Nieuwe werkelijkheid

Vanaf nu ben ik een blindiaan.

Een blindiaan met hoge bloeddruk, maar hoe dat zit, komt zo.

Ik ben dat niet alleen.

In het land der zienden is éénoog onzichtbaar, zoveel is mij duidelijk geworden in deze korte periode van twee weken, die toch net zo lang lijkt als een heel seizoen.

Veel mensen blijken iemand te kennen die ook met maar één oog leeft en toch hockeyt, tennist, hardloopt, wielrent, autorijdt, leest, werkt, naspeuringen doet en, het belangrijkste, gelukkig is.

Dat geeft hoop.

Positivo

In mijn vorige blog was ik optimistisch, ik had hoop op herstel. Het is niet zo dat die hoop vandaag de dag helemaal is verdwenen, maar ik heb ook vele momenten van wanhoop en angst gehad de laatste tien dagen. Het oog is nog steeds heel donker en het verbetert voor geen nanometer.

Ik zou graag een positiever beeld schetsen, maar helaas, er is gewoon geen vooruitgang.

Helemaal niks.

Nul.

Nada.

Bloeddruk als een wolkenkrabber

Ik heb ondertussen wel een 24-uurbloeddrukmeting achter de rug omdat het vermoeden bestond dat mijn bloeddruk te hoog zou zijn.

Die bleek niet een beetje te hoog, die bloeddruk was torenhoog.

Het Empire State Building is laag vergeleken met mijn hoge bloeddruk. Mijn hoge bloeddruk kan wedijveren met het hoogste gebouw in de wereld, de Burj Khalifa in Dubai.

Nu ben ik aan de ACE-remmers en ben ik voor de rest van mijn leven hart- en vaatpatiënt.

Twee weken geleden was ik nog runningrita en nu ben ik blindiaan, die niet mag sporten omdat dat te gevaarlijk is!

Onwerkelijk.

Bizar.

En toch maar al te waar.

Cholesterol

Ik heb ook een te hoog cholesterolgehalte in mijn bloed.

Kun jij je dat voorstellen?

Een hoog te cholesterolgehalte heb je toch als je rookt en drinkt en nooit sport en veel te vet eet en daardoor veel te dik en vadsig bent?

Nee, dus.

Dat kan ook als je mij bent.

Eén geluk is dat ik deze waarde kan bevechten onder begeleiding van een diëtiste. Ik hoef als het even meezit niet tot het eind van mijn tijd én bloeddrukverlagingsmedicijnen (mooi woord voor galgje) én cholesterolverlagers te slikken.

Hèhè.

Meevaller.

De bloeddrukverlagers alleen zijn al erg genoeg (autocorrect vertelt me dat het ‘bloeddrukverladers’ moet zijn. 😛 Dat zijn heel speciale verladers, die bloeddrukverladers).

Tinnitus

Bijna tien jaar geleden kreeg ik tinnitus, sindsdien heb ik altijd lawaai in mijn hoofd. Wat nu enorm vervelend is, is dat de bloeddrukverlagingsmedicijnen als officiële bijwerking, onder de categorie ‘vaak’, kúnnen hebben dat de tinnitus verergert.

Daar mogen jullie allemaal even voor mee-duimen of een schietgebedje doen,  dat mijn lot eens een keer aan de goed kant van de lijn valt en deze bijwerking bij mij niet optreedt.

Als dat zou kunnen?

Dat zou fijn zijn.

Tot nu toe is er nog geen sprake van, maar na een paar dagen mag ik geen overhaaste conclusies trekken.

Jammer

Er is nog meer jammer.

Zo is het jammer dat mijn huisarts, waar ik in januari twee keer naar toe ben geweest met de vage klacht dat ik ‘moe’ was, er niet aan heeft gedacht mijn bloeddruk te meten. Beide keren niet.

Dat is jammer.

Dat is verrekte jammer.

Ook is het jammer dat ik na 28 jaar in loondienst te hebben gewerkt en 10 maanden zzp-schap, in financiële zin helemaal nergens op kan terugvallen. Niet-werken betekent gewoon geen inkomen.

Dat is niet alleen jammer, dat is zuur.

Coulance

Ik heb een poging gewaagd bij het UWV en gevraagd om een coulanceregeling met daarin een combi van halftime werken en halftime ziek, maar die werd binnen vijf minuten afgewezen met de mededeling dat ik een arbeidsongeschiktheidsverzekering had moeten afsluiten.

Ik heb gereageerd, ook binnen vijf minuten, dat geen enkele verzekeraar iemand van 54 jaar accepteert met een verleden met baarmoederhalskanker en tinnitus, of dat de verzekeraar een zo hoge premie rekent, dat die als net-startende zzp’er niet is op te brengen.

Bóóhóós

Ik ben afwisselend boos en héél boos geweest.

De afstand tussen 50 centimeter en 1 meter is moeilijk in te schatten met één oog. Ongelukjes konden niet uitblijven.

Gisteren was het zover.

Ik zette de suikerpot naast de plank  en de deksel viel kapot op de keukenvloer. Ik greep naast het stuur op mijn fiets en scheurde daarbij mijn nagel tot diep in het vlees. Even later kneep ik uit pure frustratie de contactlens van mijn goede oog kapot.

Ik was woest.

Gisteren was het voorlopig dieptepunt. Ik was kapot van het kijken, van de zorgen, van mijn eigen hoofd. En bovenal bang van de dreigende donkerte in het mik-oog.

Ik schreef een keikwaad blog.

Dat blog plaatste ik niet, en daar ben ik een dag later blij om.

Mijn machteloosheid is groots, maar er zit niets anders op dan hiermee leren omgaan. Ik heb het andere oog nog en als anderen daar gelukkig mee kunnen zijn, dan lukt mij dat ook vast en zeker.

Ooit.

Medeleven

Ondertussen kreeg ik vele blijken van medeleven: via mail, rechtstreeks via bezoekjes, via de telefoon, via Whapp, via dit blog, via social media en via de bloemenman. Het is fijn te merken dat zoveel mensen mee-leven. Ik lees alles en soms pink ik een traantje weg.

Mijn directe omgeving heeft het er ook moeilijk mee, er zijn zorgen en schrik bij hen en zij vangen mijn woede en verdriet op.

‘Wass sich liebt das neckt sich’; ik ben niet altijd aardig voor de mensen die me het liefst zijn. Het spijt me altijd weer, maar dan heb ik al gefoeterd of gejammerd. Zij staan met lege handen, misschien nog wel meer dan ikzelf.

Aan Paul, mijn kinderen, mijn moeder, mijn zus en mijn lieve vriendinnen, vrienden, familie en naaste collega’s, ben ik veel dank verschuldigd. Het is fijn dat jullie er voor me zijn!

Nogmaals blindiaan

Het is een fijn woord, blindiaan. Het klinkt naar stoer en slim en lang geleden.

Het andere oog is mijn arendsoog. Dat klinkt ook naar stoer en slim en lang geleden.

Lang geleden zal vanaf vandaag herleven.

Ik vond een afspeellijst met R&B nummers van ene blindiaan, die kun je hier beluisteren. Ik weet niet wie deze blindiaan is.

5 april 2015