Zondag 7 april 2013

Vandaag is de dag waar we met zijn allen voor hebben getraind: raceday! Ik word wakker met een aantal fijne virtuele aanmoedigingen via twitter, facebook, per mail, whapp en sms. Het is duidelijk dat ‘men’ weet wat mij dezer dagen bezighoudt 😉 De zenuwen speelden vlak voor het slapen gaan op. Voor het eerst en gelukkig meteen voor het laatst want ik heb er vandaag simpelweg zin in.

Balkonscène

Na het ontbijt gaan de lopers onder ons met elkaar op de foto, op het balkon van ons öko-verantwoorde appartement, vanzelfsprekend in ons flitsende #SixintheCity-shirt.

Daarna houden we nog even een ouderwetse peptalk alsof we een volleybalteam zijn. Althans, zo stel ik me voor dat dat gaat in een volleybalteam.

De enige teamsport die ik ooit bedreef was rugby en dat deed ik zo kort dat ik geen levende herinnering meer heb aan team-peptalks.

Ik kon er niks van trouwens, van dat hele rugby. Het enige dat lukte, áls ik er een keer in slaagde het ei te vangen, was dat ik er heel hard mee weg kon rennen en dan nog weleens een paar punten wist te scoren. Voor de duidelijkheid: ik rugbyde voordat ik het lopen ontdekte. Met goed fatsoen kan ik zeggen dat ik al @rugbyrita was, lang voordat ik @runningrita werd. Maar ik dwaal af.

Van links naar rechts op de foto boven: Rita, Norma, NormaA, Marleen, Gemma – deelnemer nummer six, onze geblesseerde Lianne, neemt de foto.

Op de rechterfoto zie je, van onder en dan linksom: Rita (met losse veters), Norma, NormaA, Marleen, Lianne, Gemma.

Bij de schoenenfoto gelieve er een yell bij te fantaseren ten behoeve van de nodige mentale peptalk.

Op weg

Met twee taxi’s gaan we al vroeg op weg naar het Oostelijke deel van de stad alwaar we starten naast het wereldberoemde Alexanderplatz met de nog beroemdere Fernsehnturm, hetgeen het hoogste gebouw is van Europa, maar dat wist ik de dag erna pas.

Het beloofd een prachtige loopdag te worden. De zon schijnt, het is fris, maar minder koud dan de voorgaande dagen. Echt een dag voor mijn #runningrokje en ons leuke nieuwe #SixintheCity singlet.

Voor de start

Bij de start is het druk. We gaan op zoek naar de kledingvrachtwagens waar we onze warme spullen kunnen afgeven. Onderweg daarnaartoe moet er natuurlijk worden geplast.

We zijn niet de enigen want er staan lange, lange rijen voor de overvloedig aanwezige Dixies. Ik zoek zoals altijd een rij uit met zo min mogelijk mannen, want een beetje evenementenloper weet dat als er mannen in de rij staan, ze niet álleen hoeven te plassen want anders zouden ze wel gebruik maken van de piespalen die her en der staan.

Mocht je dit nog niet hebben geweten; beschouw dit dan maar als goedbedoelde tip van een oude looprot.

Bij de vrachtwagens hangen grote plastic hoezen die je bij wijze van warm-blijf-kleding kunt aantrekken. Dit wordt door zeker 75 procent van de lopers gedaan. We zien er met ons dertigduizenden heel geel uit.

Dan splitst ons groepje zich en lopen Gemma en Marleen naar startvak E en gaan beide Norma’s en ik op zoek naar startvak D.

Ondertussen schalt onder meer Alan Parsons uit de geluidsboxen. Deze muziek is vrijwel altijd te horen bij grote loopevenementen dus de positieve associatie is er direct.

Jammer genoeg maakt de DJ geen enkel nummer af dus echt lekker opzwepen is er niet bij.

Alan Parsons Project – Sirius / Eye in the Sky – Live in Madrid 2004

Om in de juiste loopevenementensfeer te komen, moet je de muziek even aanzetten en keihard zetten. Het gaat om het eerste deel: Sirius. Dit nummer hoort bij de overgang naar Eye in the Sky niet door te lopen, maar het eerste deel wordt steeds herhaald. Meestal wordt deze muziek gedraaid tijdens de eindeloos lange start van een groot loopevenement. Of je nu in Utrecht bij de Singelloop aan de start staat of in Berlijn aan de 33. Berliner Halbmarathon!

5-4-3-2-1 en GO!!

Met zijn 30.000’en doen we mee aan de countdown. Wat een geweldig leuke sfeer hangt er in het startvak. Ik heb er reuze zin in en neem me voor de honderste keer voor niet te snel te starten en er vooral van te genieten.

Na de countdown gebeurt er… helemaal niets.

We moeten wachten tot startvak D aan de beurt is. Het gaat vrij snel want ongeveer 20 minuten na de formele start gaan wij, inmiddels rustig hardlopend, op weg naar onze 21,1 hardloopkilometers in wereldstad Berlijn.

Het parcours

Op de foto is het parcours te zien. Het ziet er saai uit. Vele rechte kilometers heen, een kort dwarsstukje en dan weer vele kilometers in een iets minder rechte lijn terug. Wat op de foto niet te zien is, zijn de vele bezienswaardigheden waar het parcours ons langs voert.

Onderweg verdeel ik het parcours op diverse manieren in partjes. Het kan in 2’en, in 3’en, in’4’en, in partjes van ieder 3 klometer, enzovoorts. Deze halve marathon werk ik hoofdzakelijk met een vierkwartsmaat. De eerste vijf, de tweede vijf, de derde vijf en de laatste zes. Da’s logisch.

In mijn achterhoofd weet ik dat ik het moet verdelen in 2 stukken: het eerste deel tot en met 15 kilometer en de 6 laatste kilmeters. Hoe vaak ik al niet kapot ben gegaan op een halve marathon rond het 15 kilometerpunt. Ik heb het niet bijgehouden, maar dáár ligt mijn moeilijkste moment. Als je al doodmoe bent en dan nog 6 km moet,  is dat verrekkes veel.

De eerste 5 km

Na de start let ik vooral op mijn rechtervoet. De laatste dagen lijkt het erop dat ik een peesblessure heb opgelopen. Aan de zijkant zit een pijnlijke plek. Bij het lopen merk ik er gelukkig niet veel van, wel heb ik ijs- en ijskoude voeten. Ik zeg steeds tegen mezelf ‘niet te snel van start, hou je in’ en vooral ‘vergeet niet ervan te genieten’.

Ik kijk om me heen, we zijn al bijna langs de hoge, fragiel lijkende Fernsehnturm. Tussen 1 en 2 kilometer passeren we de Dom van Berlijn en lopen we over het Museum Insel. Het gaat lekker.

We lopen met zijn drieën, soms loopt Norma op kop, soms ik. Tenminste, voor zover je van ‘kop’  kunt spreken in een menigte van duizenden mensen.

We lopen over Unter den Linden. Wat een fantastisch idee om op deze historisch bijzondere plaats te hardlopen.

Het 3 kilometer punt is zo goed als onder de Brandenburger Tor. Het is ronduit f-a-n-t-a-s-t-i-s-c-h om daar onderdoor te lopen. ‘Ik loop hier en het gaat goed en het weer is geweldig en het publiek is enthousiast’, denk ik al lopende. De goede tred is gevonden, we lopen circa 5:50 minuten per kilometer. Mooi op schema voor een tijd van rond de twee uur. Ik hoop dat ik onder de magische grens van twee uur kan komen, maar ik denk dat het aantal trainingskilometers daarvoor nog net te weinig is. Ik ben pas in de kerstvakantie begonnen en daarvoor vrijwel geheel 2012 geblesseerd geweest.

Na de Brandenburger Tor doemt de Siegesssäule op. Een hoge gedenknaald met bovenop een engel in goud. Een foeilelijk ding, maar wel een mooi herkenningspunt om naar toe te lopen. Rechts zie ik het monument voor de in WO II gevallen Russische soldaten. Op deze Strasse des 17. Juni staat weinig publiek. Dat is niet erg, want nog niemand is vermoeid.

De tweede 5 km

Na ruim 5 km versnelt de ene Norma en blijven de andere Norma en ik bij elkaar lopen, stabiel 5:50 minuten per kilometer. Ik ben mijn hardloophorloge vergeten en loop puur op gevoel en de terugkoppeling uit NormaA’s Garmin-horloge. Het gaat goed, mijn beide voeten beginnen warm te worden, ik voel de pijnlijke pees nauwelijks en ik kan genieten van het lopen op weg naar halfweg.

In de buurt van het 9 kilometerpunt staat Lianne met stukjes banaan en water. We passeren Schloss Charlottenbrug en de 9 kilometer, maar Lianne zien we niet. Later horen we van haar dat zij ons wel zag, maar dat we aan de andere kant van de – brede – weg liepen zodat haar geroep ons niet bereikte.

Richting 10 kilometer wordt duidelijk dat ik makkelijker loop dan NormaA, die grieperig was de laatste dagen. Ik houd me in en neem me voor tot 15 km bij haar te blijven. Voor mij begint de race uiteindelijk meestal pas daarna dus me inhouden is niet erg. Sterker nog, het lijkt me wel een goede strategie.

De derde 5 km

Vlak na het 11 kilometerpunt  draaien we de Kurfürstendamm op, de straat die is gebouwd naar analogie van de Champs Elysées in Parijs. Op de Kurfürstendamm kun je horloges kopen van 96.000 euro. Echt een winkelstraat naar mijn hart.

We lopen van muziekgroepje naar muziekgroepje, vooral trommelaars en salsagroepen. Het ritme werkt goed voor ons hardlopers. Sommige spelen op Afrikaanse trommels, andere op olievaten en weer anderen op pauken en fanfaretrommels. Er zijn opvallend veel vrouwentrommelaarsgroepen.

Bij het 13 kilometerpunt besluit ik af te wijken van mijn voorgenomen loopstrategie en zeg tegen NormaA dat ik doorloop in mijn eigen tempo. Ze heeft dan al wel tien keer gezegd dat ik me niet hoef in te houden. ‘Ik kom er echt wel’, roept ze.

Ik versnel een beetje en loop de laatste acht kilometer alleen. Het gaat lekker. Ik geniet nog steeds. Richt me op warenhuis KaDeWe aan het eind van de Kurfürstendamm en als we daar zijn, zie ik vlak voor me de ingepakte Gedächtniskirche en iets verderop het parapludak dat boven de Potzdamerplatz hangt.

Net na het 14 kilometerbord  is een verzorgingspost waar ik een halve banaan neem en wat water drink. Ik ben daarna uit mijn ritme en merk dat mijn benen een tikje vermoeid voelen.

Mijn ademhaling gaat zonder probleem, ongelofelijk hoeveel fitter ik de laatste maand ben geworden door de lange, langzame duurlopen die we samen maakten. Na een ruime halve kilometer loop ik weer in een lekker ritme. Dan komt een koud stuk. In de schaduw van een paar grote gebouwen lopen we tegen de frisse wind richting de 15 kilometer. Het laatste stuk van de race is in zicht.

De laatste 6 km

‘Mijn echte wedstrijd begint nu’, denk ik als ik voorbij de 15 kilometer loop. Het lopen voelt nog steeds goed. Ik loop makkelijk, heb geen last van wat dan ook, en kan iedere keer ergens naartoe lopen. Ik loop wel meer dan in het begin naar de kilometerborden uit te kijken. Dit is meestal een teken dat de kilometers langer aan het worden zijn.

Omdat ik wat sneller loop dan in het eerste deel van de race, haal ik voortdurend mensen in. Dat geeft iedere keer een mentale oppepper. ’Die met die oranje sokken is voor mij’, en een onzichtbaar touwtje trekt me naar de oranje sokken toe. Of, ‘die twee Denen, die heb ik te pakken voordat ik bij het kruispunt ben’ en ik loop ze ruim voor het kruispunt al voorbij.

Veel mensen om me heen hebben het moeilijk en lopen niet meer zo soepel. Sommigen wandelen. Een enkeling zie ik uitstappen.

Bij de verzorgingspost van 17 kilometer neem ik alleen wat water en eet een paar meegenomen druivensuikertjes. Het parcours maakt een paar scherpe bochten en ik weet dat 18 kilometer voorbij zijn en het einde nabij is.

Vanaf 19 km

Dan zie ik het 19 kilometerbord en gaat het licht uit. Ik kan alleen nog maar denken ‘wanneer is het klaar? Waarom doe ik dit? Een halve marathon is te ver. Ik wil niet meer. Wat een K-sport. Ik ben er helemaal klaar mee.’

Ik wil stoppen en alleen het herdefiniëren van de afstand helpt me om door te lopen. In plaats van het eind van de halve marathon neem ik een bekend stuk in mijn hoofd van twee kilometer en prent me in dat ik alleen dat nog maar hoef te lopen. ‘Vanaf de witte brug in Amelisweerd tot net voorbij het zwembad, alleen dat hoef ik nog maar te lopen’, prent ik mezelf in. Dit mentale proces heet ‘cognitief heretiketteren’ en het werkt.

Ik wil niet meer hardlopen, maar omdat het nog maar zo’n klein stukje is, stop ik niet. Het gaat wel een stukje langzamer want ik haal niet zo veel mensen meer in.

Reikhalzend bereik ik het 20 kilometerbord. Nog 1 kilometer. ‘Dit is nog tweeeneenhalf rondje op de baan. Kom op, je kan het’, denk ik en inderdaad, ik kan het. De laatste paar honderd meter kan ik zelfs nog versnellen.

In mijn ooghoeken zie ik ongeveer honderd meter voor de finish een aantal hulpverleners geknield bij iemand op een brancard. Later op de dag horen we dat er, precies op dat punt, een 26-jarige man is overleden. Een akelig idee, maar helaas wel veel vaker aan de orde bij dit soort grote hardloopevenementen.

Na de finish

Na de finish ben ik even heel licht in het hoofd en ga aan de kant over een hek hangen. Iemand van het Rode Kruis vraagt me of ik even wil zitten. Ik laat me meevoeren en ga apart zitten met mijn hoofd tussen mijn benen. Ik ben helemaal kapot.

Na een glaasje water en wat minuten verder voel ik me weer in het land der levenden terugkeren en ga de finishtrechter in waar achtereenvolgens een warmhoud-plastic-deken wordt uitgereikt, de medaille, water, thee en – natuurlijk, we zijn tenslotte in Duitsland – bier. Weliswaar alhocolvrij bier, maar toch. Het is niet te drinken en de thee is ook supervies, zo zoet als die is.

Ik ontdek NormaA en samen gaan we op de finishfoto. Wat geweldig dat we het hebben gehaald!

Ik ben de laatste lange, lange twee kilometers snel vergeten en ben blij met hoe ik heb gelopen. Ik heb geen idee van de tijd die ik heb gelopen maar op basis van NormaA’s tijd moet het onder de 2.05 zijn.

Als ik later op internet zie het 2.02:56 is geworden, ben ik blij en trots.

‘Nog even doortrainen en ik loop endelijk weer eens onder de twee uur’, denk ik direct, ‘even rekenen, dat is 9 seconden sneller per kilometer, dat moet kunnen als ik wat meer intervaltraining ga doen’.

Na het ophalen van de warme kleding en mijn geliefde smartphone laat ik het thuisfront en enkele andere trouwe fans per sms weten dat het goed ging en dat ik blij ben. De terugkoppeling die direct daaop terugkomt ontroert me. Wat leuk dat er ook op afstand wordt meegeleefd.

De evaluatie

Hierover ben ik kort. We lieten ons de avond na de race het bier en de wijn goed smaken.

De uitslagen van #SixintheCity:

Norma van R. – 2.02:50 // Rita – 2.02:56 // Norma  A. – 2.07:14 // Gemma – 2.19:14 //  Marleen  – 2.19:56

9 april 2013