Schaatsen op natuurijs

Wat was het mooi en fijn: eerst sneeuw en daarna ijs erbij. De winter zoals die hoort te zijn: koud en prachtig, met de mogelijkheid tot schaatsen op natuurijs.

Ik maakte er spontaan een gedichtje over:

Typically Dutch and very (n)ice

Old school Hollandsch winter paradise

En dan hoort daar dit filmpje bij, bij wijze van inburgeringsvoorlichting voor mijn niet-Nederlandse collega’s.

Schaatsen op natuurijs – part I

‘It gong oan’ op donderdag voor mij.

Razendsnel tussen de middag een wat langere lunchpauze georganiseerd om samen met mijn dochter naar het #natuurijs te gaan bij Molenpolder, nabij de Maarsseveense Plassen.

Het er naartoe rijden was enerverender dan het schaatsen zelf, bij wijze van spreken, want er waren legio aanrijdopstoppingen omdat er meer ijsfans op hetzelfde idee waren gekomen als wij.

De plassen lager er prachtig bij en het waterrijke gebied was groter dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Het is een oud veengebied dat bij het afgraven van de turf onder water is komen te staan. Tussen de plassen door zijn smalle stroken land waardoor de plassen omsloten zijn met rietkragen, veel berken en hier en daar ontwaar je een houten vakantiehuisje.

We stonden precies 36 minuten op het ijs en legden 4,5 kilometer af. Het was nog heel onwennig en het ijs was op diverse plekken bobbelig wat het schaatsen niet vergemakkelijkte.

Maar… de kop was er vanaf.

 

Schaatsen op natuurijs – part II

Vrijdagmiddag had ik meer tijd en deze keer zou ik opnieuw samen met mijn dochter en met een van mijn woensdagse sprotvriendinnen de Loosdrechtse Plassen aandoen. Onderweg ontdekten we dat alle plaatsen waar de dag van te voren nog auto’s geparkeerd stonden, nu alles was afgezet. Je kon nergens meer parkeren.

Vlak na Molenpolder zagen we een weiland met auto’s erin: een boer zag zijn kans waar en bood tegen 5 euro parkeerplaatsen aan. Die kans benutten we, want je weet maar nooit welke wegafzettingen nog konden volgen.

Daardoor schaatste ik ook vrijdag op de plassen bij Molenpolder. Deze keer was het drukker, vooral en trokken we het gebied verder in. Al schaatsend moesten we onder een aantal bruggetjes door schaatsen. Dan voel je opeens dat je geen 20 meer bent!

Het landschap was betoverend, zo mooi. Geniet even mee met de plaatjes.

Nieuwe schaatsen

De laatste lange winterperiode dateert van 2012. In 2013 was het daarna nog heel kortstondig koud, maar dat was het wel de laatste jaren.

Al die jaren heb ik regelmatig gedacht: ‘Ik moet nú achter nieuwe klapschaatsen aan’, en ik voegde nimmer de daad bij het woord. Ik kan prima schaatsen op mijn oude Viking-schaatsen, maar het vooruitzicht van een comfortabelere schoen dan de traditionele lage en dunne schoenen die nu boven de ijzers staan, lonkt al jaren.

Het voordeel van schaatsen op oude schaatsen is dat je niet moeilijk hoeft te doen bij noodzakelijk klunen. Gewoon, hup, op die schaatsen de kluunplek over. Andere mensen zie je dan moeilijk doen en moeizaam hun schaatsbeschermers onder de schaatsen frutten, tenzij ze van die handige klikklak-schaatsijzers hebben die je makkelijk kunt losklikken en waarbij je de schoenen ook kunt gebruiken voor bijvoorbeeld langlaufen.

Dát soort schaatsen, die wil ik al jaren.

Ik ben benieuwd hoelang het nog zal duren vooraleer ik ze heb aangeschaft.

Schaatsen op natuurijs – part III

Op zaterdag zouden de-ma-over-wie-ik-niet-schrijf en ik al heel vroeg naar de Loosdrechtse Plassen gaan omdat de grote plas, die bestaat uit de 1^e, 2^e, 3^e, 4^e en 5^e plas, dichtgevroren zou zijn. Bij ons in de buurt is er nergens anders een plek waar je in een ronde ongeveer 11 kilometer schaatst.

Kortom, wij waren vroeg uit de veren en reden op Loosdrecht aan. Maar helaas, pindakaas, alle polderwegen waren afgezet en  we kwamen het hele gebied niet meer in. Ook Moldenpolder was niet meer bereikbaar per auto.

Wij lieten ons niet kisten, reden terug naar huis en namen de fiets om met de fiets naar de 5^e plas te fietsen. Daar aangekomen konden we zittend op de kade onze schaatsen aantrekken en starten aan de grote ronde.

De grote ronde

Het was niet extreem druk, maar ook niet extreem rustig. De-man-over-wie-ik-niet-schrijf moest flink wennen, voor het eerst weer op het ijs dus het eerste deel schaatsten we grotendeels hand in hand. Na verloop van tijd kwam de slag terug en konden we met wat meer tempo het rondje vervolgen.

Het was schitterend. Op sommige stukken was het ijs pikzwart en spiegelglad en met de wind mee kwam ik tot een snelheid van 24,5 kilometer per uur. Dan zweef je bijna over het ijs, laat staan hoe het zal zijn als je nog beter kunt schaatsen, geweldig lijkt me dat.

Na een dikke anderhalf uur waren we weer bij het beginpunt en konden de schaatsen uit. We dronken een meegebracht kopje thee, er was nergens een koek & zopie vanwege corona, en onderwijl hoorden wij dat er op een slecht stuk tussen de 5^e en 4^e plas een heel aantal mensen door het ijs was gegaan resulterend in een gaan en komen van politie, ambulances en brandweer.

Dat hadden wij allemaal gemist. Gelukkig.

Fietsen op de terugweg

Op de fiets terug naar huis begon Het Grote Afzien: het was bitterkoud en de wind stond flink tegen. Met nog 15 kilometer voor de boeg was dit ‘blik op oneindig en verstand op nul’ en gewoon gaan.

Eenmaal thuis waren mijn tenen blauw van de kou, maar dat mocht de pret niet drukken van een fantastische dag op het ijs.

Schaatsen op natuurijs – part IV

Op zondag wilde niemand meer mee, en dat was prima, ik ging gewoon alleen op pad. Deze keer koos ik voor de Maarsseveense Plassen en met de fiets in de auto reed ik naar Utrecht-Noord, halde de fiets uit de auto en reed een stukje van circa 5 kilometer naar de opstapplaats van de kleine plassen. De grote plas was helemaal niet dichtgevroren, daar klotste het water vriendelijk tegen de kades.

Ook op de Maarsseveense Plassen was het weer fantastisch. Je kunt ongeveer 6,5 kilometer schaatsen tussen startpunt en het verste punt aan de andere kant. Op enkele plekken zijn de trekgaten niet met elkaar verbonden en moet je klunen.

Het ijs was hier op sommige plekken niet al te best, er zaten veel scheuren in het ijs en die waren op de smalle stukken soms helemaal uit-geschaatst. Pas deze middag bedacht ik me de dat beste scheurentechniek is je te focussen op het ijs dat een tot twee meter achter de scheur ligt of je op het ijs tussen de scheuren door te focussen. Je moet in ieder geval níet naar de scheuren kijken, want dan schaats je er automatisch naartoe.

Het is weer voorbij

In mijn eentje schaatste ik 26 kilometer en stapte heel voldaan van het ijs, wetende dat het schaatsen op natuurijs alweer voorbij was, want de dagen erna zou het kwik weer boven nul komen.

En nu ik dit schrijf, lijkt het schaatsen alweer een maanden geleden, de mussen vallen nog net niet van het dak, maar je kunt je kopje koffie met gemak buiten opdrinken, zo warm is het.

Dat de klimaatverandering met zich mee brengt dat we amper meer echte winters hebben, vind ik ontzettend jammer. Alleen al daarom zou je de opwarming van de aarde willen tegengaan.

21 februari 2021