Huh? Non-runningrita?
Ik ren al zo’n twee maanden niet. Mijn benen zijn té moe. Het is net of ik twee keer tien kilo de lucht in moet krijgen om mijn voeten een stuk naar voren te krijgen.
Als het lopen tegen heug en meug gaat, gaat het niet lekker. Ik besloot vlak voor Kerst dat ik beter niets kon doen, dan met tegenzin doordrammen.
Nu loop ik in het geheel niet. Al twee maanden.
Dat is raar.
Dat is wennen.
Dat is niks voor mij.
Maar ja, het is zo.
Moe = moe
Nu slaap ik op zaterdagochtend uit. Ook best lekker. Toch liep ik liever een stuk in het bos en kletste ik met de meiden.
Iets weerhoud me.
Dat iets is ‘moe’.
Het kwam vanzelf dus het gaat vast vanzelf weer over. Daar troost ik me maar mee.
En op een dag huppel ik weer door het bos en zal ik er weer zijn: runningrita in optima forma.
Tot die dag loop ik met mijn ziel onder mijn armen.
En dat is zwaar, dat mag je geloven. Daar word je moe van.
13 februari 2015
PS:
Non-runningrita was er al vaker. Zie hier een blog van precies een jaar geleden. Toen was een blessure de boosdoener, nu ook zoiets, maar dan anders.
2e PS:
Deze en gene gooien het op de horrormonen. Daar schreef ik ook al over. Tsja, het valt allemaal, maar niet mee.
En mijn smoesje ‘kom maandag naar de baan zetten we Exchange op je iPhone’ gaat nu ook niet meer op…
Aan de baan moet ik al helemaal niet denken Ed. 🙁
Geef maar even toe, het komt wel weer. Raar zal het zeker zijn!! Laat die ziel niet te zwaar zijn, dat is misschien je schuldgevoel?
Het wandelen met jou deed me goed Norma. Die houden we erin.
Ben aan de ChiRunning geslagen. ChiWalking is ook heerlijk. Iets voor jou? Moeiteloos (hard) lopen. Blessurevrij 😉
Iets in die richting doe ik al. Tenminste, als ik loop. Wat ik nu even niet doe. Het komt wel weer.
Ach, dat even geen zin, te moe, hoort er bij toch; hebben we allemaal wel eens. Zeker in deze herfstachtige februari….. Komt vanzelf weer goed. Leuk plaatje/zinspeling trouwens; “Ziel”, haha
Pingback: Blindiaan met hoge bloeddruk - runningrita