In memoriam: Anne Weyers-de Ruiter
6 maart 1963 – 12 april 2021
~~~
Anne Weyers
Op 12 april 2021 stierf een van mijn hardloopvriendinnen: Anne Weyers. Dit blog schreef ik ter nagedachtenis aan haar en aan alle duurlopen en trainingen die we samen deden in het Zeister Panbos.
Op de kaart staat haar laatste boodschap.
Enkele jaren geleden nam mijn leven een wending waar ik erg van schrok. Die me ontregelde, me verlamde.
Vol goede moed had ik echter die uitdaging ook al snel omarmd.
Nu echter – hoe hard ik ook knijp – glipt het leven als fijn zand weg tussen mijn vingers.
Hoe graag zou ik nog heel lang met jullie op willen trekken. Met jullie willen genieten, lachen en ernstig zijn…
Maar dat gaat me nu niet meer lukken. Weet dat ik me rijk voel als ik terug kijk op mijn leven.
Anne
Vier weken voor haar sterven was ik voor het laatst bij haar. Als altijd de laatste jaren was ze opgewekt en klaagde nergens over. Beide wisten we dat het de laatste keer was dat we elkaar zouden zien en spreken. Ik kwam om afscheid te nemen. Maar hoe doe je dat?
Ik was er een uurtje en dat was precies goed. Er stond een bed in de huiskamer en ze zou meteen nadat ik weg was gegaan in bed gaan liggen want bezoek vermoeide haar. Vlak daarvoor was haar familie van ver een hele week geweest en dat bezoek had haar goed gedaan maar ook uitgeput.
Eerste ontmoeting
Ik ontmoette Anne in het najaar van 2006 toen ik als vers lid van atletiekvereniging U-Track voor het eerst kwam meetrainen op maandagavond bij de Lange-Afstand-baangroep. Anne was een van de twee trainers op maandagavond. Waar Peter (Kootstra) bulderde over de baan, was Anne’s stem zacht. Ze moest haar best doen om gehoord te worden bij de uitleg van de loopscholing.
De sfeer in de loopgroep was gemoedelijk en de groep was een fijne mengelmoes van fanatieke lopers en meer relaxte lopers. Ik schaarde me bij de relaxte lopers.
Na een tijdje stopte Anne met de maandagavondtraining, er was een conflict op haar werk en dat vroeg veel energie. Ze was ondertussen wel begonnen als trainer van de recreantengroep in het Panbos. Eens per maand gaf ze daar training.
Ik was in de tussentijd ook van die recreantengroep, de HLG groep, lid geworden. Destijds was ik een van de weinige bosgroepatleten met een wedstrijdlicentie. Hoewel die licentie nergens op sloeg. Het was puur jeugdsentiment en had weinig van doen met mijn fanatisme van weleer. Dat was al lang op zijn retour, mijn lijf wist dat lang voordat mijn hoofd het toegaf.
