Weemoed op de rand van 2023

Onze kerstkaart is vrolijk genoeg, daar ligt het niet aan. Er staan foto’s op van onze geslaagde derde fietsvakantie in Schotland en van het vrolijke feest voor de 70e verjaardag van de-man-over-wie-ik-niet-schrijf.

De kaart is een beetje vaag uitgevallen en zo voel ik me al de hele kerstvakantie, een beetje vaag.

Ik geloof dat er iets van weemoed in mijn gemoed is geslopen.

Hoezo dat?

Hoe komt dat zo? Heeft het te maken met de verjaardag van mijn vader die op 24 december 93 jaar zou worden, ware het niet dat hij al vanaf zijn 74e dood is?

Ik kan hem bij tijd en wijlen geweldig missen en met weemoed terugdenken aan wat een fijn mens hij was en hoe betrokken hij was bij ons gezin. Ook kan ik weemoedig alles de revue laten passeren waar hij geen weet van heeft gehad omdat er in bijna 20 jaar zo enorm veel gebeurt.

Kerstmis

Is het omdat de-man-over-wie-ik-niet-schrijf al drie weken ziek is (een ‘gewone griep’ die qua duur allerminst gewoon is) en hij en wij zijn kooroptreden hebben moeten missen bij de avondmis vlak voor kerst?

Of is het vanwege die ene ruzie op Eerste Kerstdag die gelukkig snel weer werd bijgelegd?

Of is het vanwege dat familielid dat ernstig ziek is en waarvoor je niks kunt doen, alleen hopen dat het meevalt tijdens deze donkere dagen.

Ik weet het niet.

Vuurwerk

Vandaag deed ik nog snel wat boodschappen voor oudejaarsavond en op de terugweg staken een paar opgeschoten jongens vlak naast mijn fiets een of ander waanzinnig knalvuurwerk af.

Met tinnitus in je hoofd is dat géén feest, en dat is zwak uitgedrukt.

Ik reed huilend verder, mijn oor spoot alsof er gas onder hoge druk ontsnapte uit een gasfles. Ik gilde keihard op de fiets: ‘NÉÉÉÉ! En nog eens: NÉÉÉÉ! Maar het leed was al geleden, de tinnitus is op orkaansterkte terug. Weer een kutdag in het verschiet.

Ik zal blij zijn als er een regering komt die het aandurft een algeheel vuurwerkverbod af te dwingen of op zijn minst een B&W in deze stad die dat lef heeft.

Hardlopen

Hardlopen dan maar? Bewegen is altijd goed om in een beter humeur terecht te komen.

Nou nee, dat lukte vandaag ook niet echt. Het regende pijpenstelen, net toen onze training begon. Met zeiknatte sokken in zeiknatte schoenen over paden lopen die niet meer zichtbaar zijn vanwege de grote plassen, dat is niet mijn idee van fijn hardlopen.

Kortom, missie mislukt.

Top 2000

De top 2000 luisteren dan?

Daar word je pas echt goed weemoedig van. Niet aanzetten dan maar.

Nieuwe dag

Ik wacht gewoon op de nieuwe dag. De eerste van 2023. Zonder voornemens deze keer. Dat beviel goed, begin 2015.

Het vage gevoel trekt in 2023 hopelijk snel weg uit mijn lijf en mijn gemoed.

Ondertussen wens ik jou alle goede humeuren van de wereld toe in 2023!

31 december 2022