Hadden we maar…

Mijn vader zei altijd: ‘Als hadden komt, is hebben te laat’. Dat gezegde heb ik zo vaak gehoord, dat ik iedere keer als ik denk ‘had ik maar…’, mijn interne criticus hoor antwoorden: ‘…dan is hebben te laat.’ Typisch gevalletje van jammer. Niet meer over nadenken en de zaken een volgende keer anders aanpakken.

Gisteren beleefden wij de Pheidippidesloop, de jaarlijkse estafettemarathon van mijn atletiekvereniging U-Track. Deelnemers en vrijwilligers waren lovend en enthousiast. Het prachtige weer droeg op haar beurt een flinke dosis extra genoegen bij. Geen vuiltje aan de lucht zou je zeggen.

Toch niet, want er waren wat mij betreft toch een aantal hadden-is-geen-hebben-momenten. Dit blog gaat alleen daar over.

Het ‘normale’ verslag met foto’s, twitterverslag en uitslagen vind je op de site van U-Track en wel hier.

1. Schrik vanwege schrikhekken

Sponsor KWS levert al jaren gratis, maar niet voor niks, allerlei afzetmaterialen voor weg en parcours. Stiekem is er in de loop van de jaren eerder meer dan minder bijgekomen. Daar moppert KWS nooit over. Het bestellen gaat reuze informeel. We bellen om het te regelen, bevestigen dat per mail en klaar is Kees. In de week voorafgaande aan de loop nemen we nog eens telefonisch contact op en spreken de tijd af dat we op vrijdagmiddag hun kar kunnen ophalen met daarin alle afzetmaterialen.

Toen we vrijdag bij KWS kwamen bleken ze geen schrikhekken in voorraad te hebben.

Oeps, foutje. Bedankt!

Op de foto zie je op de achtergrond twee schrikhekken. Ze zijn groot, zwaar en log en je moet ze met zijn drieën in elkaar zetten, twee mensen houden de stalen voeten vast en de derde kan vervolgens het houten hek in de voeten plaatsen. We gebruiken ze om een stuk openbare weg van 250 meter af te zetten.

Rond versus vierkant

Gelukkig waren de verkeersschilden (op de voorgrond op de foto) er wel, zoals ook 25 grote pylonen en vijf pakken van 500 meter roodwit afzetlint.

Van ongeveer de helft van de verkeerschilden was een verkeerde voet geleverd. De schilden hadden een vierkante vergrendeling en tien van de twintig voeten bleken een ronde opening te hebben.

Oeps, foutje. Bedankt!

Gelukkig hadden we er maar tien nodig.

Brief beter dan mail?

In een eerder jaar bleken alle materialen er wel te zijn, maar was er geen kar. Onze les in dezen is: we moeten onze reservering per e-mail bevestigen en dat daarna nogmaals per brief dunnetjes overdoen.

Nu hebben we hals over kop bij de concurrent dranghekken gehuurd. Onze wegopbouwploeg was er ons dankbaar voor want deze dranghekken zijn veel handzamer dan de zware hekken die anders werden gebruikt. Volgend jaar dus geen schrikhekken meer maar dranghekken.

En zo leefden ze toch nog lang en gelukkig…

Neen, geenszins, de parcoursopbouw was… Tsja, dat kan een stuk beter.

2. Parcoursopbouw

Het afzetten van onze korte (4,1 km) en lange (6,8 km) etappe gebeurt al sinds jaar en dag door drie parcoursploegen die ieder uit twee man bestaan. Twee fietsploegen en een autoploeg.

De parcoursdelen heten al sinds mensenheugenis sectie 1, 2 en 3. Dit jaar noemden wij ze: sectie ‘A27 en kort’, sectie ‘ver’ en sectie ‘dichtbij baan’. Dat alleen was al reden voor de eerste discussies over de vraag of: ‘sectie ver hetzelfde was als sectie 2 of was het sectie 3 en waarom heten ze niet gewoon sectie 1, 2 en 3?!’

Daar stond ik met mijn goede gedrag.

Voor het heldere beeld; ik was gisteren opperhoofd parcoursopbouw. Deze taak zou eigenlijk door een ander teamlid worden uitgevoerd en ik zou me alleen bezighouden met de opbouw van het start en finishgebied maar door onvoorziene persoonlijke omstandigheden kon mijn maatje er gisteren plotseling niet bij zijn waardoor ik verantwoordelijk was voor de hele opbouw van het parcours.

We hadden de drie secties keurig op volgorde klaargezet, alle pijlenbordjes nagekeken en gerepareerd en vers afzetlint geregeld.

Mannenwerk

Voor het geval je het nog niet wist; er zijn dingen die gewoon nìet door vrouwen worden gedaan. Eén zo’n ding is: een parcours opbouwen. Dat is echt MANNENWERK. En voor we daar een Hoekse of Kabeljauwse twist van maken; hier is niks mis mee.

Bij een evenement als dat van ons staan vrouwen achter de bar en bouwen mannen het parcours op. Punt uit.

Het is echt al erg genoeg dat die mannen hun instructie van een vrouw moeten ontvangen. Zeker als die dame op zeker moment behoorlijk geërgerd terugbijt na de zoveelste ‘maar…’:

‘Hierover hebben we GEEN DISCUSSIE, we doen het ZOALS ÍK HET ZEG’.

Jazeker, dit machtswoord is gisteren gesproken. De ergernis betrof natuurlijk die eeuwige ‘maars’ van de heren, maar was er zeker ook omdat pijnlijk duidelijk werd dat we te laks met het parcours waren omgegaan. Een typisch gevalletje…

Oeps, foutje. Bedankt.

Voor volgend jaar moeten we beslist een goede instructie uitschrijven voor zowel de drie parcourssecties als voor de opbouw van het start en finishgebied.

Ongeveer 3 km bestaat niet

Ik hoorde mezelf op zeker moment zeggen:

‘Het 3 km-bordje moet ongeveer 150 meter na het derde bruggetje’.

De reactie: ‘dat bestaat niet voor atleten. Wat nou ‘ongeveer 3 km’? Je wilt als atleet weten hoe hard je loopt en of je nog wel op het goede tempo loopt. 3 km moet exact 3 km zijn’.

Deze fietsploeg had gelukkig een kilometerteller op een van de fietsen dus zij fietsten vanaf de start het parcours af en wisten aldus te vermelden dat het 3 km bordje 50 meter vóór het derde bruggetje was.

Oeps, foutje. Bedankt.

Verbeterpuntje

Een van onze teamleden merkte ’s avond op dat als we de route nog eens precies nameten we alleen een foto hoeven te maken van de plaats waar alle km-bordjes horen en dan per sectie een instructie uitschrijven met die foto’s erbij.

Ja, dat is een goed idee. Gaan we doen.

3. Groei van de loop

De startnummers die we gebruiken zijn als volgt opgebouwd: de twee laatste cijfers vormen het nummer van de ploeg, het eerste cijfer geeft aan welke loper je in volgorde  bent. Startnummer 444 betekent aldus dat je de vierde loper bent van ploeg 44. Er zijn zeven etappes dus de laatste loper van ploeg 44 heeft startnummer 744 en de eerste heeft 144.

Bedrijven en familieteams

Deze startnummeropbouw maakt het mogelijk om, zonder heel ingewikkeld te hoeven doen, te groeien tot maximaal 100 ploegen. De groei die we realiseren halen we voornamelijk uit bedrijventeams.

Daarnaast zie we een groeiend aantal familieteams waarbij soms drie generaties meelopen in een team en andere familie gezellig komt aanmoedigen.

Voor beide soorten teams geldt dat als ze eenmaal meedoen, we ze meestal zien terugkomen in volgende jaren.

Voor een bedrijf is het een goedkoop (42 euro) teamuitje, collega’s doen iets sportiefs in een ontspannen context en het evenement is nog goed georganiseerd ook. Althans, het meeste, maar daar gaat dit blog niet over.

Al jaren is het plan om bedrijven in de directe omgeving van de baan aan te schrijven en te vragen mee te doen met een of meerdere ploegen. Maar evenzo vele jaren komen we er steeds niet toe. ‘Te druk’, ‘het kan morgen ook nog’ en voor je het in de gaten hebt zit je in de fase van ‘och, hadden we maar…’.

Niet echt een foutje. Maar toch. Bedankt.

Voornemen

Volgend jaar starten we écht eerder met het werven van nieuwe bedrijven en familieteams!

27 oktober 2013

PS

Onderstaand korte (1:49 minuten) filmpje van de start is wat bibberig, maar dat krijg je als je filmt en tegelijkertijd het startschot moet lossen zoals Kees van Amerongen deed. Het geeft een goed beeld van de gemoedelijke sfeer bij ons evenement. En leuk dat Pheidippides ook nog reclame maakt voor mijn blog! Hij verwijst naar het verhaal dat ik schreef over de loop van 1978 tot nu.