Na een onwaarschijnlijk snelle reis, precies lang genoeg om Tommy Wierenga’s boek ‘De dood van Murat Idrissi’ te lezen, waren we zo snel en vroeg in het hotel waar onze fietsen stonden en de halve bagage was gearriveerd, dat we Girona nog een middagje konden verkennen.
Het stadje is bekend van de gekleurde ‘hangende huizen’ waarvan de balkons boven het riviertje de Onyar hangen, van de Arabische baden, de kathedraal en de vele trapstraatjes.
Na de ellende van de laatste dikke maand, is het nu tijd voor vrolijker berichten: Peppi & Kokki trekken er weer op uit op hun oude, maar goed onderhouden stalen randonneurs.
Dit keer voert de fietstocht ons door Viva Espagña.
De route loopt van Girona in het noordoosten van Spanje naar zuidelijker regionen, ook aan de oostkant van het land. Waar we eindigen is niet in te schatten, dat hangt voor een groot deel af van mijn conditie, of misschien beter geformuleerd, van wat daarvan is overgebleven.
De vakantie is al goed begonnen; de bagage van de-man-over-wie-ik-niet schrijf is netjes volgens afspraak in Girona afgeleverd en die van mij in Sevilla! 😅
Fietsvervoerder
Door de vele mensen die tegenwoordig naar Santiago de Compostella fietsen, is een hele toeristische nevenindustrie ontstaan van en naar Spanje.
Wij hebben onze fietsen en het grootste deel van de bagage met een speciale fietstransporteur meegestuurd naar Girona. In Nederland worden je spullen netjes bij je thuis opgehaald of afgeleverd en in Spanje is een heel aantal grote steden waar de spullen naartoe worden gebracht of worden opgehaald.
De fiets gaat, ingepakt in een paardendeken, rechtstandig hangend aan een fietshaak in een grote bestelbus. De fietstassen moet je in een doos doen waarop je je naam schrijft en de plaats van bestemming.
Het is alweer vier weken geleden dat de tweede cryo-behandeling in mijn blinde oog plaatsvond. Ik noem het de cry-behandeling; het is een gore rotbehandeling.
Ik heb amper gehuild de laatste drie jaren bij alles wat er tot nu toe is gedaan aan ‘behandelingen’ voor mijn blindiaanse oog.
De laserbehandelingen waren tot nu toe het ergst, de ooginjecties en vochtaflatende puncties bleken een peulenschil. Het meest vervelende was eigenlijk het eindeloze wachten in ziekenhuizen, op dokters die nooit in de pas lopen met de afgesproken tijden.
Tot nu toe.
Nu heb ik wel gehuild.
Gehuild van de pijn en gehuild van mijn machteloosheid. Gehuild om mijn gezondheid en gehuild omdat ik met mezelf te doen heb. Te doen had. En soms nog heb.
Retinale cryopexie
De eigenlijke naam van de behandeling is een hele mond vol: retinale cryopexie. Het wordt ingezet bij ernstige vormen van glaucoom, de vorm die niet meer reageert op druppels of laserbehandelingen of ooginjecties en vochtaflatende puncties.
Het doel van de behandeling is tweeledig. Enerzijds wordt via deze behandeling het netvlies ‘vastgeplakt’ aan de andere lagen in de binnenkant van het oog en anderzijds kan de aanmaak van kamerwater erdoor verminderen.
Kamerwater is niet het water waarmee je je kamerplanten water geeft, maar het vocht dat in je oog zit en dat voor de stevigheid ervan zorgt. Het orgaantje dat het kamerwater aanmaakt heet in ziekenhuisjargon: corpus ciliare.
Deze week was zijn afscheidsfeestje. Zijn collega’s hadden het leuk gedaan, in de vorm van College Tour werden er ‘spontane’ vragen gesteld door het publiek en daarover kon de-man-over-wie-ik-niet-schrijf steeds een mini-college geven.
Motto: eens een docent, altijd een docent!
Inhoudelijk heb ik niet kunnen onthouden welke vragen werden gesteld en wat daarop de antwoorden waren, mijn huidige opiumhoudende-staat-van-gedrogeerd-zijn, maakt dat mijn geheugen als een vergiet werkt. Het ene oor in, het andere oor uit, dat werk.
Vitaal
Ik voelde meer dan dat ik het zag of beluisterde dat hij het naar zijn zin had en dat hij ervan genoot om op deze manier afscheid te kunnen nemen. De woorden vitaal, fit, betrokken en bevlogen zijn nog nooit zo vaak genoemd in relatie tot een pas-gepensioneerde als tijdens dit afscheid.
Nu geef ik de collega’s van de-man-over-wie-ik-niet-schrijf geen ongelijk. Hij is ongekend vitaal en fit en betrokken en bevlogen. En ook totaal niet bezig met het pensioneren en plannen maken voor daarna.
We hadden in totaal één plan en dat was om in de meimaand te gaan fietsen in Spanje.
Helaas is mijn oogarts daarvoor gaan liggen. Het leek hem geen goed idee om dat nu te gaan doen vanwege mijn verre van fitte noch vitale status van zijn. We moesten maar eens beginnen met een uitstel van de vakantie van drie weken.
Mijn kijk op het leven als Blindiaan is meestal blijmoedig. Ik heb er niets voor hoeven inleveren, het beperkt me helemaal nergens in en aan vreemden merk ik dat ze het niet 1-2-3 zien, wat ik prettig vind.
Kortom, geen vuiltje aan de lucht.
Tot ik een ‘behandeling’ kreeg waarvan ik mismoedig werd en het leven als Blindiaan ineens meer last dan lust bleek te geven.
‘Behandeling’
De behandeling die ik tussen aanhalingstekens zet, is de cryo-behandeling waarover ik kortgeleden dit verhaalschreef. Het is ondertussen een paar weken verder en ik heb deze operatie nogmaals moeten ondergaan.
EN NU, NU LIJD IK AAN DE MEEST VRESELIJKE HOOFDPIJNEN!
Geregeld krijg ik het verzoek om eens over ‘echt belangrijke zaken’ te schrijven, in plaats van over de huis, tuin en keuken onderwerpen waartoe ik me meestal beperk, naast nieuws over mijn persoonlijke avonturen als Blindiaan.
Er wordt aan toegevoegd dat ik me verplicht moet voelen dat te doen omdat ik schrijftalent heb: ‘je moet dat talent eens inzetten voor iets dat maatschappelijk nut heeft’.
Oekraïnereferendum
Slapjes kan ik vermelden dat ik een serieus blog schreef over het Oekraïnereferendumen dat mijn blogs over werkloosheid onder 50+’ers ook serieus waren, hoewel misschien lichtvoetig geschreven.
Als ik al een talent heb, dan is het dat ik altijd, onder alle omstandigheden, met enige afstand tot het object kan schrijven, zelfs als ik zelf het subject van schrijven ben, en dat daardoor mijn soort humor ruimte krijgt.
Paddenbevrijdingsfront
De opmerkigen wil ik toch ter harte nemen. Dit blog gaat over het paddenbevrijdingsfront. Je hebt er misschien nog niet over gehoord, maar het bestaat echt.
We hebben een logeerhond dit Paasweekend. Ze heet Binkie. Het is een speelse lieverd.
Iedereen in huis is blij met haar, behalve de poezen, die haten haar. Ze heeft bezit genomen van hún huiskamer en het hele huis ruikt naar hond. Niet dat wij dat ruiken, maar de poezen ruiken het als de beste. De poezen zijn deze dagen overal in huis, maar niet in de huiskamer.
Binkie’s attributen
Binkie bracht behalve gezelligheid en problemen met de poezen ook de nodige hondenattributen mee zoals:
Slaapkussen – fijn om iets van thuis bij je te hebben
Riemen, borstels en eten – vanzelfsprekend
Oranje scheepstouw – voor ons een onduidelijk hondenattribuut
Kip zonder kop – dit is een hondenknuffel en de kip heeft echt geen kop.
De oog(bol)druk in mijn blinde oog is alweer drie maanden te hoog. Niks helpt definitief. Wat twee jaar geleden bij de eerste complicatieperiode nog wel lukte, is nu vergeefse moeite. Er kunnen alleen lapmiddelen worden ingezet zoals pillen waarvan ik niet alleen hondsmoe word, maar ook keiharde poep krijg, overlangs gescheurde nagels en kloven in mijn vingers.
De pillen voeren vocht af, maar dat doen ze natuurlijk niet alleen in het oog, vandaar.
Cryotherapie
De oogarts zet het laatste redmiddel in: retinale cryopexie. In gewoon Nederlands: bevriezing van het oog en van wat daar binnenin zit; bij normale mensen het netvlies en bij mij het dood-gelaserde netvlies en verschillende bloedingen, waaronder eentje in het regenboogvlies. Het regenboogvlies is een dure term voor de iris.
Het woord ‘therapie’ klinkt naar ‘genezen’, maar dit is therapie zonder genezing. Het is en blijft wonderlijk hoeveel onderhoud een kapot oog vraagt, terwijl je geen omkijken hebt naar een oog dat het gewoon doet.
Ik vind het allemaal best, als ik maar van die ellende-pillen afkom.
UMC
De cryotherapie kan alleen in het UMC worden gedaan.
Daar starten ze met een intake. Ik zeg dat mijn oog al 186 keer is bekeken, maar dat maakt geen indruk: ‘We willen wel met eigen ogen zien of hetgeen uw oogarts nodig vindt, ook door ons nodig wordt bevonden.’
Op 14 februari 2018 was het gala van de Utrechtse Sportprijs 2017.
Mijn atletiekvereniging U-Track was samen met de twee andere Utrechtse atletiekverenigingen Phoenix en Hellas genomineerd in de categorie ‘Vereniging’.
De nominatie viel ons ten deel vanwege de immer voortschrijdende samenwerking tussen de drie verenigingen.
Vroeger was het haat en nijd tussen de diverse lokale atletiekverenigingen, maar dat was iets van de vorige eeuw. Ergens in het begin van dit millennium begon de toenadering, die in 2017 culmineerde in onze succesvolle samenwerking bij de organisatie van het NK Atletiek 2017.
We kunnen de borst nog even nat houden, want ook in 2018 vindt het NK Atletiek in Utrecht plaats: van vrijdag 22 tot en met zondag 24 juni 2018.
Gala
Het gala werd een vrolijke avond met familie, clubgenoten en mede-genomineerden.
Mijn eigenste dochter was er, maar niet vanwege U-Track, ze was meegekomen als aanhang van haar vrijer die op persoonlijke titel was uitgenodigd vanwege zijn zilveren plak op de meerkamp bij de NK Atletiek.
In dit verhaal kun je lezen hoe de vork ook alweer in de steek zat.
Wij houden het graag in de familie.
De opening was spectaculair met Noord-Koreaans-aandoende cheerleaders, het enige verschil met de gedrilde dames uit Pyeongchang was dat deze dames schaars gekleed waren.
De avond werd aan elkaar gekletst door Marijn de Vries, ex-profwielrenner en journalist. Ik lees haar wekelijkse maandag-column op de sportpagina’s van Trouw graag.
Vervolg column Blindiaan voor Vereniging Oog-in-oog
Routinecontrole
In november 2017 stond een routinecontrole gepland bij de oogarts. Ik verwachtte dat hij alleen mijn blinde oogin ogenschouw zou nemen en dat ik snel weer op de stoep zou staan. Met argusogen bekeek hij de binnenkant van het oog met een apparaat waarbij afwisselend een blauw licht en dan weer een wit licht werd gebruikt.
Ik had veel bekijks.
Coassistenten en optometristen werden erbij geroepen, die keken hun ogen uit.
Mijn kapotte oog werd geïnspecteerd door een horde arendsogen. Aanzien doet gedenken.
Keulen
Wat mij niet gerust stelde, was dat de oogarts keek alsof hij het in Keulen hoorde donderen. Ik zag dat hij het even niet meer wist.
Hij wreef zijn ogen uit en keek nog een keer.
Hij dacht aan een steriele ontsteking of een nieuwe bloeding.
In het oog.
In het trubbeloog.
Mijn sukkeloog.
Ik denk dat ik naar hem zat te kijken als Jonas in de Walvis. Maar de oogarts liet zich door mij niet op zijn neus kijken.
