Pijn
Er is pijn en pijn.
Je kunt overgeven van de pijn. Ik had weleens gehoord dat dat kan, maar ik wist niet dat ik het kon.
Nu weet ik het. Liever had ik het niet geweten. Er is helse pijn voor nodig. In mijn geval een helse, stekende hoofdpijn, die begint in mijn blinde oog om daarna omhoog te trekken over mijn voorhoofd in een baan zo breed als mijn wenkbrauw om te eindigen ergens bovenop mijn hoofd waar het lijkt alsof iemand een ijzeren pin door mijn schedel duwt en die pin door steekt recht in mijn zieke oog. Het oog barst uit zijn voegen en doet een onbeschrijflijk en afgrijselijk soort pijn.
Ik ben een en al pijn.
Mijn waarneming is beperkt tot een lam gevoel van pijn. Ik ben doodop, wil alleen maar weg-zijn, wil slapen, de wereld niet bewust meemaken. Laat me weg-zijn. Laat me niet-voelen.
Ik tref mezelf terug in bed, de gordijnen zijn dicht en ik slaap. Ik slaap de pijn weg.
Uren later en een pijnstiller waarvoor ik een maagbeschermer moet slikken verder, kom ik terug in het land der levenden. Zonder pijn ben ik alleen dood- en doodmoe.
Ik ben uitgewoond.
Ziekenhuis
De laatste drie weken ben ik weer kind aan huis in het Diakonessenhuis. Op de afdeling Oogheelkunde kennen ze me nu allemaal. De vrolijke medisch secretaresse die alweer maanden geleden zo haar best deed de afspraken zo te plannen dat het mij het best paste, is alweer terug van haar zwangerschapsverlof. Ze kreeg een zoon. Het leven gaat hoe dan ook door.
Het voordeel van mijn nieuwe status als vaste klant is dat ik niet meer eindeloos hoef te wachten.
Ik loop van de ene kamer naar de andere en zit in de wachtruimtes nergens langer dan vijf minuten. Overal hangen bordjes dat er patiënten zijn die eerder worden geroepen dan anderen. Waarom dat zo is, wordt vaag gehouden, het heeft met onderzoek te maken of behandelingen. Nu weet ik dat het daar niks mee te maken heeft, de vlotte doorgang is voor de vaste klanten. Dat zijn de mensen die twee tot drie keer per week de poli bezoeken, en dat weken achter elkaar.
In een van de wachtruimtes hangt een prent van Rosita Wachtmeister. Zoiets valt mij op. Je kan er als ziekenhuis een heel thema van maken, alleen kunstenaars ophangen en neerzetten die iets met ‘wacht’ in hun naam of het kunstwerk hebben.
