Halve van Berlijn

Vorig jaar liep ik in het voorjaar de halve marathon van Berlijn met vijf andere vrouwen, ons clubje heette #sixinthecity en ik schreef er een aantal blogs over waaronder een heuse FAQ en een over de raceday zelf natuurlijk.

De voorbereiding was goed gegaan en ik liep, hoewel net niet onder de 2 uur, lekker en met plezier.

Na de halve marathon heb ik de training voortgezet om nog voor de zomervakantie nogmaals een halve te lopen ergens in Nederland.

We hadden onze zinnen gezet op de halve van Zwolle, een avondmarathon van drie keer zeven kilometers met aanstekelijk veel publiek, zo werd mij verzekerd.

Doortrainen

Meedoen in Zwolle kwam er niet van want ik raakte geblesseerd aan mijn linker achillespees. Een sukkelige zomer volgde. De pees was nog niet hersteld of ik kreeg een pijnlijke kuit. Ik liep de Utrechtse Singelloop eind september, maar het ging voor geen meter. Ik had veel te weinig kilometers in de benen. De Maliebaanloop liet ik schieten ten faveure van de Pheidippidesloop. Ook daar liep ik als een krant.

Trainen ging soms goed, soms liep het totaal niet. Ik liep voortdurend op pijntjes en signalen van nieuwe blessures te letten. Een beetje ontspannen rondrennen in het bos was ver te zoeken.

De Zevenheuvelenloop liep ik, tegen alle verwachtingen in, heel goed en zonder blessuresignalen. Jammer genoeg ging het daarna goed mis en raakte mijn rechter achillespees van de leg.

Blessurejaar

De hele winter sukkelde in van voorzichtige training naar langzame duurloop en weer terug. Steeds was er iets. In december was ik het zo zat dat ik drie keer per week ben gaan spinnen op de sportschool en nog een keer per week, op zaterdag, in het bos een duurloopje deed. Geen doel voor ogen, geen trainingsschema bij de hand. Er was maar een opdracht: heel blijven.

Ondertussen ontvouwde zich een emotioneel moeizame winter en daarop volgend voorjaar. Het werkloos-zijn hakte erin. Ik miste mijn werk, miste collega’s, miste structuur in de week. Feitelijk was het dubbel balen dat ook het lopen niet naar wens ging. De emokilo’s vlogen er aan. Wat op zichzelf weer een reden was om nog meer van mezelf en de situatie te balen.

Spinnen versus lopen

Na een aantal maanden intensief spinnen was ik dat zó zat. Ik zat de klok rond te kijken op die fiets. Verschrikkelijk. Ik wilde naar buiten, het bos in, de rivier langs. Lopen is zoveel meer dan een beetje hardlopen. Het is buiten-zijn, de seizoenen meemaken en bovenal ontspannen door inspannen. Zeker met een beetje conditie is het gewoon genieten om probleemloos te kunnen denken aan van alles en niks tegelijk. Of samen met anderen hele verhalen bij elkaar te kletsen.

Vrij rigoureus heb ik in februari het abonnement op de sportschool van onbeperkt sporten weer teruggebracht naar een keer per week. Tegen mijn zin in spinnen gaat mij te ver.

Conditieopbouw

Ik was door driekwart jaar blessuregedoe wel helemaal uit mijn normale ritme van drie keer hardlopen op maandag- en donderdagavond en zaterdagochtend. Ik had zeeën van tijd, maar had gek genoeg vaak geen puf om ’s avonds te gaan trainen.

Heel langzaam heb ik de laatste maanden mijn conditie weer hersteld. Vooral de zaterdagochtendtraining zit zo in mijn systeem, die wil ik gewoonweg niet missen.

Meuten met de meiden

Een van de trekkers van de zaterdagochtend is het bijkletsen met de #sixinthecity-meiden van de zaterdagochtendgroep.

Een tijdje terug schreef ik Meuten met de meiden. Dit is niet minder dan een liefdesverklaring aan het adres van het meidengemeut tijdens ons wekelijkse hardlooprondje.

Bikkelen met de boyz

Als mijn conditie beter is blijft het niet alleen bij meuten met de meiden, maar kan ik mee-bikkelen met de boyz. Ik wil niet zeggen dat het vandaag al helemaal zover was, maar toch leek het er sterk op. De boyz hielden zich een beetje in en ik deed mijn best. Het gevolg: tien kilometer in de benen op een lekker tempo.

Vóór de looptraining deden we ook nog een kleine bootcamp in het mulle zand van een zandverstuiving. Fijn plakkerig met dit weer. 😉

Herfst 2014

Als vanzelf kwamen de plannen voor deze herfst. Wat mij betreft wordt het sportieve doel: het lopen van een lekkere Zevenheuvelenloop in Nijmegen, met daaraan voorafgaand mijn jaarlijkse rondje herfstklassiekers: Veluweloop, Singelloop Utrecht, Maliebaanloop Utrecht, Pheidippidesloop (hier met nog twee verhalen vertegenwoordigd) en daarna de Zevenheuvelenloop.

De laatste blijft voor mij de mooiste loop van het jaar, misschien vooral vanwege de bijzondere persoonlijke sentimenten die op en rond die on-Nederlandse heuvels liggen.

26 juli 2014