Blog (1) voor FRISS

Mijn eerste personeelsuitje bij FRISS, waar ik sinds een dikke maand HR Manager ben, zou gaan bestaan uit een middagje raften door een wildwaterrivier en daarna uit-eten met zijn allen.

Ik schreef er dit blog over. Althans over het raften, want het eten moest ik vanwege deelname aan de Veluweloop laten schieten.

Het blog verscheen eerder deze week op de website van FRISS.

Wildwaterrivier?

Hoezo wildwaterrivier? In Nederland is toch nergens wild water? Laat staan dat er een wildwaterrivier ergens zou zijn! Wij Nederlanders hebben alleen tamme riviertjes zoals daar zijn de Rijn, Waal, Maas en IJssel. Ter compensatie zijn die weliswaar groot en breed, maar wild worden ze nergens.

Gingen we misschien collectief afreizen naar de Ardennen of nog verder naar het zuiden, ergens in de Ardèche of Pyreneeën?

Neen. Geenszins.

We moesten naar Zoetermeer.

Nu heb ik Zoetermeer altijd het Eindhoven van het westen gevonden. Een nieuwbouwnegorij. Maar Eindhoven is tegenwoordig helemaal ‘hip and happening’, dus misschien is Zoetermeer ook wel wilder dan ik in gedachten had.

Kunstrivier

Eenmaal in Zoetermeer aangekomen, waar we eerst verkeerd reden, maar dat hoort nu eenmaal zo in nieuwbouwomgevingen, die zijn speciaal aangelegd om verkeerd te rijden, bleek er een heuse nep-wildwaterrivier te zijn.

Op deze circa 500 meter kunstrivier zouden wij gaan raften.

Voorbereiding

De voorbereiding gaf al genoeg reden tot het slaken van wilde gilletjes. Althans onder de dames, want de mannelijke collega’s zouden ons zomaar zien in badpak, triathlonpak of inimini bikini.

Ik moest vervolgens mijn contactlenzen uitdoen.

Hierdoor zag ik niets van alle mannelijke collega’s in stoere zwarte wetsuits, althans ik zag wat vage zwarte vlekken met iets dat op een hoofd leek erboven (ik heb -6,5). Van de vrouwelijke collega’s zag ik niet meer dan wat ranke contouren en vage vlekken waar ik charmante waterschoentjes vermoedde.

Wetsuit

Beslist opbeurend was het feit dat ik een maat small kreeg toebedeeld als wetsuit. Degene die echt small verdienen verzopen in het pak, maar dat terzijde. In een wetsuit lijkt zelfs de dikste bierbuik maar een minuscuul heuveltje. Het is een onderschat kledingstuk, het doet wonderen voor een gevoel van stroomlijning, ook als die feitelijk allang tot het verleden behoort.

Na het wetsuit volgde een zwemvest en een helm. Het geheel ziet er dan als volgt uit:

Deze 25 als Michelin-mannetjes uitgedoste FRISSe collega’s zouden het allemaal gaan doen: in een rubberbootje omhoog via een lopende band om daarna de vrije val van de wild kolkende neprivier mee te maken.

Zwemmen in een wetsuit

Voordat het onderdeel ‘rubberboot’ begon, moesten we eerst allemaal het water in. ‘Dan hebben jullie dat maar gehad’, zo sprak de instructeur. Hij gaf er nog een kleine instructie bij met woorden als ‘veiligheid’, ‘zwaaien’, ‘hulp-roepen’ en zo meer. Ik luisterde met een half oor. Het water trok enorm. Wat leek me dat leuk om daar in te springen!

Toen het zover was dat we in het water mochten, was ik er als de kippen bij.

Oeps!

Eenmaal in het water draaide ik me op mijn rug en zwaaide naar de hele groep die nog op de kant stond. Acuut werd ik besprongen door een van de helpers. Zwaar beledigd riep ik: ‘Laat me los!!’

Ter verklaring van mijn beledigde gemoedstoestand: in mijn jeugd haalde ik vijf zwemdiploma’s (A tot en met E) en menig zwemkampioenschapstitel. Niemand hoeft mij boven water te houden, dat doe ik zelf wel.

Maar geoefend zwemmer of niet, de helper liet me niet meer los. Pas waar het water rustiger werd, liet hij zijn greep verslappen waardoor ik me los kon wurmen en zelfstandig naar het trapje kon bewegen. Eenmaal op de kant nog wat na-mopperend werd me duidelijk waarom ik in de kraag was gegrepen; ik had gezwaaid naar de collega’s en zwaaien was nu net wat je moest doen om hulp te krijgen.

Oeps! Toch beter luisteren naar de instructies de volgende keer…

Commando’s

We werden verdeeld over zo’n vijf rubberboten. Ik zat in de grootste variant waarin tien FRISS’ers en twee instructeurs pasten. De instructies waren eenvoudig.

‘Voor’: iedereen roeit met zijn peddel naar achteren waardoor de boot naar voren gaat. Dit is onvervalste roeilogica.

‘Achter’: idem als ‘voor’ maar dan net andersom.

‘Rechts-voor’: alleen de mensen aan de rechterkant van de boot peddelen naar achteren. ‘Links-voor’ betekent hetzelfde maar dan voor de mensen die links zitten. Tsja, roeilogica…

Zo kwamen ook ‘links-achter’ en rechts-achter’ nog aan bod.

De laatste twee commando’s bleken ‘rock and roll’ en ‘positie’ te zijn. Bij het eerste moeten we met zijn allen in de kuip gaan zitten, bij het tweede moesten we juist weer op de rand plaatsnemen. Rare jongens, die Zoetermeerders.

Het wilde water

Via de lopende bootband ging het omhoog. Eenmaal boven even wat peddelen en daarna was er geen houden meer aan: draaiend, roeiend, kolkend, gillend en water-makend ging het in snel tempo naar beneden.

Het was, zoals wij in Eindhoven zeggen, KEI-LEUK!

Nog sterker, het was in een woord FANTASTISCH!

Of, zoals ze in Zoetermeer en omstreken zeggen, het was BIZAR!

Vooral ook omdat onvermijdelijk bij iedereen het kleine jongetje of meisje tevoorschijn kwam. Normaal gesproken zit dat kleine kind verborgen achter serieuze kleding, snelle laptops, gewichtige lease-auto’s om nog maar te zwijgen van vakmanschap en liefde voor het werk en het bedrijf.

Het was een verFRISSend uitje. Letterlijk en figuurlijk.

27 september 2014

PS:

Het blog op de website van FRISS vindt je door hier te klikken.

2e PS:

Het bovenste gifje (bewegende foto) heb ik zelfgemaakt op gifsoup.com. Een paar seconden selecteren uit een filmpje op youtube en klaar ben je. Die houd ik erin. JEUH!

Voor dit gifje heb ik een filmpje gekozen over de wildwaterbaan in Zoetermeer. Best spectaculair!