Paradiski – blog 1

Skiën – #Paradiski

Deze week staat in het teken van een van de sporten die ik leuk vind en toch maar weinig beoefen: skiën. Ik ben zonder aanhang met een klein gezelschap mee naar het skigebied #Paradiski, ook wel bekend als La Plagne en Les Arcs. We verblijven in een idyllisch kabouterhuisje in Champagny le Haut, dat vlakbij Champagny le Bas ligt, alleen een stuk hoger in het dal.

Tot zover de Franse logica.

Nachtbus

Ik ben hiernaartoe gereden met een nachtbus, wat een fantastische manier van reizen is. Op vrijdagmiddag om vijf uur in Utrecht op de bus stappen en de volgende dag sta je om acht uur in een Frans stadje van waaruit een taxi me naar Champagny le Bas bracht. Het slapen lukte zowaar heel redelijk, ik voelde me fit genoeg om een hele dag te kunnen skiën.

Hoorapparaat

In de taxi naar Champagny zette ik mijn hoorapparaten aan. Een ervan leek het niet te doen. Misschien was het de batterij?

De eerste nieuwe batterij gaf geen resultaat.

De tweede nieuwe batterij idem dito.

Na de derde batterij te hebben uitgeprobeerd die ook geen sjoege gaf, moest ik wel concluderen dat er iets stuk is in het apparaat. Vervelend. En in de bergen is natuurlijk nergens een hoorapparatenspecialist te vinden.

De pas van Maaike

Bij het dalstation (de spellingscontrole wil hier dealerstation van maken :D) van Champagny-en-Venoise aangekomen, in een complete huur-ski-outfit, gaf de leider-van-de-groep, die dezelfde naam draagt als de-man-over-wie-ik-niet-schrijf, me de skipas van zijn vrouw Maaike.

(Tussen haakjes, ben ik een keer een weekje weg zonder aanhang, moet ik toch de hele week ‘s mans naam gebruiken…)

Maaike, de enige die ik een beetje ken in het gezelschap omdat zij docente was en is in de ZKM-opleiding die ik een paar jaar geleden deed, ging niet skiën dus ik kon haar pas gebruiken.

Neveneffecten van de digitale vooruitgang

Ik was het eerste poortje voor de gondels die me de berg op zouden brengen nog niet gepasseerd of een Franse dame van de skiliftenorganisatie sprak me aan en vroeg hoe ik heette?

‘Maaike Zusenzo’, zei ik.

‘Et quelle age avez vous?’ Welke leeftijd heeft u?

Ik noemde mijn eigen leeftijd en toen vertelde ze me vriendelijk maar beslist dat ik in overtreding was en een ‘proces-verbal’ zou krijgen. Omdat ze verdorie tegenwoordig ‘en pratique’ op hun controlescherm kunnen zien hoe oud je bent, val je door de mand als je of ouder of jonger bent dan je volgens de pas zou moeten zijn.

Dat is nog eens een vervelend neveneffect van de digitalisering.

Fraudeur

Alsof ik het niet begreep, probeerde ik de pas terug te krijgen, maar ze was vastbesloten, hier stond een fraudeur en die zou daarvoor boeten. Ik kon meteen ‘cent euro’ ofwel honderd euro betalen of een bekeuring krijgen via een echt ‘police rapport officiel’. Dat was dan wel bijna twee keer zo duur.

Kortom, nog nul meter geskied en al honderd euro aan mijn broek.

Ik begreep meteen dat barbertje moest hangen, maar probeerde het toch nog een keer met een zielig gezicht.

Helaas, manipulatie hielp niet, ik kon kiezen: meteen afrekenen of de gang doormaken van ‘la police rapport officiel’.

Ik riep de-man-met-’s-mans-naam erbij maar hij kreeg, hoewel in beter Frans, ook geen pot gebroken.

Een boze smiley

Bij de kassa aangekomen om de boete te betalen én een skipas op mijn eigen naam te kopen, zag ik een nieuwigheid. Je kon op een speciaal kastje uit verschillende smiley’s kiezen tussen: boos, neutraal en blij. Dat was vast een nieuwerwets klanttevredenheidsonderzoek.

Terwijl de boete betaald werd en daarna de pas, heb ik wel tien keer de boze smiley aangeklikt.

‘Ik zal ze hebben, met hun Franse onbuigzaamheid’, dacht ik vilein.

Ik weet het, het is een kinderachtige reactie, maar het gaf me toch een fijn gevoel van genoegdoening.

La-femme-de-cent-euro

Tijdens het skiën kwam ik deze mevrouw nogmaals tegen omdat ze later op de dag bij een hoger gelegen skilift stond en blij riep ik: ‘Aha, la-femme-de-cent-euro!’

Gelukkig kon ze erom lachen.

Skiën als blindiaan

Het was vooraf spannend of het skiën als blindiaan zou lukken. Zou ik het reliëf in de sneeuw wel zien? Hoe zou de overgang tussen zon en schaduw op de sneeuw zijn? En wat nu, als de zon kei fel aan de zijkant in mijn oog schijnt? En hoe zou het zijn zonder zon, op een sombere dag met veel grijze wolken?

Genoeg vragen om bezorgd te zijn.

Eenmaal op de ski’s was het wonderlijk te ervaren dat het allemaal heel erg meeviel. Alleen letten op de sneeuwcondities, plus letten op waar ik zelf kan skiën, plus letten op iemand anders of anderen, is lastig. Dat is simpelweg te veel multitasken voor het ene oog.

Bovenal was ik blij: een blindiaan kan gewoon skiën!

JEUH!

Halve schroef

Aan het eind van de dag was er nog een pechmoment: ik maakte op een lastig stuk een onverhoedse beweging waarbij ik, na een halve schroef in de lucht, op mijn rug op de sneeuw terecht kwam met mijn hoofd naar beneden. Daarna gleed ik nog een meer of tien door naar beneden. Bij de draai voelde ik iets draaien in mijn enkel en bij het opstaan was het al duidelijk, er zat iets goed fout.

Aldus raakte ik tijdens de laatste afdaling op de eerste dag geblesseerd. En flink ook.

Wat een pech.

Pijnlijke enkel

Vandaag (zondag) skiede ik met mijn enkel gefixeerd in de skischoen, maar dat kon niet beletten dat het flink pijn deed. En dan ben ik ook nog de slechtste skiër in het gezelschap. Dat maakte ik nog niet eerder mee. Wat een droefenis.

Maar ik leg me daar niet bij neer. Ik ski door.

En iedere keer dat ik de mevrouw van de boete zie, glimlach ik naar haar en fluister woordeloos ‘la- femme-de-cent-euro’.

Eerlijk delen

Vanavond zag ik dat ik het volledige boetebedrag teruggestort heb gekregen van de-man-met-’s-mans-naam, en dat is lief, maar ook te gortig. Ik was zelf degene die maar al te gretig op andermans pas wilde skiën, dus het leed delen is het minste wat ik kan doen.

En bovendien, de pech kan zo slecht niet zijn of er zit een verhaal in!

29 januari 2017