Speciale dagen
Naarmate je ouder wordt, krijg je steeds meer cadeaudagen.
‘Wat zijn dat?’, denk je misschien.
Cadeaudagen zijn gewone dagen die je cadeau krijgt van het leven zelf, waardoor het speciale dagen worden.
Je hebt ze in twee categorieën, de gouden cadeaudagen en de zwarte cadeaudagen.
Jeugd
Als je opgroeit heb je als gouden cadeaudag ten eerste je verjaardag, dat is in die levensfase een heel belangrijke cadeaudag. Je krijgt die dag letterlijk en figuurlijk cadeau(s). Voorts zijn er de verjaardagen van je vader, je moeder en je zusje, maar de meest belangrijke verjaardag, ná die van jezelf, is toch zeker die van Sinterklaas. De verjaardag van Sinterklaas is een diamanten cadeaudag.
In mijn tijd hadden Zwarte Pieten nog een roe. Daar kwam ietsjes later ophef over. Toen verdween de roe. Een hele tijd later kwam er ophef over het zwart van Zwarte Piet, dus dat verdwijnt ook. Wat ik je brom. Maar dat voorspelde ik al in dit blog en ik wil mezelf niet herhalen.
Een zwarte cadeaudag uit mijn jeugd werd 23 november. Het was de sterfdag van mijn lievelingsopa, die in het universum van ons gezin opa Middelharnis heette. Mijn opa had werkhanden die hard als staal waren van het buitenwerk dat hij deed en hij had de donkerste ogen die je je kunt indenken. Sommige kinderen waren bang van mijn opa, maar ik wist dat dat onzin was. Mijn opa Middelharnis was de liefste opa van de wereld.
Hij sterf plotseling op zijn 66e aan een hartaanval. Ik was 11 jaar en mocht niet mee naar de begrafenis. Dat vond ik onbegrijpelijk en ook gemeen. Waarom mocht het hele dorp komen en ik niet?
De 23e november werd mijn eerste zwarte cadeaudag.
Rouw
Zolang als zij daarna nog leefde, en dat was nog 25 hele jaren, belde ik mijn oma Middelharnis om haar te laten voelen dat ik wist wat voor dag de 23 november voor haar was. Ik kreeg haar steevast huilend aan de telefoon. Ieder jaar weer zag ik er tegenop om haar te bellen, maar omdat ik vond dat mijn ‘last’ niet opwoog tegen die van haar, belde ik toch maar, hoewel dat vaak met lood in mijn schoenen was.
Mijn oma bleef 25 jaar aan een stuk in de rouw. En altijd waren er weer haar tranen. Ze kon alle jaren die ze zonder mijn opa leefde, niet praten over hem zonder te huilen. Tegenwoordig zou je zeggen ‘het is de hoogste tijd voor een goede psycholoog’, maar die generatie geloofde nog in slikken en verder leven, zo goed en zo kwaad als dat ging.
Papiertjes
