Nog nooit in de zesenhalf jaar dat ik mijn blog heb, schreef ik zo weinig als de laatste paar maanden. Mijn schrijfader zit verstopt.
Het leven is deze maanden zo overdonderend dat het stolt in overleven. Ik adem gewoon door en toch ligt alles overhoop. Mijn concentratie en geheugen zijn samen op vakantie gegaan en hebben niet laten weten waar ze uithangen.
Gebeurtenis
Als een lawine die een heel huis bedelft, is een crisis over mij heen gestort. De combinatie van machteloos-zijn en je heel verantwoordelijk voelen, zorgt voor een uitzonderlijke hoeveelheid stress.
Schotten houden van bordjes. Vooral van verkeersbordjes. Meest aangetroffen deze fietsvakantie in Schotland zijn: ‘passing place’, ‘cattle grid’ en diverse stijgingspercentages.
Passing place
Het bordje ‘passing place’ wint met gemak de wedstrijd ‘meest voorkomende verkeersbord’ in Schotland. Het staat bij álle uitwijkplaatsen op de vele one-track-roads die het land rijk is. De weg is smal en inhalen kan alleen als je op de passing place gaat staan.
Als je langzaam bent, krijg je zelfs een speciaal verkeersbord voor je kiezen waaruit duidelijk wordt dat je anderen de mogelijkheid moet geven jou in te halen.
Cattle grid
Tweede meest geziene verkeersbord is de driehoek ‘cattle grid’, steevast kwam er dan ongeveer 50 meter later een veerooster. Het ratelen van de auto’s die erover heen denderen of het voorzichtig rammelen van onze fietsen werden vertrouwde geluiden.
Dit verhaal verklaart hoe je op je 60e verjaardag kunt worden verrast met een prachtige bruidstaart.
Er waren eens…
Een jongen en een meisje en ze waren nooit van plan om te trouwen. Toch kwam het er van, op een vroege donderdagochtend in de winter van 1994. Beide moeders waren getuige en het feest werd luister bijgezet door naaste familie en vrienden.
Het feestje was klein en fijn.
Naderhand ging ieder zijn weegs, de gasten naar het werk en de jongen en het meisje naar het ziekenhuis waar een klusje op ze lag te wachten, waarover hier een uitgebreid verhaal te lezen is.
Zilveren huwelijksfeest
Het bescheiden gesloten huwelijk hield stand en 25 jaar later besloten de jongen en het meisje een groter feest te geven, deze keer met een echte bruidstaart en het was erg verleidelijk het tegelijk te vieren met het bereiken van de 60-jarige leeftijd door het meisje.
Ze bedachten hoe ze het deze keer wilden vieren, het moest wat groter en niet te formeel. Het liefst buiten, wat betekende dat de winter afviel.
Dit keer nodigden ze naast het groepje van het prille begin ook de mensen uit die er in een kwart eeuw (gezins)leven bijkomen.
Hoewel het lang geleden is dat ik een halve marathon liep, heb ik me toch laten verleiden om me weer voor een halve in te schrijven en wel voor die te Reims, op 20 oktober aanstaande. Met een hele ploeg van wel twintig lopers van mijn zaterdagse atletiekclub trekken we ernaartoe.
#SixintheCity
Alweer ruim zes jaar geleden liep ik mijn laatste halve marathon. In het voorjaar van 2013 liep ik de Halve van Berlijn, samen met vijf hardloopvriendinnen en we noemden onszelf #sixinthecity.
De voorbereiding liep niet helemaal naar wens, vanwege blessureleed bij deze en gene, waaronder bij mijzelf, maar uiteindelijk liep ik deze halve marathon niet onverdienstelijk in 2:02:56.
Ik was destijds heel blij met deze tijd en met hoe het lopen me was vergaan.
Mijn blog bestond net een ruime maand en ik schreef diverse verhalen over onze Berlijnse avonturen:
Vervolg column Blindiaan voor Vereniging Oog-in-oog
Doemscenario
Mijn grootste doemscenario leidde tot een paar onvergetelijke dagen.
Wat te denken van de nacht in een ziekenhuiszaal waar de buurvrouw om kwart voor drie ’s nachts de televisie aanzet en DWDD gaat kijken, met geluid en al aan. Had ik ongevraagd en opeens Matthijs van Nieuwkerk in mijn bed.
De andere twee buurvrouwen lagen ondertussen een heel bos om te zagen.
Klaarwakker was ik, en het was ondertussen tegen half vier in de nacht. Deze nacht ging nog lang duren.
Na mijn gebroken nacht werden we vriendinnen. We hadden alle vier een groot verband over een der ogen.
Vervolg column Blindiaan voor Vereniging Oog-in-oog
Blindiaan met ooglapje
Ter voorbereiding op wat komen gaat, oriënteer ik me als rechtgeaarde Blindiaan op de markt voor ooglapjes. Het liefst loop ik straks met iets dat bij de kleuren van mijn kleren past.
In geen geval ga ik lopen met een zwart piratengeval. Je hoeft van buiten niet te zien dat er van binnen om dat oog wordt gerouwd.
Sexy ooglapje
Het eerste ooglapje dat mij is aangereikt, is een ‘sexy piraten ooglapje met kant’. De make-up wordt erbij geleverd. En dat alles voor het luttele bedrag van 2,50 euro, inclusief 21 procent BTW.
De productomschrijving luidt:
Ooglapje dames deluxe – kleur: zwart en rood – materiaal: polyester en kant – thema: piraten en zeerovers, accessoires, ooglapjes, Pirates of the Carribean, vrouwen, goedkope.
‘Goedkope vrouwen’ en ‘dames deluxe’ lijkt een wonderlijke combinatie voor een en hetzelfde product, maar binnen het thema ‘piraten en zeerovers’ bestaat dat zonder enig probleem naast elkaar.
Na enig klikken heb ik een veel duurdere en een nog goedkopere versie te pakken van een en hetzelfde ooglapje.
Bij bol.com kost hetzelfde ooglapje 6,95 euro, ook inclusief 21% BTW. Je wordt voor het lapje gehouden voor je er erg in hebt.
Ik heb het sexy gevalletje alvast besteld. Voor 1,95 euro zal ik me niet snel miskocht voelen.
This blog is a continuation of my blog from April 8, 2019 on our crosscountry skiing holiday in Norway following the Peer Gynt Vegen
~~~
Day 4 – A short stage
This day, we went off for a short stage of 11 km, but what a track it was!
First a challenging downhill area, which Pøyl preferred to walk instead of skiing, and which I survived in the old and trusted pizza. Unfortunately, I lost control twice. Once this happened because I saw a tree with a sign on it saying: ‘DANGER!’
And dangerous it was; in trying to avoid this dangerous tree I fell down hitting the icy snow really hard.
Towards the end of the stage we had to follow a blue route in a downhill ski arena. So you think: ‘This will again be challenging downhill’, but no, this time we had to climb the mountain. After falling down ten times in just fifteen minutes, I made the only wise decision there was to make: take of the skis and climb the mountain.
Vandaag kregen we bij de zaterdagse hardlooptraining een echte training. Dat is niet altijd het geval, maar nu dus wel. De-man-over-wie-ik-niet-schrijf is sinds kort ook lid van mijn clubje. We rijden nu gezellig samen naar het bos.
Vanmorgen ontstond op de terugweg deze conversatie in de auto.
Leonie
‘We kregen nu training van Leonie. Toch?’, vraagt de-man-over-wie-ik-niet-schrijf.
‘Nee, dit was Eline.’
‘Oh, Eline’, het is even stil, vervolgens hoopvol: ‘Dan is Leonie degene die afgelopen maandag training gaf.’
‘Ik was er niet bij op maandag, maar vermoedelijk was dat Leontien.’
‘Oh ja, Leontien, die is van de boerderij. En nu hadden we Eline. Dan is Leonie die andere, die met jou naar Berlijn ging een paar jaar geleden.’
Op vrijdag 19 april lag onze poes Bente nog lekker te snurken op de bank en vanaf zaterdag de 20e was deze poes zoek.
Wat te doen?
In vroeger tijden liep je de tuin in en ging je de poes roepen en zoeken, maar tegenwoordig is het eerste wat je doet: googelen. Ik googelde op ‘poes kwijt’, ‘poes loopt weg’ en ‘poes is zoek’.
Amivedi
Mijn digitale speurtocht leidde mij al snel naar Amivedi.nl. Op deze site kun je je zoekgeraakte huisdier melden en als je dat hebt gedaan, kun je heel eenvoudig een poster maken om op straat op te hangen of anderszins in de buurt te verspreiden.
Ik heb de poster gemaakt, maar koos voor de analoge verspreiding van een briefje in alle brievenbussen van ons blok toch mijn eigen, iets bescheidener versie.
A blog on a superb holiday in Norway, where I learned all about cross country skiing while crossing the Peer Gynt Loipe.
~~~
Day 1 – Travel from home to Dalseter, Norway
Before I start with my tale on the recent holiday I enjoyed, I want to explain why I write this blog (and the next) in English. This is especially for the Warren family (på Norsk: Wårren familie) so they can read along too.
In Norway, we met this sportive family, which includes the brothers Ed (Æd) and Paul (Pøyl), their sister Barty (Bårti) , and Betsy (Bætsi), Æd’s wife. They made the same trip as we did, so we met every night at the dining table, and in the morning at breakfast.
During the day, we didn’t see them at all; we were feeling alone in the Norwegian vast and beautiful snowy landscape.
At first, we were a bit hesitant in getting acquainted with this family, why should we bother? The-man-about-who-I-do-not-write and I were on a kind of honeymoon because recently, our marriage lasted for 25 years (!). We weren’t waiting for some American go-getters.
But of course, we started talking with each other, and slowly but certainly, we started to like each other. Eventually, this cultimated in løyping together, and what a good fortune it has appeared to be able to do this together. But you’ll hear about that later…
First things first.
By the way, the-man-about-who-I-do-not-write is called Pøyl in this blog. It’ll be clear soon why I make this one-off exception.
Polarsteps
Als je liever in het Nederlands leest, kun je hier klikken om naar de Nederlandse versie te gaan, die ik maakte in de app Polarsteps (ik heb geen aandelen).
De tekst is niet helemaal hetzelfde, en je krijgt veel meer foto’s te zien. 😀
