Part one: het ontstaan van een traditie

Lustrum ’t Haasje

Ik weet niet precies hoeveel keer ik meedeed aan de Zevenheuvelenloop, die gisteren voor de 30e keer plaatsvond.  Ik weet wel dat ik voorzitter was van de Nijmeegse Studenten Atletiek Vereniging ’t Haasje toen we in 1984 op 19 november het eerste lustrum zouden vieren.

Een van de leden, Henk Stevens, fantaseerde over een ‘loop voor lopers’, die de lopers hoe dan ook over de Zevenheuvelenweg zou moeten voeren.

Een studentensportvereniging heeft, hoe kan het ook anders, een jonge-honden-bestuur. Wij vonden het een strak plan en gingen ervoor.

De datum was snel gevonden, de loop moest op of rond 19 november plaatsvinden.

De afstand zou 15 kilometer worden. Dit vooral omdat er geen echte 15 kilometer wegwedstrijd op de loopkalender stond van de Atletiekunie, die toen nog gewoon KNAU heette, en onze snellere atleten wilden ook weleens binnen het uur finishen. Een tien Engelse mijl, die je toen al wel had, was voor sommigen nét te lang.

Niet 15 maar 12 kilometer

Al organiserende kwamen we erachter dat een loop over 12 kilometer of langer maar liefst anderhalf jaar van te voren moest worden aangevraagd bij de Atletiekunie. Oeps, daar hadden we niet op gerekend. Dit en alleen dit is de reden waarom de allereerste versie van de Zevenheuvelenloop precies 11,99 km lang was. We startten in een oudere nieuwbouwbuurt in de buurt van de Groesbeekseweg om toch vooral de Zevenheuvelenweg in het parcours te kunnen krijgen. De prijzen haalden we zelf op bij allerlei winkeliers in de stad. De prijsuitreiking deed ik, en ik deed er veel te lang over 😀

Met kunst en vliegwerk werden voldoende vrijwilligers gevonden. Mijn vader en moeder hebben de eerste drie versies braaf geholpen bij de na-inschrijving, die er toen nog gewoon was, en bij het uitdelen van de herinneringen. Dit waren klapportemonneetjes en pennen want de herinneringen moesten wel van nut zijn, een medaille vonden we naast onnodig vooral uitermate kinderachtig.

Old boys en hun vaders

De grote motor achter alle verbeteringen en vernieuwingen die in de loop der jaren hun beslag kregen, bleef lange tijd Henk Stevens, geassisteerd door onder meer Ton van Lieshout. Ton was in dezelfde periode als ik bestuurslid van ’t Haasje, hij was destijds penningmeester.

Ton is nog steeds als voorzitter van het bestuur van de stichting Zevenheuvelenloop volop betrokken bij de loop.

Ik ben door mijn verhuizing naar Utrecht na de eerste drie jaren niet meer bij de loop betrokken geweest, maar probeer ieder jaar als het even kan mee te lopen. Het blijft toch in zekere zin ‘mijn’ loop.

De mannen uit Nijmegen zullen nu wel denken: ‘humhum, ‘haar loop’, een typisch gevalletje succes heeft vele vaders…’.

Persoonlijke prestaties

Gisteren deed ik dus voor de zoveelste keer mee. Mijn snelste tijd is van alweer lang geleden en staat op 1:10:21. De voorlaatste keer dat ik meeliep was twee jaar geleden. Toen heb ik moeten wandelen vanwege een te gretige start en een tekort aan trainingskilometers in de benen. Wandelen is het vernederendste wat er kan gebeuren voor een hardloper. Je kunt dan eigenlijk net zo goed uitstappen.

VIP arrangement

Mijn huidige atletiekclub U-Track genoot voor de achtste keer van een speciaal VIP arrangement, dat mede tot stand kwam dankzij mijn Zevenheuvelen verleden.

Zo zie je maar, het kan, ook als vrouw, geen kwaad een ‘old boys netwerk’ te hebben. Door deze VIP behandeling konden wij in het ROC Nijmegen omkleden en achteraf op elkaar wachten.

Gisteren deden maar liefst 31 U-Track atleten mee. Van hele snelle goden (54:31) tot minder snelle godinnen (1:27:25).

Het mooie van de Zevenheuvelenloop, in feite van alle loopevenementen, is dat iedereen op zijn of haar eigen niveau een topprestatie levert.

Part two: de loop gelopen – kilometer 1

Ik sta samen met U-Track’s Joke in het rode startvak. We moeten een beste tijd wachten, maar na verloop van tijd zet de meute zich in beweging. We wandelen langzaam naar de zandloperstart. Eenmaal voorbij de zandloper kunnen we gaan rennen. ‘Succes Joke’, roep ik mijn clubgenote achterna, ik schat terecht dat ze een stuk sneller zal zijn dan ik.

De klok staat al op 59 minuten nog wat als ik de startlijn passeer. Op dat moment weet ik nog niet dat mijn oudste zoon dan al is gefinisht (in 54:31) dus de eerste kilometer kijk ik vooral halsreikend uit naar een slanke blauwgeklede jongeling; de finish’ers lopen aan de andere kant van de straat en ze komen dan nog niet met drommen tegelijk binnen.

Mijn zoon zie ik vanzelfsprekend niet, want hij stond al uit te hijgen!

Bij het 1 kilometer punt staat mijn klok op 5:45 minuut. Ik ben vandaag blij met een tijd van rond de anderhalf uur.Ik heb vanwege een dreigende achillespeesblessure niet veel gelopen en ben overgeschakeld op spinnen.

Mijn conditie is daardoor redelijk, maar de loopspieren zijn weinig getraind. De laatste kilometers zullen allesbepalend zijn.

Kilometer 2

De weg gaat heel minimaal naar boven. Vervelender is dat de zijkanten van de weg schuin lopen. Ik loop zoveel mogelijk in het midden van de weg om zo recht mogelijk te kunnen lopen. Mijn achillespees is niet geschikt voor schuin loopoppervlak.

Bij het 2 kilometer punt staat mijn klokje op 11:30 minuten. Ik loop steady en ben benieuwd hoe ik het ga redden als straks de weg vies vals plat omhoog gaat richting Groesbeek.

Kilometer 3

Niet denken aan de heuvels. Vooralsnog gaat de weg een heel klein beetje naar beneden en dat loopt lekker. Je ziet door het naar beneden lopen heel goed dat even verderop een flinke klim volgt. Voor mij strekt zich een lang lint uit met een hobbelende kleurige massa. Een enkeling heeft het al opgegeven en wandelt de omgekeerde weg terug naar Nijmegen.

Kilometer 4

We zitten midden in de eerste klim. Die is niet stijl, maar wel lang. Ik concentreer me op mijn looptechniek, kleine passen, armen goed laten mee zwaaien en adem in een regelmaat zien te houden. Het gaat goed. Ik houd me in omdat ik niet net als twee jaar geleden wil gaan wandelen.

Kilometer 5

De eerste helft duurt de klim nog voort, daarna stabiliseert de weg. We zien van ver de vlaggen van het 5 kilometerpunt. Daar aangekomen klok ik 29 minuten en nog wat. Ik ben wat langzamer gaan lopen dan de eerste paar kilometer maar het gaat nog goed.

Kilometer 6

We passeren een drinkpost. Ik neem niks en loop in mijn eigen tempo door. De weg is hier tamelijk vlak. Ik ben benieuwd of we straks opnieuw Tibetaanse muziek zullen horen op een boerderij die midden in dit weidse landschap ijvert voor een Free Tibet.

Ja hoor, daar klinken de vreemde klanken al. De klanken, muziek kan ik het niet noemen, vervliegen snel in het heuvelachtige landschap.

Het is mistig, dus van het bij helder weer magnifieke uitzicht op dit punt, is niets te zien. Het is gemeen koud op deze plek. Ik ben blij dat ik een shirt met lange mouwen aan heb. We draaien de Zevenheuvelenweg op en klimmen meteen de eerste echte heuvel op.

Kilometer 7

Tijdens het klimmen gaat al mijn aandacht naar het lopen. ‘Goede techniek en regelmatig ademen’, het is een soort mantra. ‘Bijna halverwege’, denk ik als we kunnen dalen en ik kijk uit naar het bord ‘halfweg’. Dat is er niet, dus verrassend snel zie ik het 8 kilometerbord naderen. Ik ben zowaar al over de helft!

Kilometer 8

We zitten op de derde heuvel in het parcours. Dit is de steilste, maar hij duurt niet lang dus weer concentreren op het lopen en ja hoor, daar is de ronding bovenop al en voor ik het in de gaten heb, loop ik weer naar beneden op weg naar Berg en Dal.

Kilometer  9

Dit kilometerpunt bevindt zich vlak voor Berg en Dal en ik kan me van eerdere versies herinneren dat het voor mij altijd een belangrijke graadmeter is voor de vraag hoe makkelijk het laatste stuk gaat.

Twee jaar geleden zat ik hier al stuk, ik kwam amper naar boven op deze laatste klim op de Zevenheuvelenweg.

Kilometer 10

Deze kilometer is een makkie, de weg gaat vrijwel alleen naar beneden. Bij de tweede drinkpost stop ik even om een bekertje hele vieze AA-drank te pakken. Ik krijg drie slokken weg, wat een smerig spul is dat toch, maar de snelle suikers zijn welkom voor de laatste nare klim.

Na de drankpost zit iemand langs de kant van de weg ingepakt in zilverfolie, ze wacht waarschijnlijk op een extra EHBO’er of arts.

Bij het 10 kilometer punt zie ik dat ik onder het uur loop, maar ik kan niet zien hoeveel minuten ik eronder zit.

Kilometer 11

Dit is de kilometer die ik vrees. Van het Afrika museum naar Hotel Erica loopt een lang stuk weg dat  langzaam maar onverbiddelijk vals plat omhoog gaat. Je moet meer dan een kilometer klimmen. Met alle klimkilometers al in de benen is dit het rottigste stuk. Ik weet er de gang in te houden en durf voorzichtig te denken aan een tijd die echt onder het anderhalf uur zal liggen, hoewel niet erg veel.

Kilometer 12

Eenmaal boven bij Berg en Dal volgen de makkelijke laatste kilometers. Deze gaan vrijwel alleen naar beneden. Volgens mij is het parcours daarom ook zo snel, omdat lopers weten dat als ze hier zijn, ze de finish halen. Je kunt dan de laatste drie en een halve kilometer nog alles geven op het laatste stuk.

Kilometer 13

In de sjieke wijk De Kwakkenberg staan de belangrijkste supporters. Hier moet je nog voor een laatste keer omhoog. Deze zesde klim duurt niet lang en hij is niet steil, maar jawel, het gaat opnieuw omhoog. De benen willen dat niet meer. Op deze heuvel die geen heuvel wil worden, wordt flink aangemoedigd en ik ben de toeschouwers dankbaar. Heel even speel ik met de gedachte om toch te gaan wandelen; het gaat nu echt niet lekker meer. Maar voor al die toeschouwers wil ik niet verzaken en ik ren door.

Kilometer 14

Op dit stuk heb ik heel wat kilometers liggen toen ik vanuit deze buurt, waar ik lange tijd woonde, omhoog liep naar het bos en bij de terugkomst hetzelfde stuk liep, maar dan in omgekeerde volgorde. Ik weet precies waar ik loop en weet precies waar straks de muziek zal staan en de grote ‘laatste kilometer’-boog.

Ik loop al vanaf Berg en Dal achter een vrouw aan in een blauw shirt die net iets harder loopt dan ik en ik kan haar met enige moeite bijhouden. Zij weet het nog niet, maar het laatste stuk ga ik haar vast en zeker voorbij.

Kilometer 15

De laatste kilometer versnel ik en ik haal al snel mijn vrouwelijke haas in. Ik richt me daarna op een man die net wat harder loopt dan ik en ook hem kan ik inhalen. Alle jaren atletiek laten zich op zo’n laatste stuk niet verloochenen.

De bordjes langs de kant van de weg vliegen voorbij: 750 meter, 500 meter, 250 meter en daar zijn ze: 100 meter en vlak daarachter de grote finishboog. Over de streep klok ik 1:27:30. Later wordt dit gecorrigeerd naar mijn officiële tijd van 1:27:25. Niet slecht, gezien het geringe aantal kilometers dat ik heb gelopen dit najaar.

Ik ben blij en tevreden met mijn race en mijn tijd. De Zevenheuvelenloop, het blijft een loop voor lopers 😀

Het verslag en de uitslagen van de U-Track atleten vind je op de website van atletiekvereniging U-Track.

18 november 2013