Vervolg column Blindiaan voor Vereniging Oog-in-oog
Twee weken na de evisceratie vond de na-operatieve controle plaats. Ik kwam terecht bij een specialistisch verpleegkundige die ik voor het eerst zag: ‘Er is een fout gemaakt bij de planning. Vóór uw operatie had ik u ook moeten zien voor de voorlichting.’
Aha.
Magere voorlichting
Ik antwoordde dat ik de voorlichting en begeleiding tot dan toe heel mager had gevonden. Medisch gezien was het prima allemaal, maar er was totaal geen aandacht voor de mentale kant van het verlies van het oog geweest. Althans, op de poli oogheelkunde was dat zo.
Alleen een verpleegkundige bij anesthesie vroeg hoe ik het vond om mijn oog kwijt te raken, verder heeft niemand er een woord aan vuil gemaakt.
Sinds de oogverwijderingsoperatie heb ik hard gewerkt. Wat aanvankelijk een groot drama leek, blijkt veel minder heftig te zijn dan ik verwachtte.
De operatie is drie weken geleden en ik heb er vrede mee dat ik nog maar één oog heb. Dat is geen grootspraak, dat is echt zo.
Hoe dat is gegaan?
Accepteren kun je leren en het is niet eens echt moeilijk.
Eerste week
De eerste week viel beslist niet mee. Het verwijderde oog zag er verschrikkelijk uit. Het was bloederig, vreselijk gezwollen en pimpelpaars. Ik had pijn. Pijn aan de wond en ‘normale’ hoofdpijn. Ik sliep slecht omdat ik me gestrest voelde en niet makkelijk insliep. Bij elkaar opgeteld voldoende ellende om me neerslachtig en verdrietig te voelen.
Wat hielp was de afleiding die ik had in de vorm van bezoek. Ik kon vele keren het hele verhaal vertellen van de operatie en uitleggen hoe die technisch was gedaan. Al vertellende verwerkte ik het geleden leed.
Dit jaar fietsten Peppi & Kokki per ongeluk de Hebridean Way. Dat is een lange-afstandsfietsroute die alle fietsers uit het Verenigd Koninkrijk minimaal eens in hun leven willen rijden.
Wij hadden niet in de gaten dat we op deze bekende fietsroute terechtkwamen. Het verwonderde ons wel dat we alleen Engelsen en Schotten tegenkwamen op de fiets en hoegenaamd geen anderen. Pas na verloop van enkele dagen viel het kwartje: dit was een bekende fietsroute!
Deze route móet je als fietsliefhebber hebben gedaan!
De Hebridean Way kenmerkt zich niet door de hoeveelheid fietskilometers of de hoogteverschillen, maar wel door de vele verschillende eilanden die je bezoekt. Daardoor hadden we aan veerponten en aan uitzicht geen gebrek.
In dit verhaal staan de uitzichten centraal. Ze waren adembenemend, fenomenaal, geweldig en altijd mooi.
Zo, genoeg superlatieven voor nu. Eerst zien, dan geloven.
Schotland en de Buiten Hebriden
De Outer Hebrides vormen het meest westelijke deel van Schotland.
Het is een rij eilanden die in de Atlantische Oceaan ligt als een soort grote ‘haakjes openen’. De officiële hoofdtaal is het Schots Gaelic, maar gelukkig verstaat en spreekt iedereen Engels.
De eilandengroep met een kringeltje eromheen zijn de Inner Hebrides. Daaraan brachten we ook een bezoek. Waarover een andere keer meer.
Nu eerst de Outer Hebrides. Ze liggen zo Noordelijk dat het er in juni in de nacht maar circa twee uur donker is en dan is het niet eens aardedonker. Gelukkig hadden we slaapmaskers meegenomen.
Barra
Zicht op Barra vanaf de veerpont vanuit het vasteland
Het meest zuidelijke eiland van de Outer Hebrides waarnaar een veerdienst wordt onderhouden, is Barra. Het is heuvelachtig en erg mooi. Wij hadden het geluk dat het goed weer was de dagen dat wij er waren.
Vervolg column Blindiaan voor Vereniging oog-in-oog
Oogverwijderingsoperatie
Vlak voor de operatie word ik zenuwachtig, stel je voor dat het verkeerde oog eruit wordt gehaald. Ik blijk me voor niets druk te hebben gemaakt. De orbitaspecialist, een oogarts die is gespecialiseerd in deze oogverwijderingsoperatie, stelt me gerust met: ‘Ik zet nu met een stift een pijl boven uw zieke oog en ik kan het ook goed zien, ik weet welk oog ik moet hebben.’
Kijk, daar heb je wat aan.
Totaal gerustgesteld lig ik met een kapje op mijn gezicht te wachten op de narcose: ‘U moet nu aan iets fijns denken en dan wordt u ook weer wakker met iets fijns’.
Standvastig
Je ligt onderwijl in een helverlichte diepvrieskist in de kelder van het UMC op een knoertharde plank, met allemaal als aliens verkleedde mensen om je heen met paarse mutsen op, terwijl je weet dat je daar zelf ligt met zo’n zelfde muts op je hoofd, maar dan donkergroen. De donkergroene mutsen zijn de pineut, de paarse zijn lekker aan het werk.
Afijn, in die ijskoude ruimte gelegen moet je op commando aan iets fijns proberen te denken.
Obstinaat denk ik: ‘Jullie krijgen mij niet onder narcose.’
Onze dochter, jouw enige kleindochter, gaat in jouw voetsporen staan. Ze heeft per 1 september aanstaande een promotieplaats weten te bemachtigen bij het RIVM in Bilthoven.
Hora est
Ze gaat de wetenschap in, in ieder geval de eerste vier jaar, en die periode sluit ze af, na enkele publicaties in wetenschappelijke tijdschriften, met de Nederlandse titel dr. of, meer waarschijnlijk, met de Engelse titelvariant ervan; PhD (spreek uit: pie eetsj die).
Wij zullen als trotse familie de pedel van de Universiteit van Tilburg het ‘hora est’horen uitspreken.
Wie had dat ooit gedacht toen ze als kleine kruimel van 1.715 gram ter wereld kwam, nu bijna 25 jaar geleden?!
Nog nooit in de zesenhalf jaar dat ik mijn blog heb, schreef ik zo weinig als de laatste paar maanden. Mijn schrijfader zit verstopt.
Het leven is deze maanden zo overdonderend dat het stolt in overleven. Ik adem gewoon door en toch ligt alles overhoop. Mijn concentratie en geheugen zijn samen op vakantie gegaan en hebben niet laten weten waar ze uithangen.
Gebeurtenis
Als een lawine die een heel huis bedelft, is een crisis over mij heen gestort. De combinatie van machteloos-zijn en je heel verantwoordelijk voelen, zorgt voor een uitzonderlijke hoeveelheid stress.
Schotten houden van bordjes. Vooral van verkeersbordjes. Meest aangetroffen deze fietsvakantie in Schotland zijn: ‘passing place’, ‘cattle grid’ en diverse stijgingspercentages.
Passing place
Het bordje ‘passing place’ wint met gemak de wedstrijd ‘meest voorkomende verkeersbord’ in Schotland. Het staat bij álle uitwijkplaatsen op de vele one-track-roads die het land rijk is. De weg is smal en inhalen kan alleen als je op de passing place gaat staan.
Als je langzaam bent, krijg je zelfs een speciaal verkeersbord voor je kiezen waaruit duidelijk wordt dat je anderen de mogelijkheid moet geven jou in te halen.
Cattle grid
Tweede meest geziene verkeersbord is de driehoek ‘cattle grid’, steevast kwam er dan ongeveer 50 meter later een veerooster. Het ratelen van de auto’s die erover heen denderen of het voorzichtig rammelen van onze fietsen werden vertrouwde geluiden.
Dit verhaal verklaart hoe je op je 60e verjaardag kunt worden verrast met een prachtige bruidstaart.
Er waren eens…
Een jongen en een meisje en ze waren nooit van plan om te trouwen. Toch kwam het er van, op een vroege donderdagochtend in de winter van 1994. Beide moeders waren getuige en het feest werd luister bijgezet door naaste familie en vrienden.
Het feestje was klein en fijn.
Naderhand ging ieder zijn weegs, de gasten naar het werk en de jongen en het meisje naar het ziekenhuis waar een klusje op ze lag te wachten, waarover hier een uitgebreid verhaal te lezen is.
Zilveren huwelijksfeest
Het bescheiden gesloten huwelijk hield stand en 25 jaar later besloten de jongen en het meisje een groter feest te geven, deze keer met een echte bruidstaart en het was erg verleidelijk het tegelijk te vieren met het bereiken van de 60-jarige leeftijd door het meisje.
Ze bedachten hoe ze het deze keer wilden vieren, het moest wat groter en niet te formeel. Het liefst buiten, wat betekende dat de winter afviel.
Dit keer nodigden ze naast het groepje van het prille begin ook de mensen uit die er in een kwart eeuw (gezins)leven bijkomen.
Hoewel het lang geleden is dat ik een halve marathon liep, heb ik me toch laten verleiden om me weer voor een halve in te schrijven en wel voor die te Reims, op 20 oktober aanstaande. Met een hele ploeg van wel twintig lopers van mijn zaterdagse atletiekclub trekken we ernaartoe.
#SixintheCity
Alweer ruim zes jaar geleden liep ik mijn laatste halve marathon. In het voorjaar van 2013 liep ik de Halve van Berlijn, samen met vijf hardloopvriendinnen en we noemden onszelf #sixinthecity.
De voorbereiding liep niet helemaal naar wens, vanwege blessureleed bij deze en gene, waaronder bij mijzelf, maar uiteindelijk liep ik deze halve marathon niet onverdienstelijk in 2:02:56.
Ik was destijds heel blij met deze tijd en met hoe het lopen me was vergaan.
Mijn blog bestond net een ruime maand en ik schreef diverse verhalen over onze Berlijnse avonturen:
Vervolg column Blindiaan voor Vereniging Oog-in-oog
Doemscenario
Mijn grootste doemscenario leidde tot een paar onvergetelijke dagen.
Wat te denken van de nacht in een ziekenhuiszaal waar de buurvrouw om kwart voor drie ’s nachts de televisie aanzet en DWDD gaat kijken, met geluid en al aan. Had ik ongevraagd en opeens Matthijs van Nieuwkerk in mijn bed.
De andere twee buurvrouwen lagen ondertussen een heel bos om te zagen.
Klaarwakker was ik, en het was ondertussen tegen half vier in de nacht. Deze nacht ging nog lang duren.
Na mijn gebroken nacht werden we vriendinnen. We hadden alle vier een groot verband over een der ogen.
