Complicaties

Het woord klinkt al niet leuk: complicaties.

De feiten zijn nog veel minder leuk: pijn, nog eens pijn en weer een abonnement op bezoekjes aan het ziekenhuis.

Ik dacht dat ik het allemaal gehad had en de oogperikelen achter me kon laten en mijn leventje als blindiaan opgewekt verder kon leven.

Nee, dus.

Ik zag over het hoofd dat er zoiets bestaat als complicaties.

Huistartsenpost

Gisteravond stikte ik van de pijn en ben ik op aandringen van de-man-over-wie-ik-niet-schrijf, met hem en mijn paspoort naar de huisartsenpost gegaan. Daar werden we na een half uur wachten geholpen door een vriendelijke vrouwelijke huisarts die zich voorstelde als Huisarts De Cock. Met Cee, Oo, Cee, Kaa, dacht ik er achteraan, maar dat zei ik niet.

Ze mat mijn bloeddruk, die andermaal veel te hoog was, en keek met een lichtje in mijn blinde oog. Dat oog ziet geen steek, maar liet me wel vergaan van de pijn. Het was een stekende pijn en hij trok door naar mijn voorhoofd. Het oog zelf was rood dooraderd.

Overleg met een oogarts op afstand volgde. Of eigenlijk volgde eerst een ruim kwartier aan pogingen om de oogarts op afstand te bereiken.

Eindelijk, na een poging of zes, was er contact.

‘Met Huistarts De Cock’.

Dat kon natuurlijk ook gewoon De Kok zijn.

Of heel sjiek De Cocq.

Misschien De Kock.

Of wie weet De Kocq.

Huisarts De Cock sprak met de oogarts aan de telefoon waar wij bij zaten. Een medische woordenwisseling heeft een heel eigen dynamiek.

‘Ik heb hier een patiënt die bekend is met een ooginfarct met een dubbele vaatafsluiting. Zij is ook bekend met hoge bloeddruk en zij is bekend bij de vaatspecialisten van het Diakonessenhuis.’

Jazeker, ik ben bekend met en bij van alles. Ik ben zo bekend. Een lokale bekende. Dat ben ik.

Maar eerlijk is eerlijk, deze huisarts was heel vriendelijk en heel medelevend. Veel medelevender dan mijn eigen nieuwe huisarts. Ik heb niet het idee dat die bekend is met mij.

Het eind van het liedje was dat ik met een forse pijnstiller, een pijnkiller, oogdruppels en een voorlopige diagnose naar huis ging. De diagnose was: een verhoogde oogboldruk. Ik kreeg een papier mee dat luisterde naar de titel: ‘oogdruppels bij glaucoom’.

Ik slikte de pijnkiller en druppelde mijn blinde oog waardoor de pijn week en ik als een roosje sliep.

Oogarts

Deze ochtend volgde een spoedbezoek aan de oogarts. Deze keek eens goed, en toen nog eens. Het goede nieuws was dat het geen glaucoom was, maar er bleek een bloeding ín de oogbol te zijn als gevolg van woekering van nieuw-vaten in het netvlies en de iris.

Ik wist meteen weer wat het gezegde ‘van de regen in de drup’ betekent.

Nieuw-vaten zijn slecht van kwaliteit waardoor ze vocht lekken en er bloedingen ontstaan. Het zijn heel hygiënische bloedingen, want je morst er geen druppel van. Wel wordt het wit van de oogbol zo langzamerhand roze van de adertjes. Het ziet eruit alsof ik heel lang en heel hard heb gehuild. Uit één oog.

Vanaf nu ben ik ook bekend met één huilend oog, dat pijn doet bovendien.

Spoedbehandeling

Volgende week ben ik weer vaste bezoeker van het Diak. Eerst weer een ooginjectie à la Slagerij Van Kampen en daarna een aantal laserbehandelingen. De nieuw-vaten moeten worden aangepakt.

Het is een flinke domper. Ik dacht net begonnen te zijn aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Weliswaar als blindiaan, maar dan toch als blindiaan met een aardige dosis levenslust. Dat de inhoudspagina van die nieuwe fase zomaar weer ineens wordt gedicteerd door een lijf met kuren is een hard gelag.

Liever was ik niet bekend geraakt met complicaties.

Maar lieverkoekjes worden niet gebakken, daar ben ik mijns ondanks zeer bekend mee.

23 oktober 2015