Overal een leesbril nodig

Ergens tussen 40 en 50 jaar gebeurt het: je kunt niet goed meer lezen, de letters zijn nergens meer scherp.

Vreemd. Nooit eerder last van gehad.

Geen wonder, je ogen konden nog volop accommoderen*), dat vermogen neemt af naarmate je ouder wordt en op zeker moment is het zover: je hebt een leesbril nodig.

Peppi en Kokki zijn de acceptatiefase hoog en breed voorbij; zij hebben allang overal een leesbril nodig.

*) Accommoderen

Accommodatie vindt plaats met behulp van spiervezels rondom de ooglens, die de ooglens boller of minder bol maken. Hierdoor verandert de sterkte van de lens. Deze spiervezels, die in een kring rondom de ooglens zitten, heten de accommodatiespier. Wanneer deze spier zich ontspant, wordt de lens platter, bij aanspanning van deze spier wordt de lens boller.

Vanaf een leeftijd van circa 45 jaar neemt de stijfheid van de ooglens toe, waardoor accommoderen merkbaar moeilijker gaat, waardoor vooral lezen moeilijker wordt. Men krijgt de neiging het papier verder van zich af te houden. (‘Mijn armen worden te kort’ is een bekende omschrijving hiervan.) Dit verschijnsel van verminderd accommodatievermogen heet ouderdomsverziendheid of presbyopie en kan gecorrigeerd worden met een leesbril.

Michelinkaart

Op vakantie in de Franse Vogezen kochten Peppi en Kokki een ouderwetse Michelinkaart, zo eentje waarop met pijltjes is aangegeven hoe steil een helling is. Een pijltje is 5-7 procent steil, twee pijltje 8-10 procent en drie pijltjes >11 proccent.

Google Maps is een fijne app om te gebruiken als je aan het fietsen bent, maar de hoogte kun je er niet mee zien. Daarvoor is een Michelinkaart veel beter. Maar ja, je hebt wel een leesbril nodig om hem te kunnen lezen. Er zal vast ook wel een app zijn waarmee je hetzelfde goed kunt zien, maar dat ouderwetse kaartlezen heeft toch echt zijn eigen charme.

Samen gebogen zitten over de kaart en met vingers erbij aangeven waar de steile stukken zitten en waar het wat kalmer aan gaat, dat is in een woord: heerlijk!

Dat de leesbrillen daarbij regelmatig hardhandig met elkaar in contact komen mag de pret niet drukken. Er gaat niets boven een Michelinkaart bestuderen als je in Frankrijk bent.

Michelinkaart in het regenbestendige bovenmapje van de stuurtas

Op het terras

In Frankrijk mocht je deze zomer buiten op het terras zitten zonder mondmasker. Dan ga je natuurlijk liever buiten zitten dan binnen. Ook al zaten Peppi en Kokki midden in een ‘canicule’, een hittegolf, en was het buiten smoorheet.

Berekend op de oudere en ijdele medemens schrijven de Fransozen de belangrijkste gerechten en drankjes op een soort schoolbord. Heel handig, want ze weten natuurlijk dat een menukaart voor de ouder wordende fietser niet te lezen is en met een leesbril een berg op fietsen gaat een stap te ver.

Dat dóe je simpelweg niet als fietser, ook niet als je al AOW-gerechtigd bent zoals Kokki.

Boeken lezen

Niets is zo fijn op vakantie als boeken lezen. Het maakt niet uit of dat een fysiek boek is of dat het een boek is dat is gedownload op de e-reader. Peppi en Kokki hadden deze zomer de keuze want de auto was bij grote uitzondering mee op vakantie. Vanwege corona wilden ze snel weg kunnen voor het geval dat nodig zou zijn.

Niet het eigen kleine autootje (Fiatje500) was mee, maar een via SnappCar gehuurd exemplaar, een zwarte Dacia Duster. Alle kampeerspullen pasten er prima in, de fietsen konden achterop en er konden veel boeken mee.

Deze vakantie las ik onder andere Het Zoutpad, het zesde deel van De Zeven Zusters en een aantal thrillers.

Het fijne van lezen is dat ik dat prima zonder leesbril kan als ik mijn lens niet in heb. De wijdere wereld is dan weliswaar zo vaag als wat met mijn min-zes (-6), maar lezen gaat als de beste.

Col du Ballon d’Alsace

De eerste écht lange beklimming van deze vakantie die we met de fiets gingen doen was de Col du Ballon d’Alsace: negen kilometers klimmen met een stijgingspercentage van gemiddeld zeven procent.

De top ligt op 1165m. Het dal ligt zo’n 630 meter lager.

32 jaar geleden beklommen we hem ook, deze ballon, maar toen mét bepakking. Toch knap dat het als 60+’er nog steeds lukt!

Peppi moest er wel een paar keer bij stoppen en met een gemiddelde van zes km/u was zij niet bepaald snel, maar het doel is gehaald: Peppi worstelde en kwam boven.

De tweede keer dat we deze berg omhoog fietsten deze vakantie ging het al een stuk beter, Peppi deed er 20 minuten korter over en hoefde maar een keer te stoppen.

 

Monument

Eenmaal boven was Kokki er niet van overtuigd dat we deze col al eens eerder deden, want op de top was een monument, zo wist hij nog en hier stond niets, maar na even wat rondlopen zagen we dan toch het monument voor alle vrijwillige militairen die stierven voor La Douce France in de laatste wereldoorlogen. De bomen eromheen zijn alleen een stuk hoger dan 32 jaar geleden dus het groteske geval staat er nu minder pontificaal aanwezig te wezen dan 32 jaar geleden.

Al met al een geslaagde actie.💪

Het is op zo’n top trouwens beduidend koeler dan beneden. Het scheelt een halve graad per 100 hoogtemeters. Dat betekent 9 x 70 = 630 : 2 , toch ruim 3° koeler.

En toen lekker keihard op de fiets naar beneden rauschen en daarna weer lekker verder lezen bij de tent. Met leesbril, dat wel.

4 oktober 2020