Avignon – Maastricht: toerfietsen in 10 lessen
avatar

Toerfietsen 1

1.250 fietskilometers

Deze zomervakantie fietste ik met de-man-over-wie-ik-niet-schrijf 1.250 kilometer. We volgden een van de boekjes uit de serie Europafietsen: ‘De Groene Route naar de Middellandse Zee’. Deze route loopt van Maastricht naar Saintes Maries de la Mer. Wij fietsten vrijwel de gehele route, maar dan omgekeerd; van Avignon naar Maastricht.

We startten min of meer toevallig in Avignon. De fietsbus stopte daar en in het zuidelijker gelegen Arles. We kozen voor Avignon als uitstapplaats, een volgende keer wordt het Arles.

Fietsvakanties hebben wij in allerlei soorten en maten gehad, eerst zonder kinderen, met en zonder hooggebergte, later met kinderen, vaak aangepast aan wat voor hen sportief gezien haalbaar was en nu voor de tweede keer weer met zijn tweeën. Eigenlijk bleef alles hetzelfde in die ruim twintig tussenliggende jaren, alleen onze haren verschoten van kleur en de huid op onze handen werd dunner en verbrandt daardoor makkelijker.

En zo geschiedde.

Op mijn handen tekent zich, terwijl ik dit verhaal tik, een woest landschap van schilfers, korstjes, opbollende aders en, en dat is weer een vertrouwd beeld, de rug van mijn hand is bruiner dan bruin terwijl de vingers vrijwel maagdelijk wit zijn gebleven.

Van fietsen word je raar bruin.

In dit verhaal komen 10 vragen voorbij die allemaal eindigen in een les. Aan het eind ben je zodoende 10 lessen in toerfietsen rijker.

De 10 vragen

  1. Hoeveel kun je afvallen met toerfietsen?
  2. Waaraan herken je de ware vakantiefietser?
  3. Wat is de leeftijd van de gemiddelde toerfietser?
  4. Hoe verhoudt vakantiefietsen zich tot afzien?
  5. Wat is bij toerfietsen het gemiddelde kilometrage per dag?
  6. Wat betekent mooi weer voor toerfietsen?
  7. Wat betekent slecht weer voor toerfietsen?
  8. Mag je een stuk van de route overslaan?
  9. Welke milieuvoordelen kent het toerfietsen?
  10. Maakt toerfietsen gelukkig?

Opmerkelijk is dat de fietsen waar vakantiefietsers op fietsen ‘toerfietseN’ heten, maar dat toerfietseRS in Nederland officieel wielrenners zijn die op een racefiets recreatief wielrennen.

Voor mij echter, zijn toerfietsers vakantiefietsers, en omgekeerd.

De foto’s bij dit blog zijn door mijzelf gemaakt tijdens deze afgelopen fietsvakantie.

1: Hoeveel kun je afvallen met toerfietsen?

Lees verder

Zelfcensuur in een ongenuanceerde wereld
avatar

zelfcensuur

Waarom niet?

Ligt het aan mij of wordt de wereld waarin wij leven steeds haatdragender en wreder? En wordt de blik waarmee wij naar anderen kijken steeds smaller en etnocentristischer?

Ik vind het zorgwekkend.

Hoe kan het dat mensen meer tegen elkaar dan met elkaar leven? Dat is toch niet wat wenselijk is?

Hoe kun je met een vrachtwagen op een massa mensen inrijden?

Hoe kun je een bom moedwillig laten ontploffen in een vol theater?

Hoe kun je onder het mom van ‘de noodtoestand’ duizenden burgers laten oppakken en zonder proces veroordelen? En, een nog veel pregnanter vraag, hoe kan het dat daar zoveel opgetogen aanhang voor op de been te krijgen is?

Ik vind het onbegrijpelijk.

Al dat kwaad in de buitenwereld leidt ertoe dat ik zelfcensuur toepas. Ik vind mijn stukjes onbenullig, onbelangrijk en onnuttig. Ik schrijf nog wel, maar publiceer niet meer. Ik publiceerde sinds de start van mijn blog nog nooit zo weinig.

‘Niemand zit te wachten op mijn schrijfsels’, ontmoedig ik mijzelf in een woordenloos gesprek met mezelf in mijn hoofd.

‘Wat een onzin!’, zei de vriendin waarmee ik gisteren zat te lunchen, ‘een beetje ontspanning is welkom hoor. Ga alsjeblieft door zoals je deed.’

Daarom wel!

Dus, nou ja, waarom ook niet?

De grote problemen los ik er niet mee op en de grote vragen ook niet. Maar misschien is het juist goed een menselijk venster te zijn. Op mijn eigen kleine wereld, met verwondering en relativering. En altijd met nuance.

Als er iets is waaraan de wereld te gronde gaat, is het gebrek aan nuance. Nuance zorgt voor toenadering, absolute stellingname voor verwijdering.

Laten we zicht op elkaar blijven houden.

zelfcensuur

22 juli 2016

Blindiaan (7) – Variaties niks
avatar

Vervolg column Blindiaan voor Vereniging Oog-in-oog

rechts-ooglinks-oog

Hoeveel zie je nog, na dat ooginfarct?

Rechts

Deze vraag wordt het meest gesteld. Ik heb geprobeerd om dat in woorden uit te leggen. Onderdelen daaruit: een antracietkleurige wolk met kringen en figuren erin die een beetje deinen, vage contouren rechts, vrijwel geen kleur. Het is donker, nog net niet zwart, maar wel erg donker. Het wordt steeds zwarter.

Links

Links zie ik gewoon alles, hooguit is de dode hoek rechts groter geworden. Dat is wennen op de fiets in het verkeer en verder is het wennen dat als iemand achter me staat en iets zegt, ik niet goed kan bepalen waar het geluid vandaan komt. Ook sta ik vaker op iemands hielen of tenen, in de rij in de supermarkt bijvoorbeeld. ‘Kunt u niet uitkijken!’, wordt me dan verbeten toegeroepen. Tsja.

Oogarts

‘Het vocht onder uw netvlies is weg’, de oogarts bracht het als goed nieuws, maar voor mij klonk het allesbehalve goed.

‘Er zit geen vocht meer, maar ik zie nog steeds geen snars’, dacht ik, en hardop vroeg ik: ‘Hoeveel kans er is dat het andere oog er ook aan gaat?

‘Daar heeft u nu een verhoogd risico op’.

Duidelijk.

Eerlijk.

Oprecht.

Geen doekjes.

Lomp ook.

Lees verder

De les van de vierkante centimeter
avatar

de lesDe les

Ik zit hier en ik denk aan alles waarover ik kan schrijven en ik blijf zitten en ik doe niks. Ik kom tot niks. Ik wil wel schrijven, maar het resultaat is niks. Er zijn alleen vluchtige, genadeloze gedachten.

De tijd glijdt.

De tijd glijdt voorbij.

Ik leef op de vierkante centimeter en kijk naar het leven buiten. Ik ben de gevangene van dit lijf. Het nagelt mij vast in gemene geluiden en een troebele blik.

Mijn gedachten snijden gelijk een vlijmscherp mes. Ik snij door het leven en leg plakjes klaar voor wie het lezen wil.

Ik ben als ik schrijf.

Ik ben geworden wie ik was, maar aan wie ik voorbij leefde en wegstopte in de lades ‘straks’ en ‘later’.

Mijn les

Lees verder

Blindiaan (6) – Ooginjectie
avatar

Vervolg column Blindiaan voor Vereniging Oog-in-oog

Ooginjectie

Eenogigen

Veel meer mensen dan ik ooit voor mogelijk had gehouden blijken iemand te kennen die ook met maar één oog leeft en die toch hockeyt, tennist, hardloopt, fietst, autorijdt, leest, werkt en, het belangrijkste, gelukkig is.

Dat geeft hoop.

Actie!

Zoals het ook hoop geeft dat de oogarts diverse onderzoeken en behandelingen voorstelt. Actie is goed. Actie is fijn. En al die actie is er vast en zeker niet voor niets, misschien is mijn oog nog te redden?!

Mijn oogarts is mijn Florence Eyetingale.

Avastin

Ik kan vrijwel meteen terecht voor een ooginjectie. Dat is een injectie ín je oog.

Het klinkt gruwelijk.

Ik moet een verklaring ondertekenen dat ik zelf insta voor eventuele negatieve gevolgen van de injectie waarmee Avastin in mijn oogbol wordt gespoten. Avastin is niet ontwikkeld voor ogen, maar als medicijn tegen kanker.

Thuis google ik op ‘Avastin’ en ontdek dat dit medicijn de groei van bloedvaten remt. Dat werkt prima tegen kanker, en uit aanvullend onderzoek – maar nog niet genoeg, vandaar die verklaring – blijkt dat Avastin óók werkt bij diverse oogaandoeningen.

Bejaardenspreekuur

Lees verder

Beste Lodewijk (50-), hier een open brief voor jou, van Rita (50+)
avatar

Beste Lodewijk (41, minister van SZW), jouw Actieplan ‘Perspectief voor vijftigplussers’ gaat niet werken, houd die 68 miljoen maar in je zak. Hartelijke groet van Rita (57, HR manager en ex-werkloos 50plusser)

Werkloos

Beste Lodewijk,

Je leest het goed. Je net gepresenteerde Actieplan ‘Perspectief voor vijftigplussers’, gaat niet de gewenste resultaten opleveren. De 68 miljoen die ervoor is uitgetrokken, zal het probleem van de werkloosheid onder vijftigplussers niet oplossen.

Voordat ik ga uitleggen hoe ik dat zie, zal ik me even voorstellen, want ik ken jou wel, maar jij mij niet.

Ik ben Rita en ik werd, na dertig jaar onafgebroken te hebben gewerkt bij verschillende grote werkgevers, op 1 januari 2014 werkloos. Ik dacht dat ik met mijn werkervaring als HR-baasje en mijn universitaire opleidingsachtergrond zo weer aan de bak zou zijn.

Maar ik vergat dat ik 54 jaar was. Dat is op de arbeidsmarkt niet gewoon oud, maar stokoud.

verbodenscootmobielVacatures

Vacatures waren best te vinden. Ook in mijn vak. Op sollicitatiegesprek komen bleek een hele toer te zijn. Soms klikte ik op de digitale ‘solliciteer-nu!’-knop en plofte de afwijzing binnen vijf minuten op mijn digitale mat.

De afwijsredenen waren beslist origineel: ik was te zwaar (deze afwijsreden staat met stip op nummer 1), ik zou me gaan vervelen, ik paste niet in het profiel, ik paste niet in het team, de vacature was ingetrokken, de vacante functie was inmiddels veranderd en ga zo maar door. Tijdens al die sollicitaties heb ik één keer eerlijk horen zeggen dat ze iemand zochten tot maximaal 45 jaar. We weten allemaal dat dat wettelijk gezien niet mag, want dan is er sprake van leeftijdsdiscriminatie, maar toch is me dit eerlijke antwoord liever dan al die keren moeten horen dat ik ‘te zwaar’ ben, wat net zo goed leeftijdsdiscriminatie is, maar dan verhuld onder een drogreden.

Mag ik alsjeblieft zelf bepalen of ik ‘te zwaar’ ben, me ga vervelen of simpelweg te duur ben?

Keihard

Lees verder

Een zaterdag met vet coole taal en epic events
avatar

Vet coole taalEen vet coole zaterdag

Vandaag was een zaterdag met vet coole taal en epic events!

Deze dag…

Startte ik met een kapot moeilijke workout in natural environment. Het bleek geen business-as-usual normale extensieve tabata te zijn maar een one-hundred-percent-max-battle.

Epic

Thuisgekomen kreeg ik van mijn personal baristo een doppio espresso macchiato, waarna ik als tweede challenge van de dag door mijn timelines scrollde en een newsy deep dive meepakte.

Bizar

De op een na laatste challenge van de dag was een funshopping event dat een happening van multi-meetings bleek te worden.

Briljant

Ik sloot af met een slow food event met me matties. We toastten op no-epic-fail voor de Zuiderburen op het voetbalevent van het jaar.

Whoop whoop

Vertaling in normaal Nederlands

Lees verder

REUNIE Bende van Ellende – FAQ
avatar

Bende van Ellende FAQ

Vragen en antwoorden

Ik denk zomaar dat mijn blogs over de Bende van Ellende allerhande vragen oproepen. Deze vragen vragen om een antwoord.

Gemakshalve bedien ik me van het gereedschap der business consultants: de FAQ.Bende van Ellende FAQ

FAQ 3Vraag 1 – Waren jullie altijd al een clubje?

Ja en nee. Ja, omdat er hartsvriendinnen onder ons waren en ja, ook boezemvrienden. En nee, omdat wij niet doorlopend als groepje optrokken op de middelbare school. Ja, de meiden trokken ook toen al met elkaar op. En ja, Joep en Dolf waren vrienden. Maar nee, Herbert hoorde er niet bij. Als Herbert al ergens bij hoorde, dan was het bij Ruud. En Ruud hoort alweer jaren bij Els, en niet meer bij Herbert.

FAQ 3Vraag 2 – Wanneer werden jullie een clubje?

De meiden in America, waar wij samen gingen kamperen in de grote vakantie tussen de vierde en de vijfde. Dolf kwam daar op bezoek, samen met Snah Snamegnid. Maar wij meiden hadden die dag meer aandacht voor Peter, een langharige ouwelijke jonge jongen met bruine manen tot halverwege zijn rug. Peter was de vriend van Jeroen, die zelf halflang blond haar had en de vaste vriend van Cynthia was. Jeroen en Peter zaten op het Lorentz. Wij maar op het GSW.

Joep en Dolf waren ‘doe’-vrienden. Ze waren Oen en Eppo op de Bonte Avond in Ameland. Ook maakten ze een heel lang gedicht dat tijdens een van de lessen stiekem werd voorgelezen waarin ze alle namen van de hele klas hadden verwerkt. De enige zinnen die ik me daarvan nog kan herinneren:

Mijn naam is Rosemarie Verheggen, ik heb altijd ontzettend veel te zeggen.

En mijn naam is Janneke Janzen, ik heb met alle jongens lopen sjansen.

Dolf en Joep waren creatief, en Famke ook. Famke kon goed tekenen, destijds tekende ze vooral Peter en paarden. Famke en ik, ik denk dat we allebei verliefd waren op Peter, de onbereikbare Lorentz-boy. Ik kon alleen niet tekenen. Ik kon slechts fantaseren.

Lees verder

REUNIE Bende van Ellende – DüsselDolf
avatar

WeezeMop

‘Ken je die mop van de Bende van Ellende die een weekendje naar Valencia zouden gaan?’

‘Waren dat niet die oude middelbare-schoolvrienden van het GSW in Eindhoven?’

‘Ja, die!’

‘En?’

‘Ze gingen niet’.

Nou ja, bijna niet.

Hoe dat kwam?

Dat lees je hier.

Im auto

We zouden vertrekken vanuit vliegveld Weeze, nabij Düsseldorf. Onze verkeersleider, ene Dolf te N., had alles georganiseerd. Wij vertrouwden erop dat alles tot in de puntjes was verzorgd. Dolf was wel wat karig met het delen van zijn reisinformatie, maar ach, hij was in vroeger jaren, vele jaren achter elkaar onze klassenvertegenwoordiger, dus ieder van ons koesterde zich in zijn of haar blinde vertrouwen in hem.

Wij waren met vijven en kwamen uit: Leeuwarden, Den Haag, wat eigenlijk Rotterdam bleek te zijn, Eindhoven, Utrecht en het al eerder genoemde N., wat staat voor Nijmegen. Met diverse auto’s werd naar of via N. gereden. Uiteindelijk reden twee auto’s de grens met Duitsland over, een 22 jaar oude vierkante Volvo en een heel wat nieuwere, zilvergrijze niet al te grote Mercedes.

De Volvo lag voorop. Via de groepsapp hielden wij elkaar op de hoogte waar we waren en hoe we reden. In Nederland was dat nog geen probleem met al onze 3G of 4G smartphones, maar in Duitsland moesten wij ineens over op sms.

Airport Weeze

Op vliegveld Weeze aangekomen, ging Joep de Volvo naar de lang-parkeren-parking brengen en bleef ik achter met twee stuks handbagage. Aangekomen in de aankomsthal, die in Weeze meteen dienst doet als vertrekhal, keek ik meteen op de monitor met de vertrekkende vliegtuigen. Vreemd genoeg stond Valencia er niet bij, maar wel Palma de Mallorca.

‘Misschien wordt er een tussenstop gemaakt’, dacht ik naïef en ging in een koffietentje een kop koffie bestellen.

Met de koffie voor mijn neus sms’te ik naar de andere auto met verkeersleider Dolf: ‘Ik zit er klaar voor. Im einzige Kaffeezelt am Flughafen. Aber ohne wifi. Und immer noch ohne Joep. Aber mit Kaffee. Richting schwachen Kaffee. Es ist nicht zu trinken so schwach.’

Dolf: ‘Wo is der Joep?’

Ik: ‘Der bringt den/dem/die/der/das Volvo ins Long Stay Parkingplatz’, de naamvallen waren nooit mijn sterkste kant bij Duits.

Lees verder

REUNIE Bende van Ellende – het vluggertje
avatar

REUNIE Bende van Ellende

Reunie

Vorig weekend was ik een weekendje weg met enkele oude middelbare schoolvrienden. Voorheen noemden wij onszelf de Bende van 7, maar sinds Cynthia’s rijmtalent tot bloei kwam, werd het Bende van Ellende en REUNIE spreek je uit als reu-nie. Dus niet ree-uu-nie, maar reu-nie.

Er komen drie REUNIE blogs aan. Als je er geen zin in hebt, sla je ze lekker over.

Facebook

Wie Facebooket heeft het al gezien. De oude vrienden waar ik mee op stap was, waren vrienden zoals Joep, Roos, Ae (Dolf) en Herbert die wel gewend is, maar niet aan Facebook.

We gingen naar Cynthia die aan de Costa Blanca in Spanje woont.

Heel sneu voor ons.

Rita lente 2016 - REUNIE Bende van EllendeOok sneu voor Famke die niet mee kon gaan. Ze miste een weekend waarin wij in een moordend tempo:

  • een berg beklommen
  • een haventje bekeken
  • drank dronken
  • bij praatten
  • uitzichten zagen
  • zeekajakten

Lees verder