer auto in het donker, maar sinds ik met mezelf afsprak dat ik in het donker niet harder hoef dan 100 km per uur, gaat het prima.

Nu is daar bij gekomen die zeldzame keer dat ik ski op een berg in de regen en mist. Hoe erg is dat? Dat is hooguit jammer, en niet meer dan dat.

Een cadeautje

‘Zie het als een cadeautje’, zei de-man-met-‘s-mans-naam, ‘het is misschien een moeilijk uit te pakken cadeautje, maar het is wel een cadeautje.’

Ik proef deze woorden.

Op het eerste gezicht klinken ze makkelijk en ook bitter en zuur. Bij nader inzien is het precies wat het is. Mijn oog leert me zacht te zijn voor mijzelf als dat nodig is.

Als ik struikel, sta ik op. Steeds opnieuw.

3 februari 2017