© Clea Lala – https://www.clealala.fr/

PanbosCross

De PanbosCross is het bosloopje dat mijn atletiekvereniging U-Track al sinds jaar en dag op de eerste zondagmorgen van iedere nieuwe maand organiseert. Het is een instituut bij atletiekminnend Utrecht.

In het Panbos bij Zeist is een route van drie kilometer uitgezet en dat rondje kun je gedurende twee uur zo vaak lopen als je wilt.

Zondag 3 maart

Vandaag was het weer zover, de maarteditie stond op het programma.

Ik twijfelde tot vlak voor vertrek of ik mee zou doen, maar enig getrek in mijn linker heup deed mij besluiten mijn wandelschoenen aan te trekken in plaats van de hardloopschoenen.

De-man-over-wie-ik-niet-schrijf liet zich niet kennen en ging wel op hardloopschoenen op pad. Samen met 64 anderen schreef hij zich in.

Bij de start regende het.

Tijdens de loop regende het.

Na de finish regende het nog steeds.

De regen mocht de hardlooppret niet drukken. Kijk zelf maar.

Hartelijke ontvangst

Bij aankomst word je welkom geheten door een goedgehumeurd welkomstcomité, ook wel bekend als ‘de vaste vrijwilligers’.

De blokhut van de vereniging is recent verbouwd en heeft nu een heuse koffiebar. Hetgeen helemaal handig is voor degene die er achter staat. Voor degene die er voor staat, is vooral het lekkers erop niet te versmaden. Plus de zachte prijzen-van-weleer voor koffie, snert en lekkers.

Start en finish

Bij een loopje hoort een start- en finishdoek. Hier hangen ze ook. Bij het finishdoek staat de wedstrijdklok die aangeeft hoelang er al wordt gelopen.

In het bos vind je, enigszins achteraf, de stille getuige van het werktuig dat nodig is om de spandoeken op te hangen.

Na iedere ronde kun je een paar slokken water tot je nemen. Zelfs als het regent.

Voor de vlaggen bij de blokhut zijn vaste voorzieningen gemaakt in de vorm van regenpijpen waar de vlaggenstokken in kunnen.

Hartstikke illegaal aangelegd, maar wie heeft zoiets in de gaten?

Ik denk niemand.

Mission impossible

De-man-over-wie-ik-niet-schrijf heeft recentelijk een innerlijke transformatie ondergaan.

‘Waarom word je niet ook lid?’

Ik vroeg het niet een enkele keer, maar herhaalde de vraag zeker halfjaarlijks.

‘Nee, dank je, een clubje is niks voor mij. Ik heb geen zin in verplichtingen’.

Hij wilde nooit lid worden van een clubje, wilde niet op vaste tijden moeten hardlopen en al helemaal niet met andere mensen.

Conclusie: mijn halfjaarlijkse poging was een regelrechte mission impossible.

Nieuwe tijden

Maar er zijn nieuwe tijden aangebroken. Nu hij AOW’er is, geeft lid zijn van een clubje een ander perspectief.

‘Het is heerlijk om de dag te beginnen met een stukje lopen in het bos, en ik ben even onder de mensen, anders spreek ik pas iemand anders als jij thuiskomt van je werk. Het gezellige gekeuvel onder en na het lopen compenseert het gebrek aan koffiemachine-ouwehoeren op het werk’. 

Zo zit dat dus. Van principieel-anti-clubje naar clubje-die-hard-fan in een paar maanden.

Muts

Om wat te doen te hebben vanmorgen, wandelde ik de route in tegengestelde richting. Onderweg fotografeerde ik de clubgenoten die de regen weerstonden.

Na enige tijd liep de-man-over-wie-ik-niet-schrijf mij tegemoet. Ik had de camera in de aanslag.

Hij riep terwijl hij zijn ijsmuts naar mij gooide: ‘Muts-warm’, waaruit ik begreep dat een ijsmuts een tikje overdreven was, zo koud was de regen nu ook weer niet.

En bovendien, binnen regent het altijd harder dan buiten. Dat staat als een paal boven (regen)water.

De-man-over-wie-ik-niet-schrijf

Een tiental meters na hem riep een andere clubgenoot: ‘Ik ben de-man-over-wie-jij-niets-zegt aan het inhalen’.

De volgende ronde liep ze stralend voorbij: ‘Gelukt! De-man-die-jij-niet-noemt loopt ergens achter me’.

Inderdaad ontwaarde ik na enige tijd zijn nergens genoemde atletische gestalte in het regenachtige bos.

Het onmogelijke blijkt mogelijk.

Hij is lid.

Van een clubje.

Mijn clubje.

Een lang verhaal kort: alle missions zijn possible en zo leefden wij nog lang en gelukkig.

3 maart 2019