Singelloop Utrecht

Vandaag stond ie, net als vorig jaar en vele jaren daarvoor, weer op het programma: de Utrechtse Singelloop.

Vorig jaar stapte ik na vier kilometer uit. Dit jaar liep ik wel de volle tien kilometers. In mijn langzaamste tijd ooit, dat helaas wel.

Ik liep ruim boven het uur, over deze tien kilometer. In 2014 liep ik nog 57:14. Nu zeseneenhalve minuut langzamer. Ik zou me moeten schamen.

Maar, wonder boven wonder, dat doe ik niet. Ik vind het juist goed van mezelf dat ik hem heb uitgelopen.

De eerste vijf

In de eerste vijf kilometer liep ik lekker, hoewel mijn nieuwe schoenen al snel knelden. Niet de goede keus gemaakt vrees ik. Hopelijk kan ik ze nog ruilen.

Na anderhalve kilometer stond de-man-over-wie-ik-niet-schrijf speciaal aan de kant om mij aan te moedigen. Hoe lief is dat! Ik duwde hem mijn zonneklep in de handen. Het ding was te warm op mijn hoofd en de zon scheen toch niet.

Het voordeel van een loopje in je eigen stad is dat je steeds precies weet waar je bent. Utrecht liet zich van zijn leukste kant zien. Op diverse plaatsen stonden muziekgroepjes en langs het hele parcours stonden mensen aan te moedigen. Met een startnummer met je naam erop wordt dat extra leuk.

De tweede vijf

Na vijf kilometer kwam het zwaardere stuk en na zeven kilometer was het afzien. Die køt-schoenen waren echt de verkeerde keus, mijn tenen voelden alsof er een olifant op had gestaan. Ze leken wel dood. Sterker nog, ze waren dood.

Om mij heen liepen een paar mensen die na zeven kilometer steeds gingen wandelen waarbij ik ze passeerde en even later haalden zij mij weer in en zo ging dat een paar kilometer achter elkaar. Fijn, die afleiding. Ik wilde ook wel gaan wandelen, maar stond het mezelf niet toe.

‘Uitlopen zal je’, droeg ik mezelf op.

Op achteneenhalve kilometer stond een stel U-Track-loopmaatjes aan te moedigen. Fijn, weer even afleiding.

Bij negen kilometer riep iemand keihard ‘HUP RITA’, maar toen mijn hersens zover waren dat stem en FRISSe collega aan elkaar waren gekoppeld, was ik hem al ruim voorbij.

Eerder dan ik verwachtte, doemde het ‘nog 500 meter’ bord op. Daarna stond er om de 100 meter een bord. Fijn om je op te kunnen richten. Nog een keer de bocht om en daar was de finish. Fijn!

I dit it!

Na de finish

Ik was echt moe. Ongelofelijk dat je gewoon je beste best doet en dat het dan zo langzaam gaat.

Ik dreutelde tussen de massa vooruit naar de medailles.

‘Gaat het wel goed met je? Je ziet erg bleek’, zei een wildvreemde man.

‘Ik ben heel moe.’

‘Heb je goed gelopen?’

‘Mwah, een persoonlijk diepterecord, maar ik ben toch blij dat ik weer een tien heb gelopen.’

Voor het eerst sinds het ooginfarct, toch alweer tweeëneenhalf jaar geleden, heb ik weer deze afstand gelopen bij een loopje.

Ik ben er blij mee.

What’s next?

Over veertien dagen loop ik de Veluweloop en als ik me fit genoeg voel, loop ik de dag erna mee met de Maliebaanloop, weer zo’n fijne tien kilometer en die loopt echt door de voortuin. Eind oktober is de Pheidippidesloop aan de beurt.

Mijn eigen najaarsklassiekers.

I’m back on track!

1 oktober 2017