Ik ren al zo’n twee maanden niet. Mijn benen zijn té moe. Het is net of ik twee keer tien kilo de lucht in moet krijgen om mijn voeten een stuk naar voren te krijgen.
Als het lopen tegen heug en meug gaat, gaat het niet lekker. Ik besloot vlak voor Kerst dat ik beter niets kon doen, dan met tegenzin doordrammen.
Nu loop ik in het geheel niet. Al twee maanden.
Dat is raar.
Dat is wennen.
Dat is niks voor mij.
Maar ja, het is zo.
Marketing maakt meer kapot dan je lief is!Goede doelen, wie geeft er niet aan? Als je het nieuws erover mag geloven, geven wij als Nederlanders vaak en gul. Noem een droevige ziekte en er zijn talrijke inzamelacties, noem een willekeurige ramp en giro 555 van de samenwerkende hulporganisaties is in acute paraatheid.
Toch is het nog niet genoeg in de ogen van sommige van die goede doelen. Goede doelen hebben de marketing ontdekt. Maar marketing maakt meer kapot dan je lief is!
In dit blog beschrijf ik 4 dikke marketingmissers van goede doelen waardoor ze hun eigen zaak meer kwaad dan goed doen.
MarketingmissersDe marketingmissers zijn:
Aan de deur bedelen voor allerhande goede doelen ging jarenlang met van die donkergroene rammelbussen waarin je een briefje of wat kleingeld kon stoppen. Sinds enige tijd komen die nog maar heel sporadisch langs.
Het heet dat er overvallen waren op de bussen en dat die te gevaarlijk werden, maar stiekem denk ik dat het kleingeld simpelweg niet hard genoeg opschoot en dat de organisatie van al die vrijwilligers niet in verhouding stond tot de opbrengsten.
Tegenwoordig komen er frisgewassen jongens en meisjes aan de deur. Steevast met een rode/witte/groene jas aan van het specifieke goede doel en achter hun rug houden ze het papierblokje vast waarin de machtigingen zich bevinden.
Ook wel quizz genoemd…Ik ken hem al meer dan de helft van mijn leven. Hij kent mij nog niet de helft van zijn leven. Dat duurt nog precies twee jaar. Dan is dat bij mij alweer zeven jaar geleden.
Onze kinderen zijn vandaag de dag samen vier jaar jonger dan hij. Zij schelen gemiddeld negen maanden met elkaar.
Het millennium lag nog vijftien jaar in het verschiet.
Hij was ooit 25 cm groter dan ik en is tot op de dag van vandaag lang, dun en lekker!
Raadsel van de dag: wat vieren wij vandaag?
Inkoppertje: hoe oud waren wij destijds?
27 januari 2015
Ze is een paar maanden 80. Opeens zegt ze tijdens een telefoongesprek: ‘Ik denk dat ik toch wil leren mailen. Ik ben eraan toe.’
Even later: ‘Titia kan het ook.’
Nou, en als Titia het kan, dan kan zij het zeker te weten ook.
Mailen op een iPad moet kunnen lukken.
iPadEerst was er een cadeautje in de vorm van een iPad, een soortement afdankertje via Leapp. De doos gooide ze in zijn geheel weg.
‘Je hebt de oplader weggegooid!’
‘Heb je die dan nodig bij een iPad?’
ReceptieVandaag bezocht ik een bijzondere afscheidsreceptie. Onze huisarts liet een tijd terug weten dat hij ging stoppen met zijn praktijk. In zijn eigen woorden: ‘ik ga met pensioen’.
Hoezo pensioen?Met pensioen gaan is wat mij betreft voor allerlei mensen en beroepen aan de orde. Maar mijn eigen huisarts?
Lijkt me niet.
Die wil ik tot op hoge leeftijd advies kunnen vragen over alle kwalen en kwaaltjes die mij bezoeken.
De huisarts en ik, we hebben heel wat kwalen langszij gehad. Niet alleen van mij, maar ook van de andere gezinsleden.
MomentenEen paar bijzondere momenten: het huisbezoek van de dokter na de geboorte van onze IVF tweeling, zijn totaal onverwachte huisbezoek na de geboorte van onze spontane derde, alle gesprekken in de bijna twee jaar dat ik eerst diep wegzakte in een ernstige depressie en later stukje bij beetje opkrabbelde, ondertussen langzaamaan lerend hoe ik moest omgaan met die geweldige stormen van lawaai in mijn kop (tinnitus).
De maand december is gezellig. Eerst Sinterklaas met zonder Zwarte Piet. Dan allerlei feestjes en eindejaarsborrels en daarna kerstvakantie met daarin de kerstboom, veel vrije dagen en eindeloze jaaroverzichten in kranten en op TV en natuurlijk de onvermijdelijke Top 2000.
Het is laat licht en vroeg donker, maar met alle decemberglitters erbij is december toch vooral razendsnel voorbij.
Opeens is het Nieuwjaar en voor je er erg in hebt, heb je een eindeloos lange, saaie januarimaand voor de boeg. Er is geen maand in het jaar die zo verfoeilijk saai is als januari.
Tot en met 1996Althans, dat was voor mij zo tot en met 1996.
Om de maand nog een beetje draaglijk te maken, liet ik jarenlang de kerstboom staan tot in februari.
In 1997 kwam daar voor eeuwig verandering in. Vanaf dat jaar is januari helemaal zo saai niet meer.
Dit jaar heb ik geen goede voornemens. Ik heb er een stuk of zes van.
GewichtIk wil geen kilo’s kwijt.
Als ik in de vroege ochtend in mijn nakende niksje op de weegschaal sta, telt het rotding helaas weer een paar kilo boven de magische grens van 70 (die ik nooit wil passeren), maar ik ga geen moeite doen ze te laten verdwijnen.
Ik hoop gewoon heel hard dat het vanzelf gaat en anders koop ik een andere weegschaal.
Ik zet mezelf dus niet op dieet.
Hoera voor dit geen goede voornemen!
Ik wil dit jaar niet vier keer per week sporten. Ik ben al heel blij als ik tot drie keer kom en ook bij twee keer ben ik al tevreden. Want in tegenstelling tot wat dit blog doet suggereren, ben ik niet altijd even fanatiek aan het sporten.
In de meest optimale variant loop ik drie keer per week hard en voeg daar nog een wekelijks uurtje spinnen aan toe. Maar de meest ideale variant wordt regelmatig een halt toegeroepen door allerhande blessures. Het is de laatste maanden weer prijs op dat vlak. Vlak voor de Zevenheuvelenloop ging het weer mis met een pijnlijke linker kuit, die is ondertussen via een pijnlijke rechterknie omgevormd naar een zeurende linker achillespees.
Tsja. Het lijf wil niet zo hard meer als de geest.
Zomaar wat statistieken over mijn blog in 2014 kun je hier vinden.
31 december 2014 – 1 januari 2015
Het onvoorstelbare in 25+2 beelden en 52 woorden
Onvoorstelbaar argeloos
Onvoorstelbaar berekenend
Onvoorstelbaar curieus
Onvoorstelbaar duivels
Onvoorstelbaar efficiënt
Een paar keer per week fiets ik sinds juni van dit jaar van mijn huis naar de locatie van een van mijn opdrachtgevers op bedrijventerrein Papendorp.
Zijstap 1: hoe noem ik de mensen die mij als (z)zp’er betalen? Zijn dat opdrachtgevers of klanten? Is daar verschil tussen?
In mijn hoofd heb ik deze route een naam gegeven. Het ritje heet: ‘van ergens naar nergens’.
Het ene moment fiets ik nog door de stad en ineens beland ik in het nergens van oude nieuwbouw met grote verkeersaders. Officieel ben ik dan nog steeds in de stad, maar gevoelsmatig heb ik de prettige drukte van de stad allang achter me gelaten en fiets ik via een soort niemandsland naar de dode omgeving van een kantorenterrein.
Fietsend deel ik de route in vieren.
Zijstap 2: ik hak al mijn hele leven lang alle routes die ik vaak rijd in partjes. Ongeacht het vervoermiddel dat ik gebruik en ongeacht de richting die ik op ga. Ben ik daar uniek in?
Deel 1 – (bijna) thuisVia het oude park fiets ik langs mooie oude huizen naar de achterkant van het Spoorwegmuseum. Het stoplicht bij de spoorwegovergang is een hinderlijke vertragingsfactor. De kleur van het licht heeft alleen invloed op de manier waarop ik om me heen kijk. Bij rood en oranje uiterst oplettend, bij groen iets gemakzuchtiger.
Bij het stoplicht eindigt het eerste deel van de route of start het laatste deel van de route. Ik moet nog een heel eind of ik ben er bijna.
Zijstap 3: hoe komt het dat het eerste en laatste deel van een route die je vaak rijdt, altijd het kortst lijken?
