Complicaties
Het woord klinkt al niet leuk: complicaties.
De feiten zijn nog veel minder leuk: pijn, nog eens pijn en weer een abonnement op bezoekjes aan het ziekenhuis.
Ik dacht dat ik het allemaal gehad had en de oogperikelen achter me kon laten en mijn leventje als blindiaan opgewekt verder kon leven.
Nee, dus.
Ik zag over het hoofd dat er zoiets bestaat als complicaties.
Huistartsenpost
Gisteravond stikte ik van de pijn en ben ik op aandringen van de-man-over-wie-ik-niet-schrijf, met hem en mijn paspoort naar de huisartsenpost gegaan. Daar werden we na een half uur wachten geholpen door een vriendelijke vrouwelijke huisarts die zich voorstelde als Huisarts De Cock. Met Cee, Oo, Cee, Kaa, dacht ik er achteraan, maar dat zei ik niet.
Ze mat mijn bloeddruk, die andermaal veel te hoog was, en keek met een lichtje in mijn blinde oog. Dat oog ziet geen steek, maar liet me wel vergaan van de pijn. Het was een stekende pijn en hij trok door naar mijn voorhoofd. Het oog zelf was rood dooraderd.
Overleg met een oogarts op afstand volgde. Of eigenlijk volgde eerst een ruim kwartier aan pogingen om de oogarts op afstand te bereiken.
Eindelijk, na een poging of zes, was er contact.
‘Met Huistarts De Cock’.
