PufHet is zover.
Ik ben in de overgang.
Onomstotelijk. Onweerlegbaar.
Ontiegelijk onomstotelijk en ontzettend onweerlegbaar.
Buiten is het warm. Ik heb het warmer.
Iedereen transpireert een beetje. Ik zweet als een otter.
Kleding wordt licht vochtig. Bij mij is het doorweekt.
Het is duidelijk.
Het is zover.
Summer Getaway 2014It’s late September and (almost) all employees of High Tech Solutions gather with their spouse in ’s Hertogenbosch, which is in the Netherlands also knowns as ‘Den Bosch’, for the traditional summer-getaway.
We meet in the first restaurant of the afternoon.
At the table, alongside Dutch there sounds a mix of Chinese, Indian, Egyptian, Turkish and English. About 25 percent of the High Tech’ers comes from abroad. Everyone is highly educated and for everyone it is relatively easy to communicate in English. In the high tech world of today this is nothing special. The huge labor shortage for Embedded Software Engineers in the Dutch labor market is to blame. We import more and more techno-knowledge, High Tech Solutions is in that respect no exception.
I’m still unaccustomed to this phenomenon. The work of these engineers is quite abstract to me, trying to imagine how it is when you fly halfway around the world to work here is even more abstract. I try imagining me and my family flying tomorrow to Australia or Canada to work there. I feel admiration for this enterprising young people.
After the starter, for the Indians in vegetarian version, we all go toward the Binnendieze, a real river in the downtown area, where we will make a boat trip. Fellow Ardjan will simultaneously translate our guide for the foreign High tech’ers.
I have often been in Den Bosch, I’ve worked there even almost two years, yet I’m amazed that there runs 3.5 kilometer of canal under the city. I’ve never known that. Our foreigners however find it quite normal: ‘Typically Holland, so many channels’.
We navigate through narrow canals that are largely covered. For centuries the canals were a source of life and work. There used to be fifty breweries in the city that made the beer to fed the young and the old.
Woorden spelen tikkertje in mijn hoofd
Gebruiken mijn bloedbaan als glijbaan
Razen door mijn hart
Winnen aan kracht in mijn longen
Zien de emoticons touwtjespringen in mijn buik
Buitelen door mijn zenuwbanen
En houden mij uit de slaap
5 oktober 2014
Het was een mooie dag vandaag.
Zoals altijd.
57:13 is niet zo snel als vroeger.28 september 2014
Mijn eerste personeelsuitje bij FRISS, waar ik sinds een dikke maand HR Manager ben, zou gaan bestaan uit een middagje raften door een wildwaterrivier en daarna uit-eten met zijn allen.
Ik schreef er dit blog over. Althans over het raften, want het eten moest ik vanwege deelname aan de Veluweloop laten schieten.
Het blog verscheen eerder deze week op de website van FRISS.
Hoezo wildwaterrivier? In Nederland is toch nergens wild water? Laat staan dat er een wildwaterrivier ergens zou zijn! Wij Nederlanders hebben alleen tamme riviertjes zoals daar zijn de Rijn, Waal, Maas en IJssel. Ter compensatie zijn die weliswaar groot en breed, maar wild worden ze nergens.
Gingen we misschien collectief afreizen naar de Ardennen of nog verder naar het zuiden, ergens in de Ardèche of Pyreneeën?
Neen. Geenszins.
We moesten naar Zoetermeer.
Nu heb ik Zoetermeer altijd het Eindhoven van het westen gevonden. Een nieuwbouwnegorij. Maar Eindhoven is tegenwoordig helemaal ‘hip and happening’, dus misschien is Zoetermeer ook wel wilder dan ik in gedachten had.
KunstrivierEenmaal in Zoetermeer aangekomen, waar we eerst verkeerd reden, maar dat hoort nu eenmaal zo in nieuwbouwomgevingen, die zijn speciaal aangelegd om verkeerd te rijden, bleek er een heuse nep-wildwaterrivier te zijn.
Op deze circa 500 meter kunstrivier zouden wij gaan raften.
Leg je hoofd
In mijn schoot
Vergeet je zorgen
Voel je zwaar
Praat je licht
Weet je geborgen
Ga niet weg
Sta eens stil
Bij nu en morgen
25 september 2014
SpeltJe kunt er niet langer omheen. Spelt verovert de voedingswereld.
Ik doe er aan mee. Ik eet spelt. Speltbrood. Speltbeschuit. Speltcrackers. Spelteierkoek. Spelt is vooral lekker met verse aardbeien. Dat ligt overigens niet aan de spelt. Of is het ‘het spelt’?
De voordelen zijn mega. Vooral voor de bakkers van deze wereld, want spelt is duur. Ook marketeers doen goede zaken. Wie anders kan schrijven: ‘Met dit brood/beschuit/bolletje gaat u op weg naar een nieuwe leefwijze die u helpt uzelf fitter te voelen en in balans te zijn. Spelt is een levensstijl, uw levensstijl!’
Toe maar!
Om het nog gezonder te maken, is oerspelt uitgevonden. Dat is gewone spelt waar heel hard tegen wordt geroepen ‘oer’-‘oer’-‘oer’. Je begrijpt, dan wordt het vanzelf oer.
Spelt is een nieuwe religie. Spelt is een nieuwe weg. Spelt is verlossing.
Met spelt word je gelukkig. Neen, je bént het al.
Ik spelt dus ik ben.
Eind augustus was ik bij de zomerborrel van de Academie voor Cultuurmanagement waarbij ik ben betrokken als docent HR innovatie en duurzame inzetbaarheid. Tijdens deze borrel werd een workshop gegeven over ‘geluk’.
Deze workshop werd gegeven door Patrick van Hees. Hij schreef het boek ‘De Geluksprofessor’. Na afloop kregen alle aanwezigen het boek mee. Eenmaal aan het lezen geslagen, bleek het boek een managementboek dat verstopt zit in een roman.
Toen ik vorige week het verhaal ‘Van mens naar slak’ schreef over Gerrit Schipper die stierf aan A.L.S., moest ik denken aan de lessen uit De Geluksprofessor.
Citaat uit het boek (p.219): “Ik projecteer een dia, met daarop de volgende punten:
Bevlogen begin ik het model uit te leggen: ‘The Road to Happiness’ bestaat uit drie Wegwijzers die u helpen om uw geluksgevoel te optimaliseren…. U kiest bepaalde doelen, die bij u passen. Dat noemen we intrinsieke doelen.”
Gerrit hield zichzelf langer in leven, letterlijk zelfs, door steeds nieuwe doelen te stellen. Hij bleek geen maanden meer te hebben zoals de artsen voorspelden, maar nog anderhalf jaar. Gerrit had in zijn geheel heel goed begrepen hoe geluk in elkaar zit. Ondanks zijn perspectief op een kort leven met ogenschijnlijk weinig kwaliteit van leven.
Een waar gebeurd verhaal over ALS‘Het is heftig om een compleet mens in een paar jaar tijd te zien veranderen in een grote slak’, zo vat Robert in een zin het ziekteproces samen dat zijn vriend Gerrit heeft doorgemaakt.
Robert spreekt ALS tijdens ons gesprek consequent uit als Aa-El-Es: ‘Door A-L-S is geen enkele beweging meer mogelijk, alles is slap, zoals ook een slak een slap wezen is. Het begint bij de voeten, dan de benen en het gaat verder tot op een gegeven moment ook het hoofd moet worden ondersteund. Alleen de hersenen blijven tot op het laatst volledig en zonder mankeren functioneren. En, wreed genoeg, de pijnreceptoren. Als je A-L-S krijgt, ga je niet alleen dood, je hebt tijdens de ziekte heel veel pijn’.
De Ice Bucket Challenge (#IBC) was de vooral op sociale media razend populaire actie waarbij je moet dokken voor het goede doel te weten A-L-S, tenzij je een emmer ijskoud water met ijsklontjes over jezelf heen goot of liet gooien. De actie was een doorslaand succes, er waren en zijn zoveel filmpjes online te zien, dat er ook alweer over werd geklaagd en er persiflages verschenen op diezelfde Social Media. Ook in financiële zin was (is) het een succes want de Stichting ALS ontving ruim 1 miljoen euro aan donaties. Een substantieel deel van de ijsklontjesgooiers deed dubbel mee, met een filmpje én een donatie.
Ik werd genomineerd voor de #IBC door Marian, een longtime hardloopvriendin, en in haar nominatie voegde ze er meteen een opdracht bij; ik kon wel wat extra publiciteit genereren via mijn blog. Dat heb ik ter harte genomen.
Ik heb met haar man Robert gesproken over Gerrit Schipper, zijn studievriend bij wie in 2010 de diagnose A-L-S werd gesteld. Dit verhaal is de weerslag van ons gesprek. Ik heb het laten goedkeuren door de nabestaanden van Gerrit, hierdoor kende dit verhaal een langere ‘productietijd’ en komt de publicatie ervan nu de #IBC alweer een tijdje over zijn hoogtepunt heen is. Desondanks hoop ik dat het goed gelezen en liefst ook gedeeld wordt.
Ik heb nieuwe hoorapparaten.
‘Lekker belangrijk dan.’ Ik hoor het je zeggen.
‘Ja, toch wel.’
Je krijgt in Nederland niet zomaar hoorapparaten, nieuw of niet. Zeker hoorapparaten voor tinnitus krijg je ze niet zomaar.
Daar zijn regels voor en voorschriften en er komt een heel legertje hulpverleners aan te pas. En als je die allemaal bent gepasseerd komt de zorgverzekering met eisen en voorwaarden.
Heus, je krijgt ze niet voor niks. En daar bedoel ik niet je hoorproblemen mee.
Voordat ik iets vertel over mijn nieuwe hoorapparaten, moet ik een bekentenis doen. Ik heb het nooit over hoortoestellen of hoorapparaten, ik zeg altijd gehoorapparaten.
Dat is fout.
Je hebt iets aan je gehoor waardoor je niet goed kunt horen, daar heb je geen gehoorapparaten bij nodig maar hoorapparaten, want je kunt er beter mee horen. En horen, dat weet iedereen, doe je met je oren.
Toch is het lastig de logica te bewaren. Want je kunt ook voelen en dat doe je juist liefst mét gevoel. Gevoelens kunt je voelen, maar gehoor kun je niet horen.
Ik dwaal weer eens af. Afdwalen. Wat iets anders is dan afdalen.
Aaargh….
