Koninklijke familie
In september 2013 schreef ik een stukje over onze Koninklijke familie. Het eindigt met: ‘En zo leefden ze nog lang en gelukkig aan de, hoe kan het ook anders, Koningslaan!’
‘Lang’ blijkt nu ‘best kort’ te zijn. Vandaag is onze koningin heengegaan. Poes is dood.
Ze was niet ziek. Ze was niet oud. Integendeel, ze was levendig, zeer aanhankelijk en hooguit een beetje fors. Ze gaf nog een miauw toen ze vanmorgen te eten kreeg en werkte met graagte haar ontbijt naar binnen. Nog geen tien minuten later trapte ze ineens hard naar achteren met haar beide achterpoten, sidderde haar buik alsof er een vlinder in rond fladderde en stierf ze van de ene tel op de andere.
Een hartstilstand.
Poes is dood door een hartaanval.
Ik wist niet dat het kon, maar het is maar al te waar: Fanny is dood. Morsdood.
Typisch Fanny
Geen poes meer op schoot die als een baby recht omhoog tegen je aan liggend kopjes geeft als mokerslagen.
Geen poes meer op schoot die hartstochtelijk de hand die haar aait begint te likken. En ook al wil je dat niet, eigengereid gaat ze door totdat zíj er genoeg van heeft. Uiteindelijk ben jij het personeel en is zij de koningin.
Geen poes meer op schoot die al melkend, haar nagels alsmaar in je lijf prikt, dwars door je kleren heen. ‘Nee Fanny, niet met die nagels’, maar denk maar niet dat je dit gedrag bij deze poes kunt veranderen.
Geen poes meer op schoot die bijna onhoorbaar ligt te spinnen van genot.
