De avond valt en ik
Hoor het fluiten van de vogels
Zie de zon op de kruin uit mijn raam
Voel met verwondering rust waar leegte was
Midden juli en ik
Hoor de vreugde in de klanken
Zie zomaar ineens de schoonheid weer
Voel het gemis maar – wonder – schouders dragen
12 juli 2018
RVD – Erwin Olaf ©
Op zaterdag 28 april 2018 werd een klein feestje gehouden bij de recreantengroep van atletiekvereniging U-Track: Jan Vlooswijk, erelid en trainer, had de dag vóór Koningsdag een lintje gekregen van Zijne Majesteit Koning W.A. van Oranje-Nassau en was kersvers lid van de Orde van Oranje-Nassau.
Als er één ding is dat recreanten goed kunnen, dan is dat een feestje bouwen en iemand in het zonnetje zetten.
Laten we eerst eens een kijkje nemen in het Panhuys op die zaterdagochtend.
Er waren drie voordrachten, er was taart, er waren bubbels, er waren lachende clubgenoten en er was het lintje met draagvoorschrift en er was trots! Trots van het nieuwe Orde-lid en trots van de echtgenote en van alle clubgenoten.
Zelden werd een lintje meer gegund dan dit speciale lintje. Voor het verkrijgen was meer dan 50 jaar vrijwillige inzet nodig gebleken en niet binnen slechts een vereniging, maar in meerdere clubverbanden.
Hardlopen is fijn als je conditie goed is en je spieren en pezen zo sterk zijn dat je ze zonder problemen meerdere keren per week kunt belasten. Voor een goede conditie moet je minstens drie keer per week lopen, liever nog wat vaker of afwisselen met iets anders, spinnen bijvoorbeeld.
De laatste jaren heb ik meer niet dan wel kunnen hardlopen door de ellende met mijn blinde oog. Het gevolg daarvan is dat mijn conditie momenteel verre van benijdenswaardig is en dat mijn spieren en vooral de pezen minder belastbaar zijn. Een blessure ligt zo op de loer als je je fysiek niet goed kunt bijhouden.
Sinds ik met één oog hardloop, val ik nogal eens. Afgelopen zaterdag was het weer zover. Na de warming-up was ik zo’n beetje 50 meter op gang met de echte training en KLABAM! Daar donderde ik tegen de vlakte. Weer een boomwortel die verdekt stond opgesteld.
Het was alsof er een olifant ter aarde viel. Wat een dreun. Onelegant ook.
Opkrabbelend viel de pijn aan mijn beide knieën meteen op en die aan mijn linkerhand. Pas toen er bloed te zien was, keek ik naar mijn linker elleboog. Jawel, daar zat hij, de zoveelste schaafwond. Er is een heel kerkhof aan littekens op mijn beide ellebogen bijgekomen sinds de visuele uitdaging van het sporten met één oog begon.
Vanavond zie ik mijn zus weer eens in levende lijve; ze komt een paar dagen logeren. Ik zeg ‘mijn zus’, maar eigenlijk is zij het zusje en ben ik de zus; ik ben vier jaar ouder.
In het dagelijks leven noem ik haar altijd ‘mijn zus’ en zijn noemt mij nogal eens ‘mijn zusje’. Geen idee waar die omdraaiïng vandaan komt. Het is zo gegroeid.
Mijn zus is een zelfstandige dame. Ik heb er bewondering voor hoe ze een paar jaar geleden uit het niets, een mooi, florerend bedrijf uit de grond heeft gestampt. Het was midden in de economische crisis en ze had geen enkele financiële back-up.
Ze wilde niet bij welke pakken dan ook neerzitten en besloot een eigen bedrijf op te zetten. Zonder kapitaal van een ander, zonder hulp van een bank. Gewoon helemaal zelf.
We zijn inmiddels zo’n vijf jaar verder en het bedrijf groeit gestaag.
Dag 8 – Dit blog publiceerde ik eerder in het Engels op LinkedIn onder de titel:
Een tijdje terug werden alle FRISS collega’s door de commercieel directeur, Marc Mulder, uitgenodigd na te denken over een vrolijke functienaam voor zichzelf. Zijn toelichting op dit verzoek:
“Een van onze merkbeloftes is dat klanten die met FRISS zaken doen, dat met plezier doen. Ik nodig jullie allemaal uit een vrolijke functienaam te bedenken voor jezelf en die te gaan gebruiken, in plaats van je officiële functietitel. Ik geloof er sterk in dat klanten moeten ervaren en proeven hoe het is om zaken te doen met FRISS. Onze slimme software producten helpen onze klanten verzekeringen eerlijker te maken. Het is leuk om samen met hen te werken aan fraudepreventie en fraude-opsporing.”
Na deze bijeenkomst startte het nadenken, uitproberen en kiezen van een, letterlijk en figuurlijk, frisse functienaam. Op dit moment gebruikt circa 75 procent van alle FRISS’ers een zelfgekozen vrolijke functienaam.
Marc zelf ondertekent zijn digitale handtekening met:
Marc Mulder
CCO Brand Promise Custodian
Wat betekent dat hij de bewaker is van onze merkbeloftes (CCO = Chief Commercial Officer).
Natuurlijk zijn er altijd mensen die zich niet prettig voelen bij een derglijke weinig serieuze functienaam. Zij zijn geenszins verplicht óók mee te doen. Als je je officiële functienaam wilt blijven gebruiken: even goede vrienden.
Wat doe je als je deze (zater)dag op een plaats bent waar geen wifi is?
Dan zorg je ervoor dat er een blogje klaar staat dat bij wijze van spreken al voor dag en dauw de wereld in kan vliegen.
Goed plan.
Ik kies voor een muurgedicht van stadsdichter Els van Stalborch. Het heet simpelweg: Koningslaan.
Een gedicht dat onlangs op de muur van het huis van ‘de meisjes van nummer 2’ is geschilderd. ‘De meisjes’ zijn allemaal lid van de Utrechtsche Vrouwen Studenten Vereeniging UVSV en ze wonen in mijn straat, op nummer 2. Stadsdichter Els woonde daar ook, ooit, toen ze kunstgeschiedenis studeerde.
Als de meisjes een feestje geven, krijgen alle buren een briefje in de brievenbus met daarop de mededeling dat ze een feestje gaan hebben, dat het waarschijnlijk een teringherrie zal worden, maar dat ze het desalniettemin niettegenstaande dat, toch rustig proberen te houden.
En als je vragen hebt, kun je altijd even langskomen bij ‘de meisjes’.
Met vragen ben ik nog nooit langsgegaan bij de meisjes, maar wel wel met onze oude wasmachine, die wilden de meisjes maar wat graag hebben. Al die feestjes, daar worden je kleren vies van, om niet te spreken van de lakens. 😀
‘De stad Utrecht werkt aan bereikbaarheid’, schrijft de gemeente op haar website. Ze schrijft er niet bij dat de stad voorlopig volkomen onbereikbaar is en voor fietsers is veranderd in een fietsjungle, waar je blij bent als je via vele wegopbrekingen eindelijk bent aanbeland waar je naartoe wilde.
Ik weet niet wie het bedacht heeft, daar op het gemeentekantoor op de afdeling Junglebeheer, maar ik zou zeggen dat het wel iets minder had gekund met alle wegopbrekingen. Of misschien had er simpelweg iets meer coördinatie kunnen plaatsvinden?
‘Als u naar Utrecht komt, bekijk vooraf waar u uw auto of fiets parkeert en of er werkzaamheden zijn’, zegt de gemeente.
Nou, ik kan je vertellen… ER ZIJN WERKZAAMHEDEN!!
Ze zijn overal, door de hele stad en het ergste is… Er komen er alleen maar meer bij en geen enkele wordt afgerond.
Deze open brief stuurde ik in mei 2018 naar alle leden van mijn atletiekvereniging U-Track.
Het aantal reacties was letterlijk op de vingers van een hand te tellen. Er meldde zich zegge en schrijven één nieuwe vrijwilliger aan, voor een rol in de WOC (Wedstrijd Organisatie Commissie). De (tijdelijke) vacature van secretaris staat nog steeds open.
In verenigingsland staat het komende decennium een grote verandering te gebeuren: door een steeds nijpender gebrek aan vrijwilligers, met name voor structurele vrijwilligersfuncties zoals bestuursfuncties, wedstrijdorganisatie en technisch kader, moeten vereniging zich opnieuw uitvinden. Daarover schrijf ik binnenkort meer, eerst deze brief aan al onze leden. 🙂
Sinds een jaar ben ik voorzitter van atletiekvereniging U-Track. Al vanaf 2010 ben ik bestuurslid, toen startte ik als secretaris en ik had het al die jaren prima naar mijn zin in die functie.
Toen de vorige voorzitter er na veertien mee wilde stoppen, heb ik het voorzitterschap voor een jaar overgenomen. In het bestuur kwam een jonge, enthousiaste atleet met de ambitie de rol van voorzitter over te nemen. Dit afgelopen jaar werd duidelijk dat dat niet zou gaan gebeuren. De jongeling verhuist naar de Verenigde Staten en U-Track zou met een gat komen zitten.
ALVOp maandag 16 april jl. vond de Algemene Leden Vergadering (ALV) plaats. Ik heb daarvoor moeten afzeggen, het hoe en waarom wordt verderop duidelijk.
Tijdens de vergadering is het vertrouwen in mij als voorzitter uitgesproken door de leden. Ook is gezegd dat ik te weinig zichtbaar ben als voorzitter.
Deze brief is voor alle getrouwe U-Track’ers: ik waardeer het uitgesproken vertrouwen van de vergadering in mij en ik herken ook dat ik (te) weinig zichtbaar ben.
Daarover wil ik een ieder graag wat uitleg geven.
Dit verhaal verscheen grotendeels al eerder. Hier vind je de originele versie. Deze versie is wat korter dan het origineel.
Het is een weemoedige dag. Mijn vader zou vandaag jarig zijn geweest. Mijn lieve papa, ik mis hem.
Troostend is het besef dat hij altijd mijn vader zal blijven. Niemand anders neemt zijn plaats in of zal dat ooit doen. Hij is en blijft mijn enige vader, of hij er nou fysiek bij is of niet.
Een vriendin van lang her was gisteren jarig. Haar man en zij werden op de middelbare school een stel en zijn dat altijd gebleven. Zij stichtten een gezin in de periode dat ik mijn eigen kinderen kreeg, zoals dat gaat bij generatiegenoten.
Het hele gezin staat deze dagen rond de man, vader en vriend omdat hij ‘is uitbehandeld’, medisch jargon voor de tijd die hen samen rest. Zijn onvermijdelijk sterven ligt in de nabije toekomst.
Het beeld van dit gezin, van deze strijd, van deze vriend, maakt dat mijn tranen meerdere keren vloeien deze dagen.
Zo jong nog. Hij is 58 jaar.
Zij 59, sinds gisteren.
Mijn eigen soesa met het blinde oog valt erbij in het niet.
De Vía Verde de los Ojos Negros ligt een flink stuk zuidelijker dan de Vía Verde de la Terre Alta, zie hier op Google Maps. We hebben Catalunya achter ons gelaten en fietsen in de provincie Arragon. Althans, het eerste deel is in Arragon. Het tweede deel, dat richting de kust gaat, ligt in de provincie Valencia.
In het kort is deze Vía Verde:
