Blindiaan

Voor de Vereniging oog-in-oog schrijf ik ongeveer maandelijks een column getiteld ‘Blindiaan’. De column verschijnt steeds twee keer online en dan een keer in printversie.

Op deze site heb ik de speciale pagina ‘Blindiaan’ gemaakt, om daar deze verhalen te kunnen plaatsen, maar ik krijg die pagina niet in het juiste format, waardoor ik de columns eerst hier moet plaatsen en ze dan pas kan doorplaatsen. Voor mijn trouwe lezers is dit een herhaling van zetten, maar dat moet je of voor lief nemen of ze gewoon overslaan. Tot ik je er niet meer mee lastig val omdat ik het technische mankement heb weten te verhelpen.

Zondag marathondag 

Na het opstaan deze zondag is het zicht in mijn rechteroog troebel door een soort grijzig waas dat mijn blikveld vooral in het midden danig vermindert. Ik ga vandaag als vrijwilliger helpen bij de Utrecht Marathon. Het lijkt me dat ik ook mét waas wel kan meefietsen met de snelste vrouw, wat mijn taakje ia deze hardloopdag. Na het fietsen is de waas veranderd in een gatenkaas van grijze vlekken. Lastig. Vreemd ook.

Huisartenpost

Ik besluit toch maar de huisartsenpost te bellen. De doktersassistente aan de telefoon vindt het nodig dat de dienstdoende huisarts mij ziet.
Daar ga ik, opnieuw op de fiets, maar nu met de-man-over-wie-ik-niet-schrijf erbij, naar het Diakonessenhuis waar de huisartsenpost in ons deel van de stad zit. Er worden wat vragen gesteld en de conclusie daarvan is dat ik een oogtest moet doen.

Test

Tot mijn verrassing zie ik het hele bord met de steeds kleiner wordende letters met mijn rechteroog in zijn geheel niet. Bij het naar voren lopen zie ik het bord uiteindelijk toch. Ik sta dan wel op ongeveer anderhalve meter afstand van het bord. De letters zijn nog steeds onleesbaar, hoewel ik wel wat vlekkerig zwart zie door een soort gatenkaas in de waas.

Vreemd.

De huisarts gaat monter bellen met de oogarts die zondagdienst heeft. We hoorden haar na een halve minuut ‘jeetje’ zeggen, wat niet meteen de eerste reactie is die je bij een huisarts verwacht.

Dat klinkt niet oké.

Dat klinkt helemaal niet oké.

Haar vrolijke gezicht staat ineens op ernstig en volwassen.

Netvliesloslating

De voorlopige diagnose luidt heftig genoeg: een netvliesloslating. Ernstig, maar gelukkig wel operabel. Dat gaat de volgende dag al gebeuren, in het UMC of het AMC.
Welk een bizar slot aan het eind van deze mooie Utrecht-Marathondag.

Wordt vervolgd…

Oorspronkelijk geplaatst op 27 januari 2016 in deze Nieuwsbrief (en dan naar beneden scrollen).

28 februari 2016